Την επιθυμία της να εμβολιαστεί έναντι του κορονοϊού εξέφρασε πριν από μια εβδομάδα η κυρά Ρηνιώ, όπως είναι γνωστή η μοναδική κάτοικος της Κινάρου.  Σχετικό ρεπορτάζ γι αυτήν είχε κάνει παλαιότερα ο «Νέος Κόσμος».

Η επιθυμία  της  υλοποιήθηκε άμεσα χάρη στην κινητοποίηση του δημάρχου Αμοργού, Λευτέρη Καραΐσκου και της κινητής μονάδας εμβολιασμού που έφτασε με σκάφος στο απομακρυσμένο νησί με ανέμους ισχύος 6 μποφόρ.

«Πήγαμε με το ταχυδρομείο, που πηγαίνει κάθε δεκαπέντε ημέρες στο νησί, με αρκετό καιρό, με τον γιατρό, τη νοσοκόμα και την εμβολιάσαμε. Όλα πήγαν καλά», δήλωσε ο κ. Καραϊσκος.

Όπως τόνισε ο δήμαρχος Αμοργού, «το μήνυμα που στέλνει η κυρά Ρήνη είναι ξεκάθαρο. Είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας. Ένα μήνυμα ζωής και υπευθυνότητας απέναντι και στον εαυτό μας και στην κοινωνία, κυρίως σε ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού και στους υγειονομικούς, που έχουν δώσει τα τελευταία δύο χρόνια τη μάχη για να ξεπεράσουμε την πανδημία, ότι μόνο με τον εμβολιασμό θα μπορέσουμε ακριβώς να αφήσουμε αυτή την ιστορία πίσω μας. Να θωρακίσουμε την υγεία μας και όλοι μαζί να συνεχίσουμε τη ζωή μας».

Στο νησί μετέβη κινητή μονάδα εμβολιασμού

Περιγράφοντας ο κ. Καραΐσκος την όλη διαδικασία που χρειάστηκε για να γίνει ο εμβολιασμός της κυρίας Ρηνιώς, ανέφερε ότι το ταξίδι με βάρκα για την Κίναρο που βρίσκεται στον θαλάσσιο χώρο μεταξύ Κυκλάδων και Δωδεκανήσων, κράτησε τεσσεράμισι ώρες λόγω καιρού, όταν συνήθως διαρκεί μιάμιση ώρα.

Μιλώντας τηλεφωνικά με τους παρουσιαστές της εκπομπής «Συνδέσεις» η Ειρήνη Κατσοτούρχη, όπως είναι το πλήρες όνομά της, είπε ότι «όλα πήγαν καλά με το εμβόλιο», με μόνη ενόχληση έναν μικρό πόνο που ένιωθε στο χέρι για δύο ημέρες.

Από το 2012 ζει μόνη σε μια βραχονησίδα

Η κυρία Ειρήνη γεννήθηκε στην Αμοργό και μεγάλωσε στην Κίναρο. Όταν παντρεύτηκε έζησε με την οικογένειά της στην Κάλυμνο προτού μεταναστεύσει στην Αυστραλία. Όταν επέστρεψαν αποφάσισαν να εγκατασταθούν με τον άντρα της μόνιμα στην Κίναρο. Το 2013 ο σύζυγός της έφυγε από τη ζωή και έκτοτε η κυρία Ρηνιώ έγινε η μοναδική κάτοικος της βραχονησίδας.

Τιμήθηκε η μνήμη των ηρώων της Κινάρου

Όπως ανέφερε ο κ. Καραΐσκος με αφορμή τη μετάβασή του στην Κίναρο, τιμήθηκαν και οι ήρωες της πολεμικής αεροπορίας που είχαν χάσει τη ζωή τους στο νησί στις 11 Φεβρουαρίου 2016, όταν κατέπεσε ελικόπτερο του Πολεμικού Ναυτικού στο οποίο επέβαιναν 3 Έλληνες αξιωματικοί του πολεμικού ναυτικού.

ΣΤΟ “ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ”

Η πρώην συμπάροικος και μοναδική κάτοικος της νησίδας Κίναρος, Ειρήνη Θηραίου-Κατσοτούρχη είχε μιλήσει πριν  χρόνια στο “Νέο Κόσμο” και την Θεοδώρα Μάϊου.

Η συνέντευξη είχε ως εξής:

«Από την Αυστραλία;» με ρωτά με έκπληξη η 70χρονη Ειρήνη Θηραίου-Κατσοτούρχη, η μοναδική κάτοικος της μικρής και απόκρημνης νησίδας Κίναρος (όπου συνετρίβη πρόσφατα το μοιραίο ελικόπτερο της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας) όταν της λέω ότι τηλεφωνώ από την μακρινή πατρίδα, η οποία φιλοξένησε και την ίδια με την οικογένειά της στο παρελθόν.

Η Ειρήνη και ο Νομικός Κατσοτούρχης γεννήθηκαν στην Κίναρο και την Κάλυμνο, αντίστοιχα, και εγκαταστάθηκαν στην πόλη του Darwin για περίπου 15 χρόνια κατά τη δεκαετία του ’70.

Απέκτησαν τρία παιδιά.

«Αχ, τι μου θύμισες τώρα!» μου λέει συγκινημένη.

«Δεν υπήρχαν δουλειές τότε στην Κάλυμνο και φύγαμε με τον σύζυγό μου Μικέ και τον πρωτότοκο γιο μας για την Αυστραλία, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον εκεί».

«Ζήσαμε καλή ζωή, αλλά με πείραζε πολύ το κλίμα και η ζέστη του Darwin».

Η κ. Ειρήνη περιγράφει την Αυστραλία και τους ανθρώπους της ως δίκαιους και φιλόξενους, αλλά παραδέχεται πως παρ’ ότι η χώρα τους «φέρθηκε καλά», δεν ένιωσε ποτέ «σαν στο σπίτι της».

«Ήμουν συνέχεια άρρωστη, βίωνα την ξενιτιά και ένιωθα λησμονιά. Έτσι, το 1985 αποφασίσαμε με τον Μικέ να επιστρέψουμε στην πατρίδα και να ασχοληθούμε με τις αγροτικές εργασίες» εξηγεί η γυναίκα, που έγινε άθελά της το πρόσωπο των ημερών, όταν βρήκε τους τρεις αδικοχαμένους αξιωματικούς του Πολεμικού Ναυτικού στην πλαγιά της απόκρημνης περιοχής της Κινάρου σε απόσταση 40-50 μέτρων από την κορυφή όπου είχαν βρεθεί τα συντρίμμια του μοιραίου ελικοπτέρου Agusta Bell.

Η φωνή της χαμηλώνει και νιώθω ότι δυσκολεύεται να μιλήσει περαιτέρω γι’ αυτό που αντίκρισε.

«Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό που είδα» μου λέει, ξεσπώντας σε λυγμούς.

Τής προτείνω να σταματήσουμε για να μην ταραχθεί περισσότερο.

«Δεν με νοιάζει μη στενοχωρηθώ εγώ κόρη μου, εκείνα τα τρία παλικάρια σκέφτομαι».

Σταματά για λίγο, παίρνει μια βαθιά ανάσα και αντιλαμβάνομαι ότι παρ’ όλη την ταραχή και τη στενοχώρια της, νιώθει ένα «χρέος», μια ανείπωτη υποχρέωση, να μιλήσει γι’ αυτούς -στη μνήμη τους ίσως- «για να μάθουν όλοι για τους τρείς αγγέλους» όπως μου λέει με τρεμάμενη φωνή.

«Τον έναν τον βρήκαμε απανθρακωμένο. Τρία παλικάρια που αφήνουν πίσω όνειρα και ελπίδες, μικρά παιδιά και αγέννητα μωρά» μου λέει με τη συμπόνια της μάνας, της αδελφής και της συζύγου.

«Τόσο κρίμα και άδικο».

Τη ρωτάω αν έχει μάθει κάτι παραπάνω για τα πραγματικά αίτια του ατυχήματος.

«Γιατί και να ξέρουν, θα μας πουν ποτέ την αλήθεια;» με ρωτάει με αφοπλιστική ειλικρίνεια.

«Ποιον μπορείς να εμπιστευτείς σήμερα κόρη μου;

Κοίτα πώς κατάντησαν την πατρίδα μας» είπε.

Ακούγεται πικραμένη, αλλά και προβληματισμένη για το τι θα φέρει το μέλλον.

«Και τα παλιά χρόνια ήταν δύσκολα, αλλά τώρα αυτή η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη. Πού θα πάει, κανείς δεν ξέρει».

Με έκταση μόλις 4,5 τετραγωνικών χιλιομέτρων, η Κίναρος είναι νησίδα των Δωδεκανήσων που βρίσκεται στον θαλάσσιο χώρο δυτικά της Καλύμνου και της Λέρου και ανατολικά της Αμοργού.

Παλαιά στο νησί ζούσαν οκτώ οικογένειες.

Η κ. Ειρήνη ήταν το τέταρτο παιδί μιας 8μελούς οικογένειας. Παντρεύτηκε στην Κάλυμνο.

Σήμερα ζει μόνη της με μια πενιχρή σύνταξη και στην καθημερινότητά της ασχολείται με την κτηνοτροφία. Έχει δύο σπίτια της οικογένειάς της, αλλά η ίδια προτιμά να μένει κάτω στο απάνεμο λιμανάκι, στο παλιό καφενείο του πατέρα της. Αραιά και πού, την επισκέπτονται τα πέντε εγγονάκια της από την Κάλυμνο. Η μοναδική παρέα της, ο «μπαρμπα Μικές» (όπως φώναζαν όλοι τον σύζυγό της) «έφυγε» τον Ιούνιο του 2013. Μαζί με την «Ρηνιώ» του ήταν γνωστοί ως «Οι Ροβινσώνες της Κινάρου».

Ο ένας γιος της οικογένειας ζει και εργάζεται στην Αυστραλία, η κόρη και ο δεύτερος γιος στην Κάλυμνο. Και ενώ δεν μετανιώνει που άφησε το Darwin και γύρισε στην πατρίδα της που υπεραγαπά, παραδέχεται ότι, πάνω απ’ όλα, τη στενοχωρεί η αβεβαιότητα που επικρατεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.

Την ρωτώ αν φοβάται το αύριο με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.

«Εγώ δεν φοβάμαι τίποτα. Αντέχω» μου λέει με περηφάνια που δεν με ξαφνιάζει.

«Για μένα δεν με νοιάζει. Τα παιδιά μου και τα παιδιά όλου του κόσμου σκέφτομαι που δεν έχουν δουλειά και το μέλλον τους είναι αβέβαιο».

«Η Ευρώπη δεν μας βοηθάει καθόλου. Όλοι μας χτυπούν» εξηγεί, με ένα ίχνος παραπόνου, πριν με αποχαιρετήσει ευγενικά και εγκάρδια, με χιλιάδες ευχές για υγεία και ευτυχία, για να γυρίσει στις δουλειές της.

 

Η Ειρήνη Κατσοτούρχη είναι μια γυναίκα αυτάρκης και δυναμική, γεμάτη ψυχική δύναμη και καλοσύνη.

Ξέρει τι θα πει πόνος, ξενιτιά και φτώχεια.

Και ενώ πικραίνεται με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, δεν την προδίδει ποτέ.

«Αυτή είναι η πατρίδα μου. Ο τόπος μου. Και έχω χρέος να τον αγαπώ και να τον προστατεύω» λέει συγκινημένη η Ρηνιώ της Κινάρου, δίνοντας μαθήματα γενναιότητας και αυθεντικού πατριωτισμού από τη μικρή κουκίδα του ελληνικού χάρτη που τόσο πολύ αγαπά.

Δεν την απασχολεί τι θα γράψω για κείνη και τη ζωή της.

«Καλό παράδεισο στα παλικάρια. Αυτό να μην ξεχάσεις να γράψεις, κόρη μου».