ΠΟΛΛΕΣ φορές αναρωτιέμαι πώς οι επόμενες γενεές Ελλήνων της Αυστραλίας θα τιμήσουν τη λεγόμενη «Πρώτη Γενεά» Ελλήνων εποίκων στη χώρα μας τούτη.

Δεν μεταχειρίζομαι τη λέξη μετανάστης, γιατί αυτή σημαίνει πως ο μετανάστης έχει την προοπτική να επιστρέψει στη γενέτειρά του. Εμείς σήμερα δεν είμαστε μετανάστες πια, αλλά έποικοι/κάτοικοι της χώρας τούτης.

Δεν είμαστε ούτε πάροικοι, δηλαδή ζούμε δίπλα στους μόνιμους κατοίκους της χώρας (παρά +οικώ), ενώ ζούμε στη μέση της χώρας ή πόλης και έτσι δεν υπάρχει ούτε ξεχωριστή ελληνική παροικία. Υπάσχει όμως νοερά για όλους μας.

Είμαστε όλοι μας ένα αναπόσπαστο μέρος όλης της χώρας, είμαστε ΟΛΟΙ Αυστραλοί και αυτογνωριζόμαστε ως Αυστραλιώτες Έλληνες. Είμαστε όλοι μας Αυστραλοί πολίτες ελληνικής καταγωγής.

Οι αρχαίοι μας σοφίστηκαν τη λέξη μέτοικος (μετά + οικώ) για αυτούς που πήγαν να ζήσουν στην Αθήνα, αυτοί όμως πλήρωναν φόρο –το μετοίκιο– και είχαν περιορισμένα πολιτικά δικαιώματα. Εμείς δεν πληρώνουμε τέτοιο φόρο –αλλά πληρώνουμε όλους τους φόρους μας εδώ- και έχουμε όλα τα πολιτικά μας δικαιώματα όπως όλοι οι κάτοικοι της Αυστραλίας.

ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΓΕΝΕΑΣ

Οι πρώτοι Έλληνες που ήρθαν εδώ είναι οι πραγματικοί πρώτοι ήρωες της Ξενιτιάς. Με την εργασία τους, κατόρθωσαν να ορθοποδήσουν και σήμερα είμαστε όλοι μας υπερήφανοι για αυτούς που μας χάραξαν πρώτοι το δρόμο.

Με άλλα λόγια, ριζώσαμε εδώ και όλα μας τα κοιμητήρια στη Μελβούρνη, αλλά και σε όλη την Αυστραλία, το πιστοποιούν αυτό, με τις ελληνόγραφες επιγραφές και κάθε τάφος με αυτές είναι ένας Παρθενώνας μέσα στο αόρατο μέλλον του κόσμου τούτου.

Τι άλλο έμεινε από τους αρχαίους μας –αυτοί που ήταν στην αρχή– ένα αθάνατο μνημείο με μια επιγραφή γραμμένη με το δικό μας φωνητικό αλφάβητο που από τότε που το εφηύραμε άναψε το διάχυτο και ανέσπερο φως σε όλο τον κόσμο! Όλα τα κοιμητήριά μας σε αυτό το άγνωστο μέλλον θα είναι τα αιώνιά μας υπαίθρια ιστορικά Μουσεία με τις ελάχιστες λέξεις που απαθανατίζουμε σε αυτά.

Η ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΜΑΣ

Έχουμε υποχρέωση να τιμήσουμε τους πρωτοπόρους αυτούς ανθρώπους που χάραξαν για όλους εμάς το δρόμο προς την Αυστραλία, έναν προορισμό για όλους μας, άγνωστο μεν, αλλά αρκετά ελκυστικό για όλους τους υπόλοιπους να ακολουθήσουν.

Σήμερα όμως πρέπει να σκεφτούμε και να εκτιμήσουμε το έργο και τη συνεισφορά όλων αυτών που προηγήθηκαν από εμάς και αντιμετώπισαν πάμπολλες δυσκολίες, όπως όλοι μας γνωρίζουμε, αλλά κατάφεραν και προώθησαν τις ελληνικές αξίες και έθιμα. Σε αυτή την κατηγορία θα πρέπει να συμπεριλάβουμε όλους αυτούς που πρωτοήρθαν εδώ ως «μετανάστες» όποια χρονολογία και να ήταν αυτή.

Με σεβασμό και θαυμασμό θα πρέπει να τιμήσουμε με κάποια ορατά μνημεία όλους αυτούς της πρώτης γενεάς, τα οποία θα γίνονται συνέχεια οι συνδετικοί κρίκοι προόδου όλων αυτών που θα ακολουθήσουν, αλλά θα παίρνουν και θάρρος να συνεχίζουν τη ζωή τους πιο αποδοτικά.

ΑΠΛΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΓΕΝΕΑΣ

Ήδη έχουμε την πετυχημένη ύπαρξη πολλών ελληνικών ιδρυμάτων, σχολείων, Οργανισμών, Αδελφοτήτων, εκκλησιών που τιμούν το ελληνικό όνομα. Θα μνημονεύσω πάλι τους οικογενειακούς τάφους σε όλα τα κοιμητήρια της Μελβούρνης, που όντως είναι άξια μνημεία τιμής.

Εδώ θα ήθελα να τονίσω πως αναφέρομαι στην πρώτη γενεά και σε κάτι ως συλλογικό μνημείο που θα εκπροσωπεί το γενικό μας σύνολο. Φρονώ πως δεν μπορούμε να χτίσουμε έναν νέο μελβουρνιώτικο Παρθενώνα, αλλά μπορούμε να υπενθυμίζουμε στις επόμενες γενεές τη συλλογική εργασία και σύμπνοια της πρώτης γενεάς.

Θεωρώ πως η κεντρική Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης μάς καλύπτει όλους και όλοι μας ανήκουμε σε αυτό το σύνολο. Ειδικά στην τελευταία δεκαετία με το επιβλητικό της νέο κτίριο –για το οποίο όλοι μας είμαστε υπερήφανοι– μπορούμε να μνημονεύουμε την πρώτη γενεά, πράγμα που όλοι μας θα το εκτιμήσουμε.

Μία απλή και γρήγορη σκέψη που έρχεται στο νου είναι πως το πάτωμα που έχουμε εσωτερικά ονομάσει ως Αίθουσα του Σύγχρονου Πολιτισμού και βρίσκεται στο πάτωμα που όλοι γνωρίζουμε ως Mezzanine –από την ελληνική λέξη: Μεσαίο πάτωμα– κάλλιστα και ανέξοδα μπορεί ίσως να ονομαστεί: ΠΛΑΤΕΙΑ ΠΡΩΤΗΣ ΓΕΝΕΑΣ και στα Αγγλικά –ίσως πάλι- FIRST GENERATION SQUARE, μια και οι περισσότερες και σπουδαιότερες συγκεντρώσεις των Ελλήνων της Μελβούρνης σήμερα γίνονται στο πάτωμα Mezzanine, που καλύτερα ακούγεται με την παραπάνω σημασία ως πόλος έλξης ΟΛΩΝ των Ελλήνων που κάναμε δική μας πόλη τη Μελβούρνη και στον ποταμό της Γιάρα βαπτιστήκαμε όλοι μας Μελβουρνιώτες.

Το νέο Διοικητικό Συμβούλιο θα μπορούσε να ζητήσει τη γνώμη όλων των Ελλήνων της Μελβούρνης να συμβάλουν σε αυτή την κίνηση. Θα πρέπει να αφήσουμε ορατά σημάδια της οδυσσειακής μας παρουσίας εδώ που, όπως γνωρίζουν οι πιο παλιοί, δυστυχώς η ζωή μας είναι πολύ σύντομη και άκρως φευγαλέα!

Εδώ ρητορικά θα υπενθυμίσω τον αιώνιο ελεγειακό, αλλά και χαρισματικό στίχο του Καζαντζάκη «Μικρή αστραπή η ζωή μας, αλλά προφταίνουμε»!

Εύχομαι κάτι να γίνει για να τιμηθεί –όπως της πρέπει- η Πρώτη Γενεά!