Η Ελληνοαυστραλή λέκτορας του Πανεπιστήμιου Monash, Dorothy Kapetopoulos, έχει πάθος με το τρέξιμο. Μια φυσική άσκηση στην οποία αφοσιώθηκε με ζήλο κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
Μετά τον Μαραθώνιο της Μελβούρνης τον Δεκέμβριο, έκλεισε εισιτήριο για το Australian Outback Marathon, που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στην «καρδιά» του χειμώνα, κοντά στον κόκκινο ιερό βράχο του Uluru.
Φέτος σχεδόν 500 άνθρωποι ταξίδεψαν στην έρημο της Αυστραλίας το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Ιουλίου, όχι μόνο για να τερματίσουν σε αυτόν τον μοναδικό αγώνα, αλλά και για να βυθιστούν στο εντυπωσιακό πνευματικό τοπίο όπου δεσπόζει ο αρχαίος βράχος, που σηματοδοτεί την “Αρχή” της ιστορίας των Αβορίγινων.
«Ο αγώνας ήταν από μόνος του μια πρόκληση που δεν περίμενα» εξηγεί η Dorothy Kapetopoulos στον «Νέο Κόσμο». «Ήταν σαν να τρέχεις στην παραλία, καθώς δεν είχαν πέσει πολλές βροχές. Η επιφάνεια ήταν αμμώδης και ήταν κάτι εντελώς καινούργιο για μένα, γιατί προπονούμαι στους δρόμους της Μελβούρνης».
«Το τρέξιμο σε αυτό το περιβάλλον ήταν επίσης πολύ διαφορετικό. Είναι έρημος οπότε για ώρες, φυσικά, δεν υπάρχει τίποτα. Το μόνο που βλέπεις είναι ουρανό και γη, και όσο μακριά φτάνει το μάτι σου δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε δέντρο ούτε καμία κάλυψη».
Για κάποια διαστήματα, μάλιστα, δεν υπήρχε κανένας άλλος μπροστά της ή πίσω της όσο έτρεχε… μια κατάσταση κάπως σουρεαλιστική.
Κατάφερε να τερματίσει μέσα σε 4 ώρες και 10 λεπτά.
Τη ρωτάμε αν αισθάνθηκε την ιερότητα του τοπίου, για την οποία πολλοί κάνουν λόγο.
«Εντύπωση μου έκανε η σιωπή, η οποία είναι τόσο πλήρης. Υπάρχει αυτή η όμορφη, ήρεμη, ησυχία. Ακούς τον άνεμο, να περνάει μέσα από τους μικρούς θάμνους, το γρασίδι, και τα μικρά δέντρα. Και ίσως αυτό να σου δίνει αυτή την αίσθηση ιερότητας και ότι υπάρχει κάτι άλλο εκεί εκτός από εσένα. Ο μεγάλος βράχος και τα πέτρινα σχήματα της φύσης ήταν συναρπαστικά επίσης. Γνωρίζοντας και μόνο την ιστορία τους… πώς δημιουργήθηκαν και τι σημαίνει αυτό το μέρος για τους αυτόχθονες Αυστραλούς».
Προσθέτει ότι το ξηρό κλίμα και η απόλυτη ησυχία γύρω της, την θύμισαν έντονα το πρώτο ταξίδι της στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα τα ήσυχα απογεύματα στο χωριό.
«Μου θύμισε τότε που περπατούσα στους άδειους δρόμους του Κακόβατου, απόγευμα όταν όλοι κοιμόντουσαν, και το μόνο που άκουγες ήταν η θάλασσα και τα βήματά σου».
Ο νυχτερινός ουρανός επίσης στο Uluru, ήταν μαγικός, προσθέτει η Dorothy.
«Δειπνήσαμε ένα βράδυ έξω, κάτω από τα αστέρια, υπό το φως των κεριών. Αφού φάγαμε, μας είπαν να σβήσουμε τα κεριά, και καθώς προσαρμόστηκαν τα μάτια μας σιγά-σιγά στο σκοτάδι, είδαμε ότι ο ουρανός ήταν απίστευτα γεμάτος».
Η Dorothy Kapetopolos, η οποία κατάγεται από την Πελοπόνησσο (Πάτρα και Πύργο), μπορεί να ξεκίνησε να τρέχει σε διάφορους αγώνες πριν από χρόνια, ωστόσο, ήταν μόνο η δεύτερη φορά που συμμετείχε σε μαραθώνιο.
Δουλεύοντας από το σπίτι κατά τη διάρκεια των εγκλεισμών της πανδημίας, εξηγεί ότι είχε στη διάθεσή της περισσότερο χρόνο από ποτέ για να τρέχει. Εφόσον είχαν κλείσει και τα γυμναστήρια, το τρέξιμο ήταν η μόνη της επιλογή αν ήθελε να παραμείνει σε καλή φυσική κατάσταση.
Το τρέξιμο, λέει, της δίνει την ευκαιρία να δοκιμάζει τις σωματικές και ψυχικές της αντοχές.
“Το να φτάνεις στο σημείο που νομίζεις ότι δεν μπορείς να πας άλλο και παρ’ όλα αυτά να προχωράς -η πειθαρχία που απαιτείται για να συνεχίσεις- με κάνει να νιώθω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα”.
Και με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζει τις προκλήσεις στη ζωή της, κατανοώντας ότι είναι παροδικές.
Όταν χαλάρωσαν τα μέτρα και “ανοίξαμε”, η Dorothy γράφτηκε εθελόντρια στον οργανισμό Achilles Australia, για να καθοδηγεί ως οδηγός, αθλητές με προβλήματα όρασης που συμμετέχουν σε αγώνες.
Όταν συμμετείχε στον Μαραθώνιο της Μελβούρνης, πρόσεξε ότι έτρεχαν και τυφλοί αθλητές ή με προβλήματα όρασης μαζί με οδηγούς, και αποφάσισε ότι αυτό ήθελε να κάνει.
Είναι, βέβαια, μια εντελώς διαφορετική εμπειρία από το να τρέχεις μόνος σου, αλλά όχι λιγότερο ικανοποιητική, μας εξηγεί.
“Δεν τρέχεις για τον εαυτό σου. Ο ρόλος σου είναι να εξασφαλίσεις ότι κάποιος άλλος θα πετύχει τον στόχο του. Ότι θα έχουν αυτή την εμπειρία, και είναι κάτι πολύ όμορφο.
Ως οδηγός δεν είσαι μόνο εσύ και ο δρομέας. Υπάρχει μια ομάδα 3-4 ατόμων που τρέχουν μαζί για να καθοδηγήσουν έναν τυφλό αθλητή.”
Συγκροτούντα αυτή την περίοδο ομάδες για τον μαραθώνιο της Μελβούρνης τον Οκτώβριο, και οι οδηγοί θα προπονηθούν μαζί με το αθλητή με προβλήματα όρασης. “Είναι μεγάλη ευθύνη γιατί αυτός που τρέχει δίπλα του είναι ουσιαστικά “το μυαλό και τα μάτια του”, οπότε αλλάζουν πόστο οι οδηγοί κατά τη διάρκεια του αγώνα. Αυτές είναι οι προκλήσεις, αλλά η εμπειρία είναι όμορφη και σε ανταμείβει απόλυτα”.
Ποια συμβουλή θα έδινε σε κάποιον που θέλει να ξεκινήσει το τρέξιμο; τη ρωτάμε.
“Να θέσει αρχικά έναν μικρό στόχο. Όταν λέω μικρό, εννοώ να είναι ένας στόχος που γνωρίζει ότι μπορεί να πετύχει. Και να θυμάται ότι το τρέξιμο δεν έχει να κάνει με την ταχύτητα. Τρέχοντας θα μάθει τις αντοχές του, ποιος είναι, και αν είναι κάτι που θέλει να συνεχίσει”.
“Άλλωστε, το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα ζευγάρι παπούτσια και θέληση. Να βάλεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Ένα βήμα τη φορά”.
Φώτος: Supplied
