Μια ενδιαφέρουσα άποψη για την δολοφονία του ομογενή Θανάση Νικολάου στην Κύπρο διατυπώνει η Παναγιώτα Χαραλάμπους με άρθρο της στον “Φιλελεύθερο” όπου γράφει:
“Ο Θανάσης έφυγε από τη ζωή πριν από 17 χρόνια και τίποτα και κανείς δεν μπορεί να τον φέρει πίσω. Αυτό είναι δεδομένο. Ας είμαστε όμως τουλάχιστον ειλικρινείς. Τη μάνα του Θανάση, αυτή τη μαυροφορεμένη μάνα που επί 17 συναπτά έτη παλεύει ολομόναχη με θεούς και δαίμονες απέναντι σε ένα ανάλγητο κράτος, κανείς μας δεν την πίστεψε και πολύ περισσότερο κανείς μας δεν τη στήριξε. Όλα αυτά τα χρόνια η μάνα αυτή χτυπά πόρτες, φωνάζει και διαμαρτύρεται με όλη τη δύναμη της ψυχής της, ζητώντας δικαίωση για το αδικοχαμένο παιδί της. Και οι περισσότεροι από μας τη βλέπαμε με δυσπιστία την κυρία Αντριάνα, σαν μια γραφική φιγούρα που τριγυρνούσε από υπηρεσία σε υπηρεσία και από γραφείο σε γραφείο, κρατώντας παραμάσχαλα φωτογραφίες με τον σκοτωμένο της γιο. Πιστεύαμε κι ας μην το ξεστομίζαμε, πως από τον πόνο του χαμού σάλεψε το μυαλό της δόλιας μάνας και δεν ήθελε να πιστέψει πως ο γιος της αυτοκτόνησε.
Σήμερα, με 17 χρόνια καθυστέρηση, η τραγική μάνα επιβεβαιώνεται. Αυτό που φώναζε από την πρώτη στιγμή επισφραγίζεται με τον πλέον επίσημο τρόπο από το πόρισμα των ποινικών ανακριτών: ο θάνατος του Θανάση ήταν δολοφονία διά στραγγαλισμού και όχι αυτοκτονία. Τώρα, κατόπιν εορτής, μιλούν όλοι και χύνουν δάκρυα και τόνους από μελάνι για το αδικοχαμένο παλικάρι, τον 26χρονο ομογενή από την Αυστραλία που ήρθε να υπηρετήσει την πατρίδα του και βρήκε μαρτυρικό θάνατο. Μιλούν για ανεπάρκεια, προκλητική αμέλεια και ανικανότητα, για τραγικές παραλείψεις. Μιλούν για συγκάλυψη και κουκούλωμα της υπόθεσης, μιλούν για ευθύνες.
Κάποιοι έκαναν λόγο ακόμη και για δικαίωση της μάνας του Θανάση. Άλλο όμως δικαίωση κι άλλο απονομή δικαιοσύνης. Διότι τι να την κάνει τη δικαίωση η χαροκαμένη μάνα όταν οι δράστες του στυγερού εγκλήματος κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας; Τι να την κάνει τη δικαίωση όταν παραμένουν ατιμώρητοι όλοι οι υπηρεσιακοί, που είτε από ανεπάρκεια και ανικανότητα είτε σκοπίμως και με δολιότητα, δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους;
Αν θέλουμε έστω και την υστάτη να διορθώσουμε το λάθος μας, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι απέναντι στον αδικοχαμένο Θανάση και την πονεμένη του οικογένεια, αν θέλουμε πρωτίστως να διασφαλίσουμε ότι κάτι τέτοιο δεν θα επαναληφθεί στο μέλλον, ας κάνουμε το ελάχιστο που οφείλουμε. Να πούμε μια συγνώμη και να απαιτήσουμε ως κοινωνία την εξονυχιστική διερεύνηση της υπόθεσης και την προσαγωγή των ενόχων ενώπιον της Δικαιοσύνης. Όχι μόνο των φονιάδων, αλλά και όλων των λειτουργών που ενεπλάκησαν σε αυτή την υπόθεση και άσκησαν πλημμελώς τα καθήκοντά τους.
Μέσα από το πόρισμα των ποινικών ανακριτών οι ευθύνες βοούν. Ο Γιώργος Σαββίδης, ο τρίτος στη σειρά Γενικός Εισαγγελέας που ασχολείται με αυτή την υπόθεση, οφείλει πλέον να ενεργήσει τάχιστα και να δρομολογήσει τις δέουσες ενέργειες για να λάμψει, έστω και με τόσο μεγάλη καθυστέρηση, η δικαιοσύνη. Έχει χρέος να κινήσει γη και ουρανό, με στόχο την απόλυτη ηθική δικαίωση των χαροκαμένων γονιών του Θανάση. Και η Δικαιοσύνη όμως οφείλει να είναι αμείλικτη. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να δούμε στα μάτια τη μάνα του Θανάση και να ζητήσουμε συγχώρεση. Και μόνον έτσι θα μπορέσουν να μπουν οι βάσεις για τη σταδιακή αποκατάσταση της πληγωμένης εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στους θεσμούς”.
Πηγή: Φιλελεύθερος