Τον Εκπαιδευτικό Δημήτρη Στεργιούλη, είχα την τύχη να γνωρίσω το 1980, όταν ήλθε στην Αυστραλία ως αποσπασμένος στο νεοσύστατο τότε από τον αείμνηστο καθηγητή Παναγιώτη Λιβεριάδη, Γραφείο Εκπαίδευσης του Ελληνικού προξενείου Μελβούρνης.
Ο κ. Στεργιούλης γέννημα των Θεσσαλικών Αγράφων, μετά από δυο χρόνια θητείας στο Γραφείο Εκπαίδευσης, μετατέθηκε στη θέση του διευθυντή των Απογευματινών Σχολείων της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτώριας, που τότε, αριθμούσε 31 μονάδες και γύρω στους 100 εκπαιδευτικούς. Με σχολεία, τόσο στα εσωτερικά όσο και στα εξωτερικά προάστεια.
Δασκάλα κι εγώ τότε στο Απογευματινό σχολείο του Thornbury μαζί με τον Σπύρο Σπυράτο και από το 1983 στο Templestowe, μαζί με τον Κώστα Αγγελόπουλο, την Κατερίνα Μανωλάκου και άλλους συναδέλφους, είχαμε αναπτύξει μια πολύ ιδιαίτερη σχέση όσον αφορά την Ελληνομάθεια στην Αυστραλία και συνάμα οικογενειακή. Διότι και η σύζυγός του κ. Βασιλική, ήταν αποσπασμένη εκπαιδευτικός σε άλλη Κοινότητα.
Μπορώ να πω, χωρίς να παρεξηγηθώ, ότι στις σχεδόν 2 δεκαετίες που εργάστηκα ως εκπαιδευτικός στα σχολεία της Κοινότητας, ήταν από τους πλέον αγαπητούς και δραστήριους αποσπασμένους εκπαιδευτικούς, με έκδηλο το ενδιαφέρον για την μόρφωση του παιδιού, που τότε, ας μη κρυβόμαστε οι περισσότεροι γονείς ζούσαν με την ελπίδα της επιστροφής στη γενέτειρα.
Φυσικά με τη λήξη της θητείας τους, επέστρεψαν στην Ελλάδα. Ο Δημήτρης Στεργιούλης όμως, κράτησε επαφή με συναδέλφους, όπως το Γιώργο Μπούσμπα, τον Κώστα Αγγελόπουλο και άλλους.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι με την επιστροφή τους στην Ελλάδα, ανακηρύχτηκε επίτιμος Διευθυντής των Σχολείων. Από δε το 1986 έως το 2007 που συνταξιοδοτήθηκε, ήταν διευθυντής του 2ου Δημοτικού Σχολείου Κιάτου, «Ευαγόρας Παλληκαρίδης», προσωνυμία για την οποία εργάστηκε για να δοθεί στο σχολείο του. Με αυτό τον τρόπο, ο φωτισμένος δάσκαλος και εμπνευσμένος παιδαγωγός, ήθελε να τιμήσει τον Κύπριο αγωνιστή της ελευθερίας, που οι Άγγλοι αποικιοκράτες το 1957 οδήγησαν στην αγχόνη. Για την πολυσχιδή δράση του, ο Νομάρχης κ. Άγγελος Μανωλάκης, τον τίμησε με το μετάλλιο της πόλης της Κορίνθου.
Θα αναρωτιέστε βέβαια πώς τα θυμήθηκα όλα αυτά; Γιατί ο καλός συνάδελφος είχε την ευγένεια να μου στείλει το βιβλίο του «Ένας Δάσκαλος Θυμάται», εκδόσεις Καταγράμμα 2020, τον οποίο και ευχαριστώ. Στο βιβλίο γίνεται μια εκτενής αναφορά στον πρώτο διορισμό του στο απρόσιτο χωριό των Ευρυτανικών Αγγράφων, το Τρίδενδρο, τις δυσκολίες που συνάντησε και που με υπομονή αντιμετώπισε.
Στο βιβλίο, ο συγγραφέας, δεν αναφέρεται στη θητεία του στη Μελβούρνη. Στέλνει όμως μέσω της εφημερίδας μας τις εγκάρδιες ευχές του και της συζύγου του, στους δασκάλους που γνώρισε και συνεργάστηκε, και, εύχεται καλή πρόοδο στα παιδιά μας, τρίτης και τέταρτης γενιάς πλέον και αίσιον και ευτυχισμένο το νέο έτος.
