Την Τετάρτη το πρωί το φέρετρο του Ζήση Δαρδάλη, γίγαντα της ανθρωπιάς και της προσφοράς, του ανθρώπου με τη μοναδική προσωπικότητα και την ευγένεια της ψυχής που προίκισε με την αγάπη και τη φροντίδα του την Ομογένεια, όσο κανείς άλλος στο διάστημα της ελληνικής παρουσίας στη Μελβούρνη, μεταφέρθηκε από μέλη της οικογενείας του στο βάθρο στον σολέα του Ιερού Ναού της Αγίας Τριάδος. Ο ιερέας, προηγούμενος, ήδη εξέπεμπε τις πρώτες προσευχές και οι φίλοι και συμπολίτες τους, συντοπίτες και συγγενείς παρέμεναν όρθιοι και τον υποδέχθηκαν με αισθήματα οδύνης και περηφάνειας.
Ήσαν εκεί για να αποχαιρετίσουν τον πλέον ιδιόμορφο Έλληνα επιχειρηματία της μεταπολεμικής περιόδου, οι άθλοι, οι ρήσεις και τα κατορθώματα του οποίου θα βρίσκονται στο στόμα όλων των ανθρώπων, νέων και ηλικιωμένων, που είχαν την ευτυχία να τον ζήσουν και να γίνουν πλουσιότεροι σε γνώσεις δίπλα του. Εκεί ο π. Πρωθυπουργός και Φιλέλληνας, Jeff Kennett, εκεί και ο πιστός κι αφοσιωμένος φίλος της καρδιάς του, ο «Καπετάν Μιχάλης» όπως τον αποκαλούσε, ο Μεγάλος Ελληνιστής π. Πρύτανης του Πανεπιστημίου La Trobe , Prof. Michael John Osborne και η σύζυγός του Wenquan, εκεί και οι π. Υπουργοί της Κυβέρνησης, ο π. Υπουργός Πολιτιστικών Υποθέσεων, κ. Νίκος Κότσιρας και η σύζυγός του Άντζελα, εκεί δεκάδες Αυστραλοί και Έλληνες επιχειρηματίες, βιομήχανοι, τραπεζικοί, δικηγόροι, εκπρόσωποι των μεγάλων Τραπεζών της Αυστραλίας. Εκεί μπροστά στο ανθοστολισμένο φέρετρό του, δήλωναν το παρών τους οι φίλοι του πανεπιστημιακοί, ερευνητές, επιστήμονες, ιατροί και ηγέτες των σωματείων φροντίδας και πρόνοιας, π. διευθυντές της κρατικής τηλεόρασης SBS. Τίμησαν την προσφορά και τη μνήμη του Ζήση, μεγάλες ηγετικές φυσιογνωμίες της Ομογένειας, συμπεριλαμβανομένου και του κ. Ανδρέα Ανδριανόπουλου, ΑΜ και του γιού του Χρήστου, του κ. Κώστα Σαρρησταύρου και της συζύγου του, Χριστίνας, του κ. Τάσου Δουβαρτζίδη, των μελών της οικογένειας του Πασχάλη Ζαπάρα, του Νίκου Κατρή και της συζύγου, Βούλας, του πανεπιστημιακού δασκάλου Παναγιώτη Γκογκίδη και της συζύγου, Ελευθερίας, του επιχειρηματία Κέν Σκούλου κι άλλων επώνυμων της ομογένειας.
Μάρτυρες της σεμνής αυτής επιμνημόσυνης τελετής, η σύζυγός του, Σάλλη, οι θυγατέρες τους Τζένη και Χριστίνα, οι εγγονές τους από την Ουγγαρία και την Αυστραλία, ο γαμπρός του Λάζαρος, τα ανέψια του, τα ξαδέλφια του, ο γαμπρός του Γιώργος με τη σύζυγό του Βίκυ. Εκεί και οι δεκάδες των φίλων του που τον συνόδευαν σε κάποια συγκινησιακή στιγμή της ζωής του και οι συντοπίτες του, οι Σιατιστινοί, οι παλαιότεροι που έζησαν το μεγαλείο της ζωής δίπλα του, αλλά κι οι νεότεροι που είχαν ακούσει τις ιστορίες που έλεγαν οι μεγάλοι, για τον τρανό αυτό άφοβο Σιατιστινό καβαλάρη. Εκεί και οι π. Πρόεδροι των μεγάλων ελληνικών Σωματείων, της Ελλάς και του Αλεξάνδρου, κ.κ. Γεώργιος και Ιωάννης Βασιλόπουλος, Π. Τσακλής, Γρηγόρης Καΐας, Απόστολος Δημαρέλος, τα σωματεία των οποίων ενίσχυσε και με τη φροντίδα του ανέδειξε ο μεγάλος Δαρδάλης.
Πρόσωπα θλιμμένα, σκυθρωπά, πλημμυρισμένα από την οδύνη της ορφάνιας. Δεκάδες εργάτες και στελέχη της βιομηχανίας του, Marathon Food Industries, δουλευτές της μονάδας του, άνθρωποι που δέχθηκαν τη στοργή του, που έζησαν την αγάπη του για πολλά χρόνια, άλλοι είκοσι, άλλοι τριάντα χρόνια. Αυτοί που θυμούνταν τις παλιές καλές ημέρες, τα χριστουγεννιάτικα πάρτι, τα δώρα του, την έκφραση των ευχαριστιών του. Ανάμεσα στο κοινό που θρηνούσε τη ζήση του Ζήση, μπρος στο φέρετρό του και δεκάδες άτομα που ευεργετήθηκαν, που συνεργάστηκαν μαζί του, που έζησαν ώρες ατέλειωτες να σχεδιάζουν, να αποφασίζουν, να εκτελούν.
Όταν το φέρετρο του Ζήση εγκατέλειψε το Ναό της Αγίας Τριάδας, οι πενθούντες πήραν μαζί τους, μέσα στο στήθος τους, την εικόνα του, τη μνήμη του έργου και της προσφοράς του. Ο καθένας και η κάθε μια είχαν μέσα στις σκέψεις τους διάφορες εικόνες από τις φιλόξενες συναντήσεις που έστηνε στο αρχοντικό του, στη φιλόξενη ταβέρνα του. Άλλοι τον θυμούνταν να σέρνει τον χορό, αεράτος, χωρίς να πατά στο πάτωμα, άλλοι να προσφέρει γενναιόδωρα στους οργανοπαίχτες, άλλοι να καθηλώνει με τη σοφία και τον αυστηρό του λόγο, όλους εκείνους που επιχειρούσαν να κάνουν τον έξυπνο. Κι όλοι αυτοί που δεν στάθηκε δυνατόν να είναι παρόντες, την ώρα της επιμνημόσυνης δέησης στην Αγία Τριάδα είχαν την ευκαιρία να θυμηθούν τον μεγάλο δωρητή και ευεργέτη του Ελληνισμού. Η απουσία του είναι εμφανής. Θα μας λείψει ο λόγος του, οι απότομες και καυτές ρήσεις του, τα σχόλιά του που αποστόμωναν, οι κουβέντες του που σκορπούσαν ελπίδα και αισιοδοξία.
Κάπως έτσι έδειξαν και τη συμπαράσταση προς την οικογένειά του, η οποία παρέθεσε επιμνημόσυνη δεξίωση στο Leonda on the Yarra. Και ήταν στην αίθουσα αυτή που ο Ζήσης Δαρδάλης είχε ξεφαντώσει για τελευταία ίσως φορά τον Μάη του 2008, όταν εκεί είχε οργανωθεί ο τελευταίος επίσημος χορός του ΕΚΕΜΕ, το ίδρυμα που αγάπησε τόσο πολύ ο μεγάλος αυτός Αδελφός μας. Άξιος!