ΕΙΝΑΙ πολλές οι σκέψεις που έρχονται ως απρόσκλητοι επισκέπτες καθώς πετάς από την Αθήνα για Τελ Αβίβ σε αυτή τη σύντομη δίωρη διαδρομή.
Αδημονία τις Άγιες μέρες για το βίωμα, τη γνώση, την ανακάλυψη, τη συγχώρεση…
Πώς μπορεί ο νους να χωρέσει τη ζωή των θαυμάτων, των παθών του Κυρίου, της Ανάστασης… των γεγονότων εκείνων που διαδραματίστηκαν σε εκείνες τις γειτονιές που θα επισκεφθείς, αγγίζοντας με τα χέρια σου, με τις αισθήσεις σου… τα μέρη όπου πάτησε ο Ίδιος, οι μαθητές Του, η Παναγία.
Άραγε, μπορεί κανείς ποτέ να συνειδητοποιήσει την ευλογία της στιγμής; … Τη στιγμή της ευλογίας; … Ή η μόνη δύναμη που ανθρώπινα μας διέπει είναι η ικανότητα να ανατρέξουμε κινηματογραφικά σε όσα θα δούμε και θα ακούσουμε λες και περνάει απο μπροστά μας μία ταινία γιατί το ηφαίστειο της πίστης, της ψυχής, δεν αντέχει τόση δόνηση, τόση αλήθεια;
Πόσο κοντά ή μακριά, τελικά, βρίσκονται οι Άγιοι Τόποι από τη συνειδητότητα και τον επαναπροσδιορισμό μας σε ένα τόσο ευλογημένο ταξίδι; … Ποια είναι τα ερωτήματα που υπάρχει ανάγκη να απαντηθούν και ποιες οι απαντήσεις που χρήζουν αντικατάστασης από ανώτερα επίπεδα συνείδησης μέσω της πίστης μας;
Πόσο ανθεκτικοί θα επιστρέψουμε για μία «επερχόμενη προσωπική του καθενός σταύρωση από τις δυσκολίες της εποχής μας»;
Όλα αυτά τα αντικρουόμενα συναισθήματα μας περιτρύγιζαν έντονα μέχρι την άφιξή μας στους Αγίους Τόπους.
Εικοσιδύο Έλληνες από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, στο ίδιο γκρουπ, αναμέναμε -ο καθένας για τους δικούς του λόγους- την Ανάσταση. Το ένιωθες στο βλέμμα, στην έκφραση, στη σκέψη. Είχαμε όλοι έναν απώτερο σκοπό… τη λύτρωση.
Το αεροδρόμιο του Ισραήλ μας υποδέχθηκε με έντονη στρατιωτική παρουσία, διαθέτοντας τα πιο εξελιγμένα συστήματα τεχνολογίας για την παραλαβή βίζας και, φυσικά, επιβάλλοντας τον αναγκαίο έλεγχο rapid test για την έξοδο παρ’ ότι για να ταξιδέψει κανείς από την Ελλάδα όφειλε να έχει προηγουμένως παραδώσει αρνητικό μοριακό τεστ 48 ωρών.
Η επιβίβασή μας στο λεωφορείο για να μεταβούμε από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ και έπειτα στη Βηθλεέμ, στο χωριό των Ποιμένων, όπου και διαμείναμε, ήταν μία πρώτη δυνατή εμπειρία.
Πρόκειται για ένα αυστηρό σε έλεγχο πέρασμα από το Ισραήλ στα κεκτημένα της Παλαιστίνης και αντιστρόφως, αφού τα Ιεροσόλυμα σε απόσταση μόλις 15 χλμ. από τη Βηθλεέμ ανήκουν στο Ισραήλ, σε αντίθεση με την Παλαιστινιακή Βηθλεέμ, τον τόπο όπου γεννήθηκε ο Χριστός μας στα βάθη της Μέσης Ανατολής όπου και βρίσκεται ο Ιερός Ναός της Γέννησης με το «Θεόδεγμον Σπήλαιον».
Το να μένεις στη λιτή, φτωχή, αλλά ευλογημένη πόλη της γέννησης του Κυρίου, έχοντας περάσει προηγουμένως από τον πλούτο του Ισραήλ μέσω του Τελ Αβίβ και των Ιεροσολύμων… σε αναγκάζει να θες να ταπεινωθείς σκεπτόμενος ότι ο Θεάνθρωπος επέλεξε ένα μέρος όπως αυτό για να γεννηθεί.
Το Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, η παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ, μία απο τις αρχαιότερες πόλεις της παγκόσμιας ιστορίας, αποτελεί τον τόπο όπου ο βασιλιάς Σολομώντας έχτισε τον μεγαλοπρεπή ιουδαϊκό ναό, το γνωστό σημερινό «Τείχος των δακρύων» ή, ορθότερα, «Δυτικό τείχος», τη μεγαλύτερη εβραϊκή συνοικία στον κόσμο.
Περιβαλλόμενη από τον οχυρωμένο τοίχο ανάμεσα σε τέσσερις συνοικίες: την αρμενική, την χριστιανική, τη μουσουλμανική και την εβραϊκή, δεσπόζει στη μνήμη του Χριστιανικού Ορθόδοξου λαού με τιμές Βυζαντίου αφού ο Μέγας Κωνσταντίνος υπήρξε εκείνος ο οποίος απέδωσε το παλιό της όνομα, χτίζοντας με τη μητέρα του, την Αγία Ελένη, τον ναό της Αναστάσεως στο λόφο του Γολγοθά στολίζοντάς την με αμέτρητα Χριστιανικά μνημεία.
Φέτος στα Ιεροσόλυμα διασταυρώθηκε το Χριστιανικό με το Εβραϊκό Πάσχα (Πεσάχ = Πέρασμα).
Ενώ ο Χριστιανισμός εορτάζει τον θυσιαστικό θάνατο και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού, ο Ιουδαϊσμός εορτάζει «την έξοδο της απελευθέρωσης των Εβραίων απο την Αιγυπτιακή δουλεία».
Τα εμβληματικά ιστορικά τείχη της πόλης, ο διαπολιτισμικός της χαρακτήρας, τα χαμόγελα των μικρών πωλητών κατά μήκος και πλάτος της παλιάς Αγοράς, οι γεύσεις της Ανατολής με φόντο τα πολύχρωμα καρικεύματα, τόνωσαν τη διάθεση όσων απο εμάς βρεθήκαμε για πρώτη φορά μπροστά στην συγκλονιστική Οδό του Μαρτυρίου που ξεκινάει από το Πραιτώριο (Φυλακή του Χριστού) μέχρι τον Γολγοθά στον Ναό της Αναστάσεως.
Από τη Μεγάλη Δευτέρα μέχρι και την Κυριακή του Πάσχα… η πόλη της Ιεροσύνης… μέσω του Πατριαρχείου, των Ορθόδοξων κληρικών, αλλά και των μοναχών και ασκητών που αφιέρωσαν τη ζωή τους στον δρόμο του Κυρίου, αναβιώνει την πορεία της ζωής, των παθών του Κυρίου, της Σταύρωσης, της θυσίας, της Ανάστασης σε κάθε γωνιά της Χριστιανικής πίστης.
Μετά τη θεία λειτουργία της Μεγάλης Πέμπτης ακολούθησε «η τελετή του νιπτήρος» από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, Θεόφιλο Γ’
Ο Πατριάρχης, ανάμεσα σε πλήθος κόσμου, συνοδευόμενος απο δώδεκα κληρικούς, πραγματοποιεί την αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου του Ιησού Χριστού με τους δώδεκα μαθητές Του.
Η αφαίρεση των ιματίων, οι εναλλασσόμενοι διάλογοι ανάμεσα στον Κύριο (Πατριάρχη) και τους μαθητές Του, το πλύσιμο των ποδιών τους από τον Χριστό μας, οι εκκλησιαστικοί ήχοι ανάμεσα στις φωνές… η «άπνοια της ενέργειας του πλήθους μπρος το μεγαλείο της αναπαράστασης»… προσπέρασαν σε λίγα λεπτά δυο χιλιάδες και πλέον χρόνια…σαν να ήμασταν όλοι τότε εκεί..μαθητές Του.
Κάπως έτσι βιώσαμε και την «κορύφωση του Θείου Δράματος των Παθών του Κυρίου» τη Μεγάλη Παρασκευή, όταν παρευρισκόμενοι στο Πραιτώριο, τη φυλακή του Χριστού (όπου εύκολα κανείς δε συνειδητοποιεί αυτό που βλέπει με τα ίδια του τα μάτια) ακούγοντας τις πένθιμες ψαλμωδίες και τις Βασιλικές… παρακολουθήσαμε βήμα βήμα τον δεσπότη να αναπαριστά καθόλη την διαδρομή την πορεία του μαρτυρίου μέχρι τον Γολγοθά.
«Το Πρώτο επεισόδιο της Αποστολής στους Αγίους Τόπους» ολοκληρώνεται Μ. Παρασκευή στην έρημο της Ιουδαίας στο μοναστήρι του Αγίου Γεράσιμου:
Γυναίκες από την Ελλάδα και την Κύπρο, στολίζουν σχολαστικά τον επιτάφιο…
Μία μοναχή μας μιλάει για το πώς βρέθηκε στα Ιεροσόλυμα, ούσα πιο ευτυχισμένη από ποτέ.
Αγρυπνούμε μαζί με τις ευχές της για τη λύτρωση όταν, ευχόμενη καλή Ανάσταση, μας λέει: «Προς τα Ιεροσόλυμα να τρέχετε… εδώ να έρχεστε! Να προσκυνάτε την Ευλογία που απλόχερα μας χαρίζει ο Κύριος. Εδώ έγιναν τα πάντα, και εδώ θα ξαναγίνουν με τη… Δευτέρα Παρουσία».
