Θα μπορούσε, βέβαια, να το πει κανείς και αλλιώς. Το ότι και η ζωή μας από το πολύ θέατρο και το θεαθείναι των στιγμών και των καταστάσεων που την περιτριγυρίζουν, την μπλέκουν κι την δομούν, τελικά ψάχνει μια άλλη παράσταση, ένα άλλο σκηνικό για να παίξει τον ρόλο και το έργο της. Πόση τρέλα αλλά και πόση δόση λογικής και φαντασίας χρειάζεται για να επιτευχθεί το αποτέλεσμα ή το πείραμά της φαίνεται στην πορεία, στους μονολόγους, στο χαρακτήρα και στις όποιες δυνατές και αδύναμες πλευρές και ψυχοσωματικές γωνίες του καθενός και της καθεμιάς. Μα όταν μιλάμε για θέατρο, για τέχνη γενικώς, πολλές από τις παραπάνω προτάσεις ως νομοτέλεια και σειρά, αλλάζουν, ξεφεύγουν από τα στενά τους πλαίσια και γραντζουνάνε και δυό ημισφαίρια του νου και της καρδιάς με τα μαγικά κλειδιά των λέξεων και των συγκινήσεων και της όποιας παύσης τους. Επί σκηνής η ζωή είναι μια τρελή πορεία, σαν διάλογος γέλιου και συμπτώσεων απίθανων και, κυρίως, βγαλμένων μέσα από την καθημερινότητα.
Η ΕΕΑΜΑ εδώ και επτά δεκαετίες, όντως προσφέρει με τα θεατρικά προγράμματά της, πολιτισμό στην παροικία. Και η όμορφη πορεία της έχει περάσει και έχει αγαπηθεί και στο θεατρόφιλο κοινό, αλλά και στην παροικιακή ιστορία, με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό των εκδηλώσεων, αλλά και με πολλά χειροκροτήματα. Αναγνωρίσιμη και δυναμική, κάνει και με το θεατρικό της τμήμα αισθητότατη την παρουσία της στο πεδίο της τέχνης και της δημιουργίας. Η δε δεύτερή της θεατρική παράσταση για την φετινή χρονιά, ξεκίνησε την γλυκιά τρελή διαδρομή της με επιτυχία το Σάββατο.
Γιατί και το θέατρο, που είναι μια διέξοδος στη ζωή μας, έχει πολλά να πει, αφορμές μέθεξης να προσφέρει και αποτελεί και ένα συνδετικό κρίκο και με την ιστορία και με τον πολιτισμό μας γενικότερα, που και κωμωδίες και τραγωδίες κουβαλάει στο μεδούλι των χρόνων. Η ζωή στο αν αντιγράφει ή μοιάζει με την τέχνη -ή και αντίστροφα να το θέσει κανείς- μάλλον καταντά ψευτοδίλημμα ή ρητορεία. Στο θέατρο, στο οποίο πολλές τέχνες συγκεράζονται και στο πατάρι του και του εκ του κοντινού πλάνου ως θεατής ζεις, μετέχεις στο έργο και στα μηνύματά του, είναι μια υπέροχη στιγμή. Μα και λίγο-πολύ το όλο εγχείρημα, σκηνοθεσία, έργο, φωτισμοί, διάλογοι, μονόλογοι, ενότητες, στιγμές, μικροί μεγάλοι ρόλοι, προσκήνιο, αυλαία, έλκουν, τραβούν και τα μάτια αλλά και τα αυτιά, μα και τα εσώψυχά μας. Είναι και αυτό μια τρέλα – αν είναι δόκιμο να το πει κανείς. Γραντζουνάνε, γαργαλάνε, ταξιδεύουν το είναι των συγκινήσεων και όλες τους τις πτυχώσεις.
Με μαεστρία σκηνοθετική, λοιπόν, ο Χ. Κωνσταντινίδης φτιάχνει τους δικούς του χαρακτήρες επί σκηνής, βγαλμένους από την καθημερινότητα της ζωής, της πόλης, αλλά και από τα παραλειπόμενα των σχέσεων των ανθρώπων, τα τρελά, τα ανείπωτα σημεία των επαφών τους. Ο τίτλος και μόνο του έργου “Η ζωή είναι μια τρέλα” κρύβει περιέχει πολλά. Πώς γίνεται η ζωή να γίνει μια τρέλα; Τι σόι τρέλα είναι αυτή; Παροδική, περιοδική, μόνιμη και πώς είναι η στιγμή μας με τα μη σώας τας φρένας της; Τι λείπει ή τι δεν λείπει από τη ζωή και χρωματίζεται και τρελή γίνεται; Ή μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα και επί σκηνής και επί της ζωής και μάλλον κάπου αλλού χτυπάει το κουδούνι της κουρτίνας και των διαλόγων της παράστασης; Το φαίνεσθαι και το το είναι το αληθινό επί των σκηνών, υποδόρια και ξεκαρδιστικά, εξελίσσεται και όλα τους τα σημεία αλληλοσυμπληρώνονται μεταξύ τους.
Ένα έργο, το οποίο αποτελεί διασκευή της κωμωδίας της Γαλλίδας δημιουργού, Ζοσιάν Μπαλασκό, “Πεθαίνω για σένα”, ξετυλίγει τρελές συμπτώσεις και με τους χαρακτήρες που αναδεικνύει από ένα μικρό μπλεξιματάκι γραμμών του τηλεφώνου, φέρνει αν όχι τα πάνω κάτω μας, γέλιο όμως φέρνει.
Πώς γίνονται όλα αυτά τα τρελιάρικα; Στις γνωστές λοιπόν υπηρεσίες αρωγής βοήθειας όπου καταφεύγουν αρκετοί/ές για την μοναξιά που τους επιφέρουν οι γιορτινές ημέρες και το όλο κλίμα των Χριστουγέννων -εξ ου και οι αγιοβασιλιάτικοι σκούφοι στην αφίσα της παράστασης- αρχίζουν και ξετυλίγουν με τον τρόπο τους αυτό που τους προβληματίζει, αυτό που έχουν απωθημένο, αυτό που τους βολεύει αλλά και που ονειρεύονται. Κι εκεί που ψάχνουν να πουν και το πόνο τους σιγά-σιγά βγαίνουν στην επιφάνεια των συνομιλιών-μονολόγων τους ευτράπελα, μικρά και μεγάλα μυστικά ζωής που ο καθένας/μία στην κοσμάρα του τα κρατάει. Αλλά τι το ακριβώς κρατάει ή δεν κρατάει για το εγώ του, αν τα ωραιοποιεί, αν είναι έτσι τα δρώμενά τους, αν βγάζουν νόημα, αν λυτρώνουν, αν δεν τον λυτρώνουν από αυτή την επαφή και το μπλέξιμο, μόνο γέλιο βγάζει.
Επομένως, ο εσωτερικός κόσμος της ζωής των ηρώων-ηθοποιών μπλέκεται επί σκηνής και κυριολεκτικά γίνεται μια άλλη παράσταση στην παράσταση. Ένα νταραβέρι γέλιου που η τρελή παρέα του γέμισε την μιάμιση ώρα των θεατών που η πρεμιέρα στο θέατρο του Oakleigh Secondary College είναι μια επιτυχία.
Η τρέλα της ζωής που με τις στιγμές μετριέται βγάζει αλήθειες απλά χειροκροτείται. Καθαρή δε και η άρθρωση των ηθοποιών, η ροή των ιστοριών, αλλά και ο φωτισμός καθώς και ηχητική του χώρου, που συνυπολογίζονται και αυτά στα θετικά κομμάτια της πρώτης εκδήλωσης.
Στο τέλος της πρεμιέρας, ο πρόεδρος της ΕΕΑΜΑ, κ. Λουκάς Ριζόπουλος, ευχαρίστησε τους συμπαροίκους που έδωσαν το παρών, όλη την ΕΕΑΜΑ που βοήθησε και στήριξε και στηρίζει το θέατρο, κάνοντας και μια έκκληση προς όποιον και όποιαν ενδιαφέρεται για το θέατρο να πλαισιώσει το θεατρικό της τμήμα, ώστε να υπάρχει και συνέχεια.
Θα ακολουθήσουν δε και άλλες παραστάσεις μέσα στον Ιούλιο και τον Αύγουστο.
Με σειρά εμφάνισης έπαιξαν οι ηθοποιοί Βιργινία Βλασσοπούλου, Χρήστος Κουτές, Σταύρος Μπενέτος, Πωλίνα Κουλέπη-Καλαϊτζή, Μάκης Χατζηλέπος, Ελένη Καραντίνα, Αλέξανδρος Τσερεγκούνης, Νέλλη Κούγκρα και Ελένη Παβέλη.
Ευχές να είναι και οι επόμενες παραστάσεις τους επιτυχημένες.