ΠΑΡΑ το γεγονός ότι όλες οι παροιμίες είναι σοφές, αποφάσισα να παραβιάσω μια από τις πιο χιλιοειπωμένες. Αυτή που λέει: “μια του κλέφτη, δυό του κλέφτη, τρεις και την κακή του μέρα…”
Δηλαδή, ξέχνα την τρίτη στήλη και μην ξύνεσαι σαν τη γίδα στην γκλίτσα του τσοπάνη, γιατί με το χούι που έχεις το μπελά σου πάλι θα βρεις.
Η πρώτη στήλη που άρχισα να γράφω, πριν 40 και βάλε χρόνια, έφερε τον τίτλο “Όπως τα βλέπω”, η δεύτερη “Στου ξυραφιού την κόψη” και αυτή (το στερνοπούλι μου) που μόλις αρχίσατε και να διαβάζετε, τη βάφτισα “Υστερόγραφα…”.
Η λέξη από μόνη της, δεν σημαίνει μόνο ότι κάτι ακόμα έχω να προσθέσω, αλλά και ό,τι γραφτεί θα είναι το τελευταίο που γράφεται από εμένα.
(Σημείωση: δεν αναφέρθηκα στη στήλη “Αιθεροβάμων”, γιατί ο νονός αυτής και ο πρώτος γραφιάς της ήταν ο Σωτήρης Χατζημανώλης. Εγώ την υιοθέτησα μετά από κανένα εξάμηνο που έμεινε ορφανή και την έγραφα για 28 χρόνια!).
Πριν 7 μήνες, τον περασμένο Φεβρουάριο, αν θυμόμαστε, απάντησα γραπτά στο ερώτημα, αν πρέπει να συνεχίσω γράφω, με το άρθρο που έφερε τον τίτλο “Να γράφει κανείς ή να μην γράφει”.
Ε, λοιπόν, ακόμα το σκέπτομαι και απάντηση δεν έχω δώσει.
Τώρα θα μου πείτε ότι, από την στιγμή που όλα είναι μάταια σε τούτο τον κόσμο, γιατί να μην έχει την ίδια τύχη και αυτή η προσπάθεια.
Στο κάτω-κάτω… υστερόγραφα είναι, μέλλον έτσι και αλλιώς δεν έχουν ούτε αυτά ούτε και εγώ…
Τελικά, ο μόνος λόγος που αποφάσισα να (ξανα)γράφω πότε-πότε, δεν είναι, ούτε για να κάνω όνομα ούτε λεφτά.
Θα γράφω πού και πού, για να κάνω παρέα κανένα δεκάλεπτο της ώρας σε παλιούς αναγνώστες και φίλους που συνεχίζουν να με ρωτούν.
Λέω να επικεντρωθώ στο ταξιδιωτικό και φωτογραφικό υλικό που συγκέντρωσα στην πατρίδα την τελευταία πενταετία…
Να γράφω κάποιο… ενδιαφέρον παροικιακό θεματάκι (που θα μας κρατάει σε εγρήγορση…) και να χρησιμοποιήσω τις αστείρευτες δεξαμενές των παροικιακών αναμνήσεων που έχω, πριν το Αλτσχάϊμερ των γηρατειών τις στερέψει…
Και αρχίζω σήμερα, αφιερώνοντας λίγες κουβέντες, στα όσα έλαβαν χώρα στην κατακαμμένη και πλημμυρισμένη, από ποτάμια και τουρίστες πατρίδα μας.
Πάμε λοιπόν…
ΕΝΤΑΞΕΙ, νόμιζα ότι χοντρικά τα είδα σχεδόν όλα τα τελευταία χρόνια που έζησα εκεί.
ΚΑΙ χιόνια και άγριες καταρρακτώδεις βροχές και καταιγίδες με αέρα 9 Μποφόρ και τον κάμπο των Αγιωργίτικων και της Τεγέας πλημμυρισμένους, σαν τον κάμπο της Καρδίτσας πριν δυο χρόνια με τον Ιανό…
ΕΙΔΑ έναν χιονιά να εξαφανίζει την Αττική οδό από τον χάρτη και τα αυτοκίνητα να θάβονται σε δύο ώρες κάτω από το χιόνι, είδα 30 πόντους χιόνι στην παραλία της Γλυφάδας που δεν έβλεπα στην Τρίπολη…
ΚΑΙ περισσότερο χιόνι στο Σύνταγμα απ’ ό,τι στο χιονοδρομικό κέντρο του Χελμού και του Μαινάλου. Τα πάνω κάτω σας λέω!
ΟΛΑ δείχνουν, ότι χρόνο με το χρόνο η κλιματική αλλαγή γκαζώνει: η στάθμη των πλημμυρών θα αυξάνεται, οι καύσωνες θα θεριεύουν και έτσι όπως πάνε θα αχρηστεύσουν και τα θερμόμετρα!
ΟΣΟ για τις πυρκαγιές, skay is the limit! Χρόνο με το χρόνο γίνονται πιο απειλητικές και θανατηφόρες, αφού ανεβαίνει τόσο πολύ η ένταση του θερμικού φορτίου που μπορείς να καείς χωρίς να βλέπεις φλόγες.
ΜΙΑ τέτοια πυρκαγιά ήταν αυτή το 2018 στο Μάτι, που έκαψε 104 άτομα, και ακόμα πιο χειρότερη, ήταν η φετινή στον Έβρο που έκαψε το ξακουστό δάσος της Δαδιάς και ό,τι βρήκε μπροστά της.
ΠΙΚΡΑ σας λέω, μεγάλη πίκρα. Μαύρισε η καρδιά μου με όσα είδα στην τηλεόραση και διάβασα. Κόμπος δενόταν το στομάχι μου.
ΔΕΝ μπορούσα να πιστέψω τα όσα έβλεπαν τα μάτια μου και άκουγαν τα αυτιά μου.
ΚΑΙ πώς να πιστέψεις, ότι τα φετινά τραύματα που έχει υποστεί η πατρίδα μας, είναι ακόμα πιο χειρότερα από αυτά για τα οποία πόνεσες ξανά και ξανά τα τελευταία χρόνια.
ΑΝ ξαναδούμε και τα επόμενα χρόνια παρόμοιες πυρκαγιές και πλημμύρες, σε λίγα χρόνια θα έχει αλλάξει ριζικά η εικόνα της χώρας.
ΓΙΑ σκέψου, μια χώρα, που τέσσερις χιλιάδες χρόνια πριν την ανακαλύψουν οι… τουρίστες και την κάνουν σαν τα μούτρα τους, την διάλεξαν οι Θεοί για να παραθερίζουν…
ΓΙΑ σκέψου, να μην μπορείς ποτάμι να διαβείς χωρίς γεφύρι, βουνό να ανεβείς χωρίς δέντρα και την πρωινή καλοκαιρινή δροσιά ενός δάσους σαν αυτό της Δαδιάς να στερηθείς…
ΚΑΙ όμως, αυτό το δυστοπικό σενάριο, που δεν χωράει το ανθρώπινο μυαλό, μπορεί να γίνει πραγματικότητα…
ΕΛΠΙΖΩ να μην ζω για να το ζήσω. Πιθανότερο, όμως, είναι να ζήσω τον τουριστικό εφιάλτη, που τα τελευταία χρόνια βλέπω σαν όνειρο…
ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ, που λέτε, ότι για να βρω μια ομπρέλα με ξαπλώστρα στην αρκαδική… Ριβιέρα, που αρχίζει πριν το Άστρος και τελειώνει στο Λεωνίδιο, στην παραλία στο Κρυονέρι (δίπλα στο αρκαδικό χωριό) θα πρέπει να κάνω κράτηση ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ!
ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ, ότι πριν δυο-τρία χρόνια ήταν τζάμπα και ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου, που είχε εκεί μια ψαροταβέρνα παλιάς κοπής σε ρωτούσε αν θέλεις κανέναν ελληνικό καφέ ή φραπέ.
ΤΟ μόνο που με εμπόδισε να πάω φέτος το καλοκαίρι στην Ελλάδα ήταν γιατί δεν μπορώ πια να αντέξω την τουριστική κοσμοπλημμύρα.
ΓΙΑ όλα αυτά όμως θα γράψω προσεχώς. Για την άλλη έκδοση θα αφήσω και λίγα ενδιαφέροντα λόγια που ήθελα να γράψω για τα ποτάμια και τις πλημμύρες.
ΝΑ προσθέσω εδώ, ότι τη μεγαλύτερη ζημιά στην χώρα δεν την κάνει η κυβέρνηση και οι υπουργοί της -παρά το γεγονός ότι ορισμένοι είναι για τα πανηγύρια- ούτε οι ανεγκέφαλοι συνωμοσιολόγοι που τρέχουν να βγάλουν ταυτότητες και ψηφίζουν τα διάφορα ακροδεξιά και ακροαριστερά κόμματα, όπως η Πλεύση Ελευθερίας της Κωσταντοπούλου…
ΠΑΡΑ το γεγονός, ότι όλοι αυτοί μαζί, συγκεντρώνουν ένα ποσοστό γύρω στο 17%, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή, ένα αρκετά μεγάλο και υπολογίσιμο ποσοστό, τη μεγαλύτερη ζημιά στη χώρα την κάνουν τα πασίγνωστα Μέσα Ενημέρωσης και το νόθο τους βλαστάρι: τα social media!
ΓΙΑ όλα αυτά, όμως, θα γράψουμε αργότερα. Έχουμε καιρό μπροστά μας. Αν μας λείπει κάτι, είναι η διάθεση, που δεν την βοηθάει και το κλίμα της γαλήνιας βαρεμάρας που επικρατεί στην παροικία και γενικότερα σε τούτη τη χώρα.
ΘΑ τελειώσω σήμερα με δύο λόγια για ένα μεγάλο θέμα, για το οποίο θα έπρεπε να γραφτούν πολλά (και θα γραφτούν προσεχώς). Αναφέρομαι στο καραμπινάτο σκάνδαλο του Βρετανικού Μουσείου.
ΕΝΑ από τα διαχρονικά επιχειρήματα της αλαζονικής διεύθυνσης του Μουσείου, ήταν ότι μπορούσαν ναπροστατεύουν καλύτερα από την Ελλάδα (που είναι… ξέφραγο αμπέλι) τα Γλυπτά του Παρθενώνα, που έκλεψε στην ψύχρα ο Έλγιν.
ΤΗ στιγμή όμως που οι μεγαλύτεροι αρχικλέφτες αρχαιοτήτων του πλανήτη δεν μπορούν να προστατέψουν τα κλοπιμαία τους, πώς να προστατέψουν τα γλυπτά του Παρθενώνα;
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι παρακολουθεί από κοντά τις εξελίξεις.
ΑΣ ελπίσουμε ότι πράγματι το κάνει, έστω “διακριτικά”, αλλά όχι με την ίδια… διακριτικότητα που παρακολουθούσε τις εξελίξεις της κακοκαιρίας που κατέστρεψε ένα μεγάλο μέρος του θεσσαλικού κάμπου.
Μπ. Στ.