ΑΠΟ ΤΗΝ Αυστραλία όπου ζω από τον Απρίλη του 2013, παρακολουθώ με θλίψη είναι η αλήθεια, την πορεία προς το β’ γύρο για την εκλογή προέδρου στο #ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν τρόποι και τρόποι, για να εκφράσεις μια πολιτική διαφωνία και μια διαφορετική πολιτική προοπτική. Δυστυχώς για το ΣΥΡΙΖΑ, τις τελευταίες μέρες λέγονται και γράφονται βαριές κουβέντες στον εσωκομματικό του χώρο. Ακούγονται κουβέντες που αφήνουν βαθιές πληγές, έστω και αν η πολιτική στις μέρες μας δε «σκεπάζει» τόσο πολύ τις ζωές μας…
Ένα ετερόκλητο κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει πτωτική εκλογική πορεία, χωρίς την ίδια στιγμή να έχει βαθιές πολιτικές, πολιτισμικές και οργανωτικές ρίζες στη νεοελληνική κοινωνία…
Ένα κόμμα που οδεύει σε συνέδριο, μάλλον ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, καθώς και σε αυτοδιοικητικές εκλογές, αλλά και σε ευρωεκλογές τον Ιούνη του 2024…
Ένα τέτοιο κόμμα, έχει λιγότερες, έχει σημαντικά λιγότερες πιθανότητες κατά την άποψή μου να ανακάμψει, όπως ανέκαμψε το #ΠΑΣΟΚ μετά την τραυματική εσωκομματική αντιπαράθεση του 2007 και την επικράτηση του Γιώργου Παπανδρέου.
Το ΠΑΣΟΚ άντεξε το τραυματικό 2007, χωρίς ποτέ να επουλώσει ουσιαστικά τις πληγές του, άντεξε όμως και κέρδισε ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές μέσα στην επόμενη διετία, γιατί ήταν κυβερνητικό κόμμα με ρίζες στην κοινωνία, αλλά και γιατί είχε την τύχη να έχει ως πρωταγωνιστή στα δρώμενά του εκείνον τον καιρό έναν πολιτικό αρχηγό του μεγέθους και του ήθους του Γιώργου Παπανδρέου.
Επίσης, ολόκληρη η πρωταγωνιστική ανθρωπογεωγραφία του ΠΑΣΟΚ του 2007, αντιμετώπισε κατά τη γνώμη μου την προεδρική εκλογή του κόμματος με μεγαλύτερη πολιτική ωριμότητα, καθώς και με θέαση και από την πλευρά της ευρύτερης κοινωνίας και όχι μόνο από την πλευρά του οργανωμένου κομματικού μικρόκοσμου.
Οι κομματικοί εμφύλιοι είναι ζόρικα πράγματα. Τα έζησα προσωπικά στο ΠΑΣΟΚ του 2007, όταν εργαζόμουν στο Πολιτικό Γραφείο του Γ.Α. Παπανδρέου. Πας να μπεις στο γραφείο σου το πρωί και αντί για τα χαμόγελα των συντρόφων σου εισπράττεις καχυποψία και σιωπή. Έχεις την αίσθηση να το πω μεταφορικά, πως κάπου εκεί κοντά, βγαίνοντας από το ασανσέρ, ίσως σου την έχουν στημένη με «μαχαίρια»…
Ο Γιώργος Παπανδρέου επικράτησε και ανέκαμψε τότε, γιατί πρωτίστως πολιτικοποίησε την αναμέτρηση του 2007, χωρίς να κάνει προσωπικές επιθέσεις στην άλλη πλευρά.
Θυμάμαι ακόμα μια σύντομη κουβέντα που είχα, πριν την εκλογή του Νοέμβρη, σε συνεδρίαση της τότε Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ με το Στέφανο Μανίκα, που είχε ταχθεί υπέρ της υποψηφιότητας Βενιζέλου και καθόταν τη στιγμή της αναφοράς μου, κοντά στην Τίνα Μπιρμπίλη. «Στέφανε, ο Παπανδρέου πολιτικοποίησε την αναμέτρηση, ο Βενιζέλος συνεχίζει με προσωπικές επιθέσεις, ακόμα…». Αν έτσι έχουν τα πράγματα, αν έτσι εκλαμβάνονται, τότε την κέρδισε ήδη την εκλογή ο Παπανδρέου, ήταν η απάντηση του Στέφανου.
Αυτό που έγινε στο ΠΑΣΟΚ του 2007, δε γίνεται δυστυχώς, ή τουλάχιστον μέχρι τώρα, στο ΣΥΡΙΖΑ του 2023…
Δεν ξέρω πόσο «εύκολα» μαζεύεται, αν μαζεύεται πλέον η κατάσταση. Όταν άλλος για Χίο τράβηξε πήγε, κι άλλος για Μυτιλήνη…
Κι όταν η κάθε μέρα που περνάει, συρρικνώνει αντί να μεγεθύνει, το μέγεθος των διεκδικητών της ηγεσίας ενός κόμματος, που μπορεί να συρρικνωθεί, ή και να μην υπάρχει κιόλας, στο κοντινό ή στο μεσοπρόθεσμο μέλλον.