Ο ΠΑΠΠΟΥΣ μου ο Γεροπανάγος, στου οποίου τις παροιμίες έχω αναφερθεί πάμπολλες φορές, μου έλεγε και την εξής γνωστή και μη εξαιρετέα:
“ΟΠΩΣ στρώσεις θα κοιμηθείς Μπάμπη”. Και απ’ ό,τι φαίνεται εκ του αποτελέσματος, που μιλάει από μόνο του, εγώ δεν έστρωσα καλά.
ΑΝ και δεν έχουν περάσει ούτε τρεις βδομάδες από τότε που άρχισα να γράφω τα “Υστερόγραφα”, οι παραδοσιακοί μου αναγνώστες άρχισαν τα παράπονα…
ΕΧΟΝΤΑΣ τους συνηθίσει να αναφέρομαι με καυστικά σχόλια, σε ορισμένες παροικιακές ειδήσεις, που έπρεπε να σχολιαστούν έτσι, για να συζητηθούν και να πιάσει τόπο το σχόλιο, παραπονούνται γιατί δεν καταπιάστηκα και με παροικιακά θέματα.
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, από τέσσερα-πέντε σχόλια όλα και όλα και όσα περιμένω να μου πει προσεχώς και ο Τάσος Δουβαρζτίδης, που για μήνες μου τηλεφωνούσε και με ρωτούσε γιατι δεν γράφω για την παροικία…
ΚΑΘΩΣ επίσης, όσα μου είπαν οι λίγοι βέβαια που συνάντησα τυχαία στο Όκλι, το Σίτι και τη γειτονιά μου που περπατάω, για το πότε θα αρχίσω να σχολιάζω τα παροικιακά δρώμενα, όπως έκανα παλιά, τούτα τα λίγα έχω να προσθέσω:
ΚΑΤ’ ΑΡΧΗΝ, ακόμα είναι νωρίς, αφού αυτή είναι η τρίτη στήλη που γράφω. Υπομονή…
ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ λίγο χρόνο προσαρμογής στις νέες δημοσιογραφικές συνθήκες που επικρατούν πλέον στην παροικία μας και όχι μόνο.
ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ σημαίνει να ξεχάσω να γράφω, όπως έγραφα για 40 χρόνια, να ξεχάσω όσα ήξερα και είχα μάθει και να προσαρμοστώ και εγώ στην νέα εποχή της πολιτικής ορθότητας…
ΣΥΝΕΠΩΣ, τόσο εγώ όσο και εσείς, είμαστε υποχρεωμένοι να προσαρμοστούμε στους νόμους και τους κανόνες της νέας εποχής.
ΑΥΤΟ σημαίνει ότι εγώ θα πρέπει να βρω, έναν… εναλλακτικό και σουρεαλιστικό τρόπο γραφής, για να περάσω από την πίσω πόρτα του ανορθλογισμού αυτό που θέλω να θίξω, ή…
ΝΑ γράφω καλά και αρεστά λόγια για τα πάντα, χρησιμοποιώντας λέξεις και επιχειρήματα που να μην ενοχλούν ούτε τις πεταλουδίτες που πετούν στους ανθισμένος κήπους…
ΚΑΙ όσοι από εσάς τους αναγνώστες με ξέρετε, αν θέλετε (όπως παλιά) να γελάσετε, να χρησιμοποιείτε την φαντασία σας και να αντικαθιστάτε με μια λέξη της αρεσκείας σας, που θα έγραφα τους παλιούς ελεύθερους καιρούς.
ΕΔΩ θα πρέπει να πω, για όσους ενδιαφέρονται για τα… παροικιακά, ότι επιστρέφοντας μετά από πέντε χρόνια, διαπίστωσα ότι, η παροικία που άφησα, σχεδόν δεν υπάρχει…
ΚΑΙ αυτή που βρήκα, μοιάζει σαν να έχει υποστεί (λόγω COVID;) μια ελαφριά μορφή μετάλλαξης.
ΕΝΤΕΛΩΣ ορίτζιναλ παραμένουν μόνο κάτι λίγοι, που ακούω πού και πού στο πρόγραμμα που κάνει ο Χρήστος Σαρδέλης στο 3ΧΥ.
ΑΥΤΟΙ, ναι μεν, ακούνε Χρήστο, αλλά δεν καταλαβαίνουν… Χριστό, από πολιτική ορθότητα και τα παράγωγά της, που εφαρμόζονται πια (σχεδόν υποχρεωτικά) στους κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς.
ΩΣ εκ τούτου, το μόνο που έχω να πω είναι πως όλα στη σημερινή παροικία είναι καλά, ειρηνικά, πληκτικά, άνοστα και ωραία.
ΔΕΝ υπάρχουν νέα… Τα Διοικητικά Συμβούλια των Οργανισμών και Αδελφοτήτων μας διάγουν βίο βαρετό μεν, ανέφελο δε, μιας και δεν υπάρχουν φιλοδοξίες…
ΜΕ αποτέλεσμα να μην υπάρχουν… συνωμοσίες για ανατροπές και χώρος για νέους προέδρους και αξιωματούχους.
ΑΣΕ πια που δεν υπάρχουν και ενδιαφερόμενοι να αντικαταστήσουν τους υπάρχοντες.
ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ Συμβούλια, χωρίς συμβούλους, θα έχουμε σε λίγο, αφού τα παιδιά και τα εγγόνια μας, έχουν άλλα ενδιαφέροντα και δουλειές να κάνουν…
ΩΣ εκ τούτου, αγαπητοί μου, τίποτα ουσιαστικά δεν γίνεται και φυλλαράκι δεν κουνιέται στο παροικιακό μας δέντρο.
ΣΕ όλα τα μέτωπα επικρατεί πλήρη άπνοια. Μια άπνοια, ανησυχητική και στενάχωρη…
ΜΗΝ με παρεξηγείτε, αλλά έχω αρχίσει να πιστεύω ότι είμαι εντελώς αχρείαστος.
είπε, άκουσε και είδε τόσες δεκαετίες, αλλά, κατά τη γνώμη μου, ήταν πολύ σφιγμένη και δεν τα κατάφερε. Προφανώς, γιατί είναι πολύ δύσκολο να μιλάς “έξω από τα δόντια” για όλους και για όλα. Για τους πιο πάνω λόγους, βάζω δύο φωτογραφίες που έβγαλα όταν μιλούσε, αν και πιστεύω ότι και αυτές τη μισή αλήθεια λένε… Φωτογραφίες: Supplied
ΑΝ διψάτε για κάτι καινούργιο, ή να βρείτε κάποιον χριστιανό να πείτε δυο κουβέντες, επισκεφθείτε κάποιο γνωστό, συγγενή ή φίλο, που επέστρεψε από την Ελλάδα.
ΟΣΟΙ επέστρεψαν από την πατρίδα, όλο και κάτι θα έχουν ζήσει, για να μας διηγηθούν και κάτι θα θυμούνται…
ΕΜΕΙΣ εδώ, να ξεχάσουμε θέλουμε, μιας και δεν έγινε τίποτα, που αξίζει να θυμόμαστε και νά ‘χουμε να λέμε…
ΓΙΑ να έχουμε, όμως, κάτι να λέμε σήμερα, να σας πω ότι πριν δυο βδομάδες στην Κοινότητα παραβέθηκα σε μια συζήτηση μεταξύ της Ρένας Φραγκιουδάκη και του Πάνου Αποστόλου, για την εξηντάχρονη (σχεδόν) πορεία της Ρένας στο ραδιόφωνο.
ΑΥΤΗ ήταν η πρώτη συζήτηση που παρακολούθησα, ενώ πριν αυτή, είχα παρακολουθήσει την παρουσίαση του βιβλίου της ιστορίας της Κοινότητας, μια διάλεξη ενός ιστορικού από την Ελλάδα και στη συνέχεια την ίδια βραδιά, μια διάλεξη του Κωνσταντίνου Καλυμνιού.
ΟΙ ενδιαφερόμενοι που τις παρακολούθησαν, δεν ήταν πολλοί, αλλά, όπως μου είπαν, σχεδόν τριπλάσιοι, απ’ όσους παρακολουθούν συνήθως, τις εβδομαδιαίες διαλέξεις που γίνονται στην Κοινότητα Μελβούρνης.
ΜΕ άλλα λόγια, δόθηκαν διαλέξεις που το ακροατήριο δεν ξεπερνούσε τα 10 ή 15 άτομα!
ΔΕΝ είμαι ο αρμόδιος να πω, τι μπορεί να γίνει για να βελτιωθεί η κατάσταση. Παρατήρησα και άκουσα, όμως, ότι οι διαλέξεις δεν πάνε καλά και το γεγονός ότι οι περισσότερες δίνονται στα Αγγλικά δεν βοηθάει.
ΤΕΛΟΣ πάντων, μετά τη λήξη της συζήτησης, πήγα να χαιρετήσω τη Ρένα, που την είχαν περικυκλώσει οι θαυμαστές της.
ΜΕΤΑΞΥ αυτών, ήταν και μια κυρία την οποία δεν γνώριζα, αλλά αυτή θα πρέπει να με γνώριζε, οπότε απευθυνόμενη στη Ρένα της λέει:
“ΡΕΝΑ θυμάσαι τι γινόταν ορισμένα Σάββατα στο σταθμό όταν ο “Αιθεροβάμων” έγραφε για το 3ΧΥ;
“Ο ΧΑΜΟΣ ο μαύρος γινόταν, πραγματικός σεισμός”. “Ναι”, απαντά η Ρένα “και όχι μόνο για το 3ΧΥ. Πάντα τα έλεγε έξω από τα δόντια ο Μπάμπης”.
Ο ΛΟΓΟΣ που αναθέρθηκα στον πιο πάνω μικρό διάλογο, είναι να γράψω δυό-τρεις κουβέντες επιπλέον για τον “Αιθεροβάμωνα” από όσες έγραψα στα εγκαίνια της της τωρινής στήλης.
ΝΟΜΙΖΩ ότι, από τις λίγες χιλιάδες στήλες που έγραψα επι 40 χρόνια στον “Νέο Κόσμο”, τα καλύτερα κομμάτια ήταν αυτά που έγραψα για τον “Αιθεροβάμωνα”.
ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ, η μεγάλη επιτυχία της στήλης αυτής ήταν το όνομά της, το οποίο εμπνεύστηκε ο Σωτήρης Χατζημανώλης, προκειμένου να είναι ανώνυμη και, ως εκ τούτου, πιο ελεύθερη.
Η ΑΝΩΝΥΜΙΑ με βόλευε, γι’ αυτό και υιοθέτησα την στήλη από την πρώτη στιγμή. Με βοηθούσε να γράφω πιο χαλαρά ό,τι ήθελα.
ΑΥΤΟ σε αντίθεση με τις άλλες στήλες, που ο Τάκης Γκόγκος με υποχρέωνε να να βάζω τουλάχιστον τα αρχικά μου, για να μην φορτώνονται προσωπικά σε αυτόν οι αναγνώστες για ορισμένα γραπτά μου.
ΣΤΟΝ “Αιθεροβάμωνα” έχαιρα μιας κάποιας ψιλοασυλίας επειδή την “Νέα Ελλάδα” (όπως λέγονταν αρχικά) οι… Νεοκοσμικοί (εκτός του Χατζημανώλη) τη θεωρούσαν παρείσακτη και παρακατιανή εφημερίδα και δεν πρόσεχαν πάρα πολύ τι έγραφε, μέχρι που κάποιος διαμαρτυρόταν έντονα με κάποιο γραπτό.
ΕΤΣΙ είχα βρει την ησυχία μου και έγραφα χωρίς περιορισμούς και “λογοκρισία” όπως γινόταν πού και πού με τον “Νέο Κόσμο”.
ΘΥΜΑΜΑΙ ότι ο Τάκης Γκόγκος δεν έφευγε ποτέ από το γραφείο αν δεν διάβαζε τα “Ξυράφια” και τα άρθρα που έγραφε ο αείμνηστος Χρήστος Μουρίκης για την Κοινότητα ή την Αρχιεπισκοπή.
ΟΛΑ αυτά, όμως, σε μια άλλη παροικία, σε μια άλλη εποχή και έναν άλλο κόσμο που βρίσκεται στη δύση του…
Μπ. Στ.
