“Ο ΑΓΙΟΣ Παΐσιος ο Αγιορείτης, ένας μεγάλος και λαοφιλής σύγχρονος Άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τον οποίο ιδιαίτερα ευλαβείται ο φιλόχριστος λαός της πέμπτης ηπείρου, ανακηρύχθηκε Προστάτης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας από τον Προκαθήμενο αυτής, Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο κ.κ. Μακάριο”.
ΕΤΣΙ άρχιζε η είδηση του “Νέου Κόσμου” (πριν μια βδομάδα) που αναφέρονταν στην ανακήρυξη του Αγίου Παϊσίου σε προστάτη της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας.
ΑΜΕΣΩΣ μόλις διάβασα την είδηση, έκανα αυθόρμητα το σταυρό μου, ελπίζοντας ότι ο τελευταίος Άγιος της Εκκλησίας μας (αν δεν σφάλλω) να βοηθήσει και την παροικία μας να βρει τον δρόμο της…
ΟΧΙ, βέβαια, ότι βρίσκονταν ποτέ σε κάποιο “δρόμο”, αλλά έτσι για να έχουμε κάτι να λέμε, προκειμένου να δραπετεύσουμε από την πλήξη της καθημερινότητας.
ΓΙΑΤΙ, αν δεν μπορεί να την βοηθήσει και αυτός, που ως απόδημος, γνωρίζει πολύ καλά και από πρώτο χέρι τι τραβάνε οι ξενιτεμένοι και απ’ όλους ξεχασμένοι, τότε ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν μπορεί να μας βοηθήσει…
ΚΑΙ όλα αυτά, δεν τα λέω ελαφρά τη καρδία, αλλά κατόπιν ωρίμου σκέψεως και γνώσεως, μιας και είχε επισκεφθεί την παροικία μας, κατόπιν πρόσκλησης του τότε Αρχιεπισκόπου Στυλιανού.
ΔΗΛΑΔΗ, έφτασε εδώ, πριν 45 χρόνια, τότε που η παροικία μας βρίσκονταν στην ακμή της. Τότε που ακόμα, “έτρωγε σίδερα και έφτυνε καρφίτσες”…
ΗΡΘΕ μόλις δύο χρόνια, μετά την άφιξη του Στυλιανού στην Αυστραλία. Δύσκολα χρόνια για έναν ιεράρχη, που δεν δέχονταν ούτε “μύγα στο ιερό σπαθί του”…
ΤΟ 1977, ήταν μια άκρως τρικυμισμένη εποχή, για την εδώ Αρχιεπισκοπή και τον νέο καπετάνιο της, που τότε δεν “τα είχε καλά ούτε με τις κάλτσες του”…
ΚΑΙ με το δίκιο του, βέβαια, αφού εδώ βρήκε ένα μπάχαλο, μιας και οι πρώτες ιστορικές Κοινότητες του Ελληνισμού, Σίδνεϊ, Αδελαΐδας, Newcastle και άλλες μικρότερες, αναγνώριζαν ως… Αρχή τους, την Αυτοκέφαλο (δηλαδή… Ακέφαλο) Εκκλησία…
ΜΟΝΟ η Κοινότητα Μελβούρνης, η … ναυαρχίδα των ιστορικών Κοινοτήτων, με τις έξι εκκλησίες της, που… φυτοζωούσαν, είχε επιστρέψει στο αρχιεπισκοπικό “μαντρί”, χορεύοντας και τραγουδώντας, το “τραβάτε με και ας πονώ, χτυπάτε με και ας κλαίω”…
ΜΕ άλλα λόγια, το 1977, που επισκέφθηκε και την πόλη μας, ο σημερινός Προστάτης της Αρχιεπισκοπής, η Μελβούρνη έμοιαζε με την Ιερουσαλήμ, μετά την ήττα των Σταυροφόρων και την άλωσή της το 1187 από τους βεδουίνους του Σαλαντίν.
ΤΟΤΕ, πρόεδρος της Κοινότητας Μελβούρνης ήταν ο Χρήστος Μουρίκης, ένας από τους μεγάλους Ιππότες του… Κοινοτικού Θεσμού και ο πιο ορκισμένος εχθρός του Στυλιανού…
Η Κοινότητα Μελβούρνης, είχε κηρύξει τον πόλεμο στον Στυλιανό, ενώ κρυφά στο πλευρό της, βρίσκονταν και δυό-τρεις άλλες Κοινότητες της Αρχιεπισκοπής, όπως η Ενορία του Αγίου Ιωάννη του Κάρλτον, των Αγίων Αναργύρων του Όκλι και η Ενορία του Αγίου Βασιλείου στο Brunswick…
ΤΑ νήματα αυτής της εξέγερσης, τα κατηύθυνε ο παντοδύναμος τότε… Αλί Πασάς του Κάρλτον, που ήδη προετοιμάζονταν να πάρει τα όπλα και να βγει στο βουνό…
ΠΡΑΓΜΑ που έκανε πέντε-έξι χρόνια αργότερα, και έφαγε το κεφάλι του, μιας πιο σκληρό και αποφασιστκό αντίπαλο, από το Στυλιανό, δεν θα μπορούσε να επιλέξει.
ΑΝ και πρωτοπαλήκαρο του πρώην Αρχιεπισκόπου Ιεζεκιήλ, ο Ιερόθεος Κουρτέσης -γιατί αυτού του πανούργου ανδρός ο λόγος- υπήρξε και ένας από τους ιερείς του Ευαγγελισμού, γνώριζε καλά και τους έξι ιερείς της Κοινότητας και το αντι-Στυλιανικό πάθος του Μουρίκη και φρόντισε να εκμεταταλλευτεί τους “κάλπικους” άσους, που είχε στο μανίκι του…
Ο Αλί Πασάς του Κάρλτον, λοιπόν, μαζί με τον παθιασμένο Κεφαλλονίτη, έχοντας στο πλευρό τους και τον “Νέο Κόσμο”, (αφού ο Μουρίκης, εκτός από πρόεδρος της Κοινότητας, ήταν και συνιδιοκτήτης του “Νέου Κόσμου”), πίστευαν ότι θα καταφέρουν (πιέζοντας το Πατριαρχείο) να διώξουν από την Αυστραλία τον Στυλιανό.
ΤΑ πεπραγμένα της ιστορίας, όμως, δείχνουν, ότι “λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο”.
ΕΔΩ ο Στυλιανός, δεν “μάσαγε” μπρος σε τίποτα και δεν δίστασε ούτε στιγμή, να κοντράρει τον ίδιο τον Πατριάρχη, δεν θα καταπίνει αμάσητους τον Μουρίκη και τον Κουρτέση;
Ο Στυλιανός έγινε πυρ και μανία κατά του Βαρθολομαίου, όταν ο τελευταίος έκανε αρχικά “τα στραβά μάτια” μετά την ιστορική εισπήδηση του Πατριαρχείου Ιερουσαλήμ στα ιερά χωράφια του Στυλιανού και ανακήρυξε Σταυροπηγιακή Μονή το Μοναστήρι Άξιον Εστί στο Νόρθκοτ, που ανήκε στην Ενορία του Κουρτέση, που είχε αυτονομηθεί.
Ο Μουρίκης, εκτός από πασίγνωστος κομμουνιστής και αγωνιστής της Αριστεράς, ήταν και βαθιά θρησκεύμενο άτομο, μιας και στη ζωή, το καλό και το κακό βαδίζουν χέρι-χέρι και τα ετερώνυμα έλκονται…
ΜΕΓΑΛΟ και άλυτο μυστήριο η ανθρώπινη φύση, όπως και η ίδια η φύση, άλλωστε, που τη μια μέρα την χαίρεσαι και την άλλη τρέχεις να σωθείς από την καταστροφική και πολλές φορές θανατηφόρα ξεσπάσματά της…
ΝΑ προσθέσω εδώ, ότι από το κειμενάκι του “Ν.Κ.” (για την ανακήρυξη του Παϊσίου από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο προστάτη της Αρχιεπισκοπής), πληροφορήθηκα ότι ο τότε καλεσμένος του Στυλιανού, είχε προλάβει να κάνει και ένα θαύμα στην Αυστραλία!
ΑΥΤΗ ήταν αφορμή να γράψω δυο κουβέντες, αλλά δεν το έκανα τότε, γιατί είχα σχεδόν γράψει τη στήλη της περασμένης εβδομάδας και δεν με έφτανε ο χώρος να γράψω όπως ήθελα, αυτό που, κατά τη γνώμη μου έπρεπε να γραφεί για τα… θαύματα και μόλις διαβάσατε.
ΝΑ πω, επίσης, ότι για το… θαύμα αυτό δεν είχα μέχρι τώρα ακούσει τίποτα και δεν θυμάμαι να μου είχε πει κάτι και ο Αρχιεπισκόπος Στυλιανός, με τον οποίο τα “λέγαμε” συχνά.
ΜΠΟΡΕΙ, βέβαια, ο Στυλιανός, να μην μου είπε ποτέ τίποτα για τα θαύματα του Παΐσιου, παρά το γεγονός ότι επισκέπτονταν συχνά-πυκνα το Άγιον Όρος και γνώριζε τους πάντες.
ΑΛΛΑ να τι μου είπαν, ορισμένα αποσπάσματα από γραπτά ενός άλλου, κορυφαίου και βαθιά θρησκευόμενου συγγραφέα, που είχε διαβάσει ο Στυλιανός και μια-δυο φορές, μου είχε μιλήσει γι’ αυτόν…
ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ στον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι που είπε ότι: Τα όπλα της θρησκείας είναι: “το θαύμα, το μυστήριο και το κύρος”. Το πιο πάνω τρίπτυχο συμπεριλαμβάνει και τις “δυνάμεις του κακού” και συνέχισε…
Ο λόγος που “οι δυνάμεις του κακού” συμπεριλαμβάνονται στο οπλοστάσιο της Εκκλησίας είναι, όπως εξηγεί ο Ντοστογιέφσκι, γιατί, «μόλις ο άνθρωπος αρνηθεί το θαύμα, θα αρνηθεί παρευθύς και τον Θεό”.
ΚΑΙ τούτο γιατί: “Δεν ζητάει τόσο τον Θεό, όσο τα θαύματα… δεν έχει τη δύναμη να μείνει δίχως θαύματα, δημιουργεί αμέσως για τον εαυτό του θαύματα τσαρλατάνων”.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, ο Ντοστογιέφσκι πίστευε, ότι η πίστη είναι αυτή που γεννάει το θαύμα και όχι το θαύμα την πίστη…
ΜΕΤΑ όσα έγραψα πιο πάνω για τον Καππαδόκη απόδημο, που είχε γεννηθεί στις 12 Ιουλίου του 1924 στα Φάσαλα της Τουρκίας και έφτασε στην Ελλάδα λίγες εβδομάδες αργότερα, με την τότε ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ των δύο χωρών, θα καταλάβετε γιατί πιστεύω ότι ο Παΐσιος, μπορεί να πραγματοποιήσει και τούτο το θαύμα και να βοηθήσει την παροικία μας να βρει τον δρόμο της…
ΕΠΕΙΔΗ και σήμερα σχεδίαζα, αλλα να γράψω απ’ αυτά που έγραψα, παρακάμπτοντας και τα ρέματα, πάνω στα οποία έχτισαν και ποτάμια που τσιμέντωσαν, για να τα κάνουν οικόπεδα, πάνω στα οποία έχτισαν αυθαίρετα, στενεύντας τις εκβολές τους, από 200 μέτρα που ήταν σε 40!
ΚΑΙ μετά παραπονούνται γιατί σπάνε τα ποτάμια και τους πνίγουν; Τις τρεις-τέσσερεις σχετικές παραγράφους που ακολουθούν, τις “δανείστηκα” χωρίς την άδειά της, από την Μαργαρίτα Ικάρου, που γράφει στην Εφημερίδα των Συντακτών.
ΕΙΚΟΣΙ ΤΡΙΑ και βάλε χρόνια ζούμε τη διαρκή καταβύθιση ενός κράτους με πάγια ανικανότητα να διαχειριστεί κάθε έκτακτη κατάσταση, κάθε κρίση.
ΕΝΑΣ μηχανισμός που “έμπαζε” και μπάζει από παντού νερά και δεν είχε (δεν έχει και ποτέ…), “γρήγορα αντανακλαστικά”.
ΜΕ “καπεταναίους” που χαζεύουν “μπάλα” κι αφήνουν το κάθε λογής τιμόνι, στα χέρια των αδαών και των “δεύτερων”… Με τους “δεύτερους” να πνίγουν ανθρώπους ΜΕΣΑ ή λίγο πιο έξω από το λιμάνι.
“ΤΟ μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο” δήλωνε -τότε- με πολιτικό θράσος και εμφορούμενη την αλαζονεία του ρόλου του, ο πρώην υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, Χρήστος Παπουτσής, μην έχοντας καν τη στοιχειώδη ευθιξία να παραιτηθεί!
(ΟΠΩΣ δεν είχε και το μικρό ανήψι των δύο Καραμανλήδων πρωθυπουργών, μετά τη μετωπική σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη).
ΤΕΛΙΚΑ, σε αυτήν την έρμη χώρα, σε κάθε συμβάν που εξεγείρει την κοινή γνώμη, το… “μαχαίρι στο κόκκαλο” υπόσχονται όλοι οι ηγετίσκοι ότι θα φτάσει. Έλα μου όμως που πάντα αυτό, πιάνει και στομώνει στο… λίπος!
ΤΟ κειμενάκι που διαβάσατε το επέλεξα να τονίσω ότι ΕΥΤΥΧΩΣ, που ακόμα υπάρχουν δημοσιογράφοι σαν την Μαργαρίτα Ικάρου, να μας θυμίζει ότι και οι τελευταίες τραγικές καταστροφές, δεν οφείλονται μόνο στην… κακοκαιρία, αλλά σε αμέλειες και κακοδαιμονίες, έχουν τις ρίζες στο παρελθόν.
ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΑ και εγώ, πριν τρεις βδομάδες, στο ναυάγιο του “Σαμίνα Εξπρές”, πρκειμένου να συνδέσω τις πρόσφατες πλημμύρες με τις συνεχιζόμενες πλημμύρες της κοινωνικής λησμονιάς και της παραπληροφόρισης, που από μόνη της είναι, η τραγικότερη τραγωδία.
*ΓΙΑ όλους εμάς που πήραμε τα μονοπάτια της ξενιτιάς θα μιλήσει αυτήν την Κυριακή, 8 Οκτωβρίου στις 3 το απόγευμα, στο Ελληνικό Κέντρο, και με θέμα “Η εμπειρία της μετανάστευσης ως ταξίδι: Μια προσωπική ιστορία και συλλογικός στοχασμός” ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Οχάιο των ΗΠΑ, Γιώργος Αναγνώστου.
**ΤΕΛΟΣ, το τελευταίο υστερόγραφο, δεν είναι επίσης δικό μου, αλλά, του Πέτρου Μανταίου και αυτό από την “Εφημερίδα των Συντακτών”, γιατί τα είπε όλα, με 30 λεξούλες…
ΥΓ: Λευκή επιταγή έδωσε, πιστεύω, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στον Στέφανο Κασσελάκη. Πόσο “λευκή” και πόσο “επιταγή”, θα φανεί. Την αρχική δήλωση του νικητή: “Σήμερα το φως κέρδισε…”, ομολογώ δεν την εννόησα· ούτε ως νοούμενο ούτε ως υπονοούμενο”.
ΚΑΙ εγώ το ίδιο…