Πριν από δύο χρόνια εγκατέλειψε τα γήινα ο ιεροφάντης της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στην Αυστραλία, ο Παναγιώτης Στ. Λιβεριάδης, ένας ευσυνείδητος πολίτης, έντιμος πατριώτης και ανιδιοτελής Έλλην, εργάτης και καλλιεργητής του ελληνικού πνεύματος και παιδείας στην Αυστραλία, στην Ελλάδα και στην Χάλκη.
Ο Λιβεριάδης ιστορικά, τηρουμένων των αναλογιών, αποτέλεσε τον πλέον ευσυνείδητο και αξιόμαχο λειτουργό του Υπουργείου Παιδείας της Ελλάδας στην Αυστραλία. Άτομο με βαριά συναίσθηση της αποστολής του, βγήκε κυριολεκτικά στον λαό των Ελλήνων μεταναστών και τους μίλησε στην ψυχή τους, μεταφέροντας τη δική του αγάπη και το δικό του πάθος για την ελληνομάθεια και τον ελληνικό πολιτισμό.
Συνέβαλε στη συστηματική πλέον οργάνωση Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων σε ολόκληρη τη Μελβούρνη, καθιέρωσε εβδομαδιαία προγράμματα διαλέξεων στο ραδιόφωνο με χιλιάδες ακροατές, οργάνωσε τον πνευματικό και εκπαιδευτικό κόσμο της Βικτώριας και οργάνωσε στο Brunswick και το Oakleigh επιμορφωτικά σεμινάρια για τους ελληνοδιδασκάλους σε θέματα διδασκαλίας, ενθάρρυνσης και παρακίνησης μαθητών στη μάθηση, καλλιέργειας ενθουσιασμού στην τάξη, ψυχολογίας παιδιού και ιστορίας. Επί δύο χρόνια εκατοντάδες ελληνοδιδάσκαλοι εκπαιδεύτηκαν στα σεμιναριακά αυτά προγράμματα και βελτίωσαν αισθητά τις γνώσεις τους. Με την εκπαιδευτική ομάδα έγραψαν εγχειρίδια διδασκαλίας προσαρμοσμένα στις εδώ συνθήκες, βιβλία που αναγνωρίσθηκαν από την αρμόδια υπηρεσία του Υπουργείου Παιδείας της Ελλάδας και εγκρίθηκαν προς εκτύπωση, χωρίς να έχουν δυστυχώς για την ελληνόγλωσση παιδεία τελικό αποτέλεσμα, γιατί με κομματική επέμβαση, τα βιβλία αυτά πολτοποιήθηκαν.
(Ο ανέντακτος, νάρκισσος, ανταγωνιστικός και αυτοκαταστροφικός Έλληνας που κουβαλάμε μέσα μας με το DNA των προγόνων μας δεν λέει και δεν θα κοπάσει ποτέ).
Για πρώτη και τελευταία φορά στην ιστορία της εκπαίδευσης του Ελληνισμού της Διασποράς, ο Λιβεριάδης ήταν αυτός που έπεισε όλους τους φορείς να συνεργαστούν και να λειτουργήσουν στη Μελβούρνη τη Συντονιστική Εκπαιδευτική Επιτροπή, με τον ίδιο και τον Δημήτρη Κτενά τότε στο Προεδρείο για τέσσερα χρόνια, μια Επιτροπή που βοήθησε να λειτουργήσει ομαλά η διανομή των σχολικών βιβλίων από την Ελλάδα, και να δοθεί πρόνοια σε όλα τα απογευματινά σχολεία, άσχετα από το ποιος ήταν ο φορέας τους- κοινοτικός, εκκλησιαστικής, ανεξάρτητος ή ιδιωτικός.
Η τεράστια προσφορά στο πρώτο και μοναδικό δίγλωσσο ημερήσιο σχολείο που ιδρύθηκε και λειτούργησε στην Αυστραλία, στο Ελληνικό Κολέγιο του Αγίου Ιωάννου, ήταν καθοριστική για την ομαλή λειτουργία του, μέχρι και το 1993. Ήταν ο Λιβεριάδης και οι συνεργάτες τους που έπεισαν την ελληνική κυβέρνηση (Υπουργοί Γ. Παπανδρέου, Στ. Παπαθεμελής) να επιχορηγήσει την τότε Αρχιεπισκοπή και τον Αρχιεπίσκοπο Στυλιανό τον Δύσκολο, με τρία εκατομμύρια δολάρια, ώστε να αποδεχθεί η Τράπεζα ANZ να επιστρέψει το Μοναστήρι και το Κολλέγιο στην Αρχιεπισκοπή (Οι εκθέσεις Μάτση-Τάμη υπάρχουν στα Αρχεία του ελληνικού Κράτους -αν και πολλοί ακόμη θέλουν να έχουν κακή μνήμη- ωστόσο, η ιστορία πάντα εκδικείται).
Ο Λιβεριάδης για να δώσει στην ιστορία την αξία της αιωνίας μνήμης έγραψε το μνημειώδες βιβλίο του για το Ίδρυμα Άγιος Ιωάννης, όπου υπάρχουν εκατοντάδες αναφορές στα ιστορικά δρώμενα της εποχής και αφήνουν προς κρίση και μάθηση το αυτοκαταστροφικό του Έλληνα. Άλλωστε, ο ίδιος δίδαξε σε χιλιάδες ελληνόπουλα και μεταφύτεψε στην ψυχή τους την αγάπη για την κοινή μας μεγάλη πατρίδα.
Την ημέρα του θανάτου του είχα δημοσιεύσει στον ελληνόγλωσσο τύπο της Αυστραλίας το παρακάτω σημείωμα, το οποίο ακόμη παραμένει επίκαιρο, για να ξαναθυμίζει σε αυτούς που επιθυμούν να τιμούν αυτούς που τους υπηρέτησαν, αλλά και για δώσει ακόμη μια ευκαιρία σε όλους εκείνους που για κάποιο λόγο δεν συνειδητοποίησαν το τραγικό κενό που αφήνει η απουσία ενός ευαισθητοποιημένου δάσκαλου και αναμορφωτή.
Έγραφα τότε:
«Τα μεσάνυκτα της Τρίτης, 16 Νοεμβρίου 2021, εγκατέλειψε τα γήινα για να βρεθεί στην αγκαλιά των προγόνων του και να ριζώσει, ως ανέσπερη μνήμη, στις καρδιές όλων όσοι είχαν την αγαθή τύχη και το προνόμιο να απολαύσουν τη σοφία του, ο Παναγιώτης Λιβεριάδης. Έσβησε ήρεμα ο πλέον δραστήριος κρατικός λειτουργός της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στη Μελβούρνη, ο ιδρυτικώς σύμβουλος Εκπαίδευσης, ο πρώτος αποσπασμένος εκπαιδευτικός της μεταπολεμικής περιόδου στην Αυστραλία. Ο μεγάλος Αρκάς Πολύβιος στο βιβλίο του Ανακύκλωσις, που στάθηκε η πηγή διοίκησης του σύγχρονου κράτους, επισήμανε και τη σημασία του θανάτου, ως την απαρχή και όχι το τέλος της διαλεκτικής των όντων. Ο μεγάλος αυτός λειτουργός της εκπαίδευσης ακολούθησε την αναπόφευκτη πορεία τής ανακύκλωσης, για να αφήσει πίσω του μία πλούσια παράδοση στη σημασία του θεσμικού του ρόλου. Ο Λιβεριάδης λειτούργησε, έζησε και δίδαξε στη Μελβούρνη ενωτικά, χωρίς διαχωρισμούς. Δεν έστησε δικό του μετερίζι. Δεν ακολούθησε το σύστημα των φακέλων, ενός στείρου και εν πολλοίς επάρατου διϋποκειμενισμού, που ακολουθούν συνήθως τα προξενικά και εκκλησιαστικά θεσμικά όργανα, τα οποία κηρύττουν, με περισσή ζέση και εκδικητική βουλιμία, ως ανεπιθύμητους ορισμένα πρόσωπα απλά γιατί έτσι το βρήκαν στο φάκελο από τον “προηγούμενο”.
Ο Λιβεριάδης δεν είχε φακέλους, όπως δεν είχε φακέλους ούτε ο συνεργάτης του, ο Γενικός Πρόξενος Ηλίας Λυμπερόπουλος, όπως αργότερα και ο Γ. Βέης. Αυτοί ήσαν λειτουργοί του Κράτους για όλους τους Έλληνες, όπως το καθορίζει το Σύνταγμα. Δεν καταδίκαζε αναπολόγητα, ασύγγνωστα ουδένα. Ακόμη και τότε που τον κυνηγούσαν ιδεολογικά, οι γνωστοί τού τότε κατεστημένου της φανατισμένης κομματικής συμμορίας από ραδιοφώνου και εφημερίδων, ο κατά πάντα μειλίχιος Λιβεριάδης, έστηνε μπροστά τους τον ενωτικό του χαρακτήρα. Ο λόγος του δεν πέρασε τις κόκκινες γραμμές. Οι πράξεις του ανθρώπινα αδέκαστες, αντικειμενικές. Αγκάλιασε όλους τους φορείς ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης. Κανείς δεν περίσσευε για τον Λιβεριάδη. Στην περίοδο 1977-1981, όταν ακόμη κρατούσε στη Μελβούρνη, ο ιδεολογικός φανατισμός, ο Λιβεριάδης δημιούργησε την ενιαία Εκπαιδευτική Επιτροπή. Ιστορικά αυτή υπήρξε η πρώτη ενωμένη συμπαράταξη των Ελλήνων της Αυστραλίας στη μεταπολεμική περίοδο. Συνεδριάζοντας στα γραφεία της Κοινότητας Μελβούρνης, παρευρίσκονταν οι αντιπρόσωποι όλων των φορέων, από τα κρατικά, κοινοτικά, ανεξάρτητα, ενοριακά σχολεία, καθώς και αντιπρόσωποι των ημερησίων σχολείων μας. Τους ένωνε ο Λιβεριάδης και το όραμα που διατηρούσε ο ιεροφάντης αυτός της ελληνόγλωσσης παιδείας. Μια παιδεία κοντά στην ελληνική παράδοση, με κύριο πυλώνα την ελληνόγλωσση εκπαίδευση, με επίγνωση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, μέσα από την οποία κρατούμε σε κάθε εποχή εφήμερα κάποιες αξίες της κληρονομιάς αυτής, που τις ονομάζουμε παράδοση. Συμπαρατάχθηκε με τους αδελφούς Κυπρίους στον αγώνα τους και τους Μακεδόνες, οργανώνοντας μαθητικούς διαγωνισμούς και καλλιεργώντας τη γνώση της ιστορίας τους. Εντάχθηκε στους Βορειοηπειρώτες που αγωνίζονταν για τα δικά τους δίκαια που έμειναν χωρίς δικαίωση το 1913. Ανακηρύχθηκε πρώτος Προεδρεύων στο Αυστραλιανό Ινστιτούτο Μακεδονικών Σπουδών, το οποίο υπηρέτησε με αυταπάρνηση και πάθος από το 1986 έως και το 2016.
Ως οικογενειάρχης μεγάλωσε και σπούδασε τρία παιδιά, τους Σταμάτη, Ιφιγένεια και Τηλέμαχο, πανάξιους επιστήμονες της Ιατρικής, γαλούχησε εγγόνια, και με την αείμνηστη συμβία του, Κατερίνα, αποφάσισαν να ριζώσουν στην Αυστραλία. Διέκρινε ότι ο τόπος αυτός παρείχε ευκαιρίες στα παιδιά του. Θυσίασε τη δική του καριέρα, ως Λυκειάρχης του Πρώτου Λυκείου Θεσσαλονίκης. Ήρθε και εργάστηκε εδώ ως στυλοβάτης του αρχαιότερου Ημερήσιου Σχολείου μας, του Κολεγίου του Αγίου Ιωάννη. Και αργότερα, μετά τον θάνατο της συζύγου του, ένωσε τη ζωή του με τη σύζυγό του, Αναστασία, μια συνετή και καλόγνωμη πνευματικά γυναίκα, η οποία για είκοσι ολόκληρα χρόνια του συμπαραστάθηκε με αυταπάρνηση και μοιράστηκε μαζί του πλούσιες εμπειρίες πνευματικής ζωής.
Ο Παναγιώτης Λιβεριάδης άφησε τεράστια παρακαταθήκη για να τον αδικήσει ο χρόνος. Ο λόγος του, οι πράξεις του, τα έργα του δημιουργούν μία ανεξάντλητη δεξαμηνή αξιών, πρότυπων, μοντέλων που θα παραμείνουν μέσα μας, καθώς και στα παιδιά μας. Θα τον θυμόμαστε ως τον συνετό άρχοντα της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης. Ως καθοδηγητή του χρέους που έχουμε απέναντι στην Ελλάς, ως καθήκον και ως ιδεολογία μας».