Μια ξεχωριστή Ελληνίδα της Μελβούρνης, η Ευαγγελία Κατρή, που αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ζωή της στην εθελοντική προσφορά της προς την παροικία “έσβησε” την Κυριακή σε ηλικία 104 ετών.
Τη θλιβερή είδηση επιβεβαίωσε στο “Νέο Κόσμο” ο γιος της και γνωστός ομογενής, Νίκος Κατρής.
Πριν τέσσερα χρόνια, όταν είχε γιορτάσει την 100η επέτειο των γενεθλίων της ο “Νέος Κόσμος” είχε γράψει μεταξύ άλλων:”Η πολυσχιδής προσφορά της οικογένειας Κατρή σε οργανισμούς έχει ως κεντρικό άξονα την Ευαγγελία Κατρή η οποία για σχεδόν 5 δεκαετίες προσέφερε εθελοντικά τις υπηρεσίες της σε διάφορους παροικιακούς οργανισμούς. Ξεχωριστή θέση στη πολυετή προσφορά της έχει η ανάμιξή της στα πρώτα γηροκομεία και γηριατρία της ελληνικής παροικίας της Μελβούρνης, όπως, για παράδειγμα, στη «Στέγη», κυρίως στα πρώτα βήματα του γηροκομείου.
Η Ευαγγελία Κατρή γεννήθηκε στο Ηράκλειο και μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια μαζί με την μητέρα της και την μεγαλύτερη αδελφή της.
«Ο πατέρας μου μας εγκατέλειψε όταν ήμουν εννέα μηνών και η μητέρα μου αποφάσισε να μεταναστεύσει στην Αλεξάνδρεια όπου είχε μια αδερφή» μας είπε η Ευαγγελία Κατρή χωρίς να κρύψει το παράπονο και τη θλίψη ως το τέλος, για το ότι μεγάλωσε χωρίς πατέρα. Η ζωή όμως της επεφύλαξε κι άλλες θλίψεις. Έχασε τη μητέρα της σε ηλικία εννέα ετών κι έμεινε πεντάρφανη με μόνη οικογένεια την δεκαοχτάχρονη αδερφή της που την ανέθρεψε με την βοήθεια συγγενών. Τελείωσε την Αβερώφειο σχολή στην Αλεξάνδρεια και παντρεύτηκε σε ηλικία 20 ετών. Το 1954 έγινε μετανάστρια για δεύτερη φορά αφού ήρθε στην Αυστραλία με την τετραμελή οικογένειά της και τα πεθερικά της.
«Δεν τα βγάζει πέρα η οικογένεια εδώ αν δεν δουλέψει η γυναίκα» ήταν η πρώτη σκέψη της Ευαγγελίας Κατρή όταν άρχισε να γνωρίζει την Αυστραλία, ενώ εντύπωση της έκανε το ότι τα περισσότερα σπίτια ήταν ξύλινα. «Στην Αίγυπτο τέτοια σπίτια τα είχαμε στη θάλασσα» λέει καθώς έλεγε για τις πρώτες εντυπώσεις της απ΄την καινούρια της πατρίδα.
Με τη πρώτη ευκαιρία άρχισε να εργάζεται σε εργοστάσια για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένεια. Ωστόσο, δύο χρόνια μετά την άφιξή τους στην Αυστραλία, το 1956, ο σύζυγός της τραυματίστηκε σοβαρά σε εργατικό ατύχημα και για τα επόμενα έξη χρόνια ήταν το δικό της εισόδημα που στήριζε την οικογένεια. Συνέχιζε να δουλεύει όταν ο σύζυγος επέστρεψε στη δουλειά γιατί «τα παιδιά έπρεπε να μορφωθούν» και γιατί η ζωή δεν ήταν εύκολη για τους μετανάστες.
Αναπολώντας το παρελθόν του ενός αιώνα ζωής και κυρίως τα χρόνια της ως Ελληνίδα μετανάστρια στην Αυστραλία, η Ευαγγελία Κατρή αδυνατούσε να διαχωρίσει την προσφορά της προς τον πλησίον απ΄τις υποχρεώσεις της ως σύζυγος, μητέρα και εργαζόμενη γυναίκα.
Το γεγονός ότι γνώριζε πέντε γλώσσες, καθώς και την Κυπριακή διάλεκτο, σε συνδυασμό με το υψηλό μορφωτικό της επίπεδο, σε σύγκριση με τους περισσότερους μετανάστες εκείνης της εποχής, την κατέστησαν δημοφιλή ανάμεσα σε οργανισμούς και υπηρεσίες που συνδιαλέγονταν με μετανάστες.
Πρόσφερε ότι μπορούσε και όσο μπορούσε. Η ίδια απέδωσε την μακροημέρευσή της σ΄αυτήν ακριβώς την προσφορά, αν και επέμενε ότι δεν υπάρχει μυστικό για την μακροζωία. «Να δίνεις σ’ αυτούς που δεν έχουν και σ΄αυτούς που έχουν λιγότερα από σένα» έλεγε η Ευαγγελία Κατρή.