ΜΙΑ φορά και έναν καιρό, όταν ένα κι ένα έκαναν ακόμα δυο, δηλαδή, πριν αρχίσουν να δένουν τα σκυλιά με τα λουκάνικα, οι τίτλοι των εφημερίδων περιείχαν και την είδηση.
ΚΑΙ αν δεν τα κατάφερναν με τον τίτλο, το έκαναν στην πρώτη παράγραφο κάθε είδησης, απαντώντας στο ποιος, πού, πότε και γιατί διέπραξε αυτό για το οποίο κατηγορείται…
ΣΕ μια αθλητική είδηση, για παράδειγμα, ο τίτλος άρχιζε με το σκορ του αγώνα και, αν υπήρχε χώρος, ανέφεραν το όνομα του παιχταρά, που έβαλε το γκολ ή τις γκολάρες…
ΚΑΙ ό,τι δεν περιγραφόταν στον τίτλο, η πρώτη παράγραφος της είδησης έδινε τις περισσότερες πληροφορίες που σε ενδιέφεραν. Τώρα, αν ήθελες να μάθεις, για το τι προηγήθηκε του γκολ, ποιος έδωσε την πάσα και ποιος ντρίπλαρε ποιον, συνέχιζες το διάβασμα ή διάβαζες άλλη ενδιαφέρουσα είδηση.
ΣΤΟΥΣ αλλότριους σημερινούς καιρούς, όμως, της παγκοσμιοποιημένης ιντερνετικής πολυλογίας, άνευ ουσίας, πρέπει να διαβάσεις πολλές φορές, 200 ή 300 λέξεις, για να μάθεις… ολογράφως, το αποτέλεσμα του αγώνα που σε ενδιαφέρει.
ΩΣ εκ τούτου, σεβόμενος τον χρόνο σας, θα σχολιάσω -με λίγα λόγια- ορισμένες ειδησούλες, που ενδεχομένως σας ενδιαφέρουν και θα επεκταθώ σε ορισμένες άλλες, που έχουν… “ψωμί”.
ΚΑΙ αρχίζω με τον τίτλο μιας είδησης, που διάβασα προχθές στην ιστοσελίδα του “Νέου Κόσμου” και ανέφερε ότι “Ο πόλεμος της Γάζας σκότωσε και τα Χριστούγεννα φέτος”.
Ο τίτλος αναφερόταν στο γεγονός, ότι λόγω του πολέμου στη Γάζα, δεν θα στολιστεί φέτος Χριστουγεννιάτικο δέντρο στην Ιερουσαλήμ…
ΕΠ’ ΕΥΚΑΙΡΙΑ της είδησης αυτής και ενόψει των Χριστουγέννων, να σας ευχηθώ και εγώ “Make♥️Merry”, όπως πια προστάζει ο πολυπολιτισμικός φονταμεταλισμός της πολιτικής ορθότητας.
ΤΟ “Make Merry”, στο λεξικό της πολιτικής ορθότητας (που επιβλήθηκε… άνωθεν, προς το παρόν), αντικατέστισε στην παγκοσμιοποιημένη -πλέον- γλώσσα των αγγλικών, το “Merry Christmas” που χρησιμοποιείτο για… αιώνες.
ΚΑΙ επειδή ενός κακού μύρια έπονται και κανείς δεν ξέρει τι μας επιφυλάσει το… πολυπολιτισμικό μας μέλλον σε αυτή τη χώρα, ας γιορτάσουμε -όσο προλαβαίνουμε- παραδοσιακά τα φετινά Χριστούγεννα.
ΤΟ ίδιο μπορούν ακόμα αν θέλουν και οι ευκατάστατοι κάτοικοι του… πολιτικά ορθού Δήμου Stonington, που εύχεται στους πολίτες του, αντί Καλά Χριστούγεννα, “Make ♥️ Merry”. Δηλαδή, “Κάνετε Κέφι”…
ΟΙ φωτογραφίες που δημοσιεύω, ανήκουν στις πινακίδες που έχει αναρτήσει ο Δήμος Stonington στο Malvern και τις έβγαλα πριν λίγες μέρες, όταν πήγα να δω την αδελφή μου. Συζητώντας το θέμα την ώρα που τρώγαμε, ο σύζυγός της (ο Τζίμ), που έχει κτηματομεσητικό γραφείο, μου είπε και το εξής σχετικό:
ΦΤΑΝΟΝΤΑΣ στο γραφείο του, πριν κάνα δυο βδομάδες, ο υπάλληλος που είχε αναλάβει να τηλεφωνήσει στον τυπογράφο τους και να παραγγείλει τις συνηθισμένες χριστουγεννιάτικες κάρτες, που στέλνουν κάθε χρόνο στους πελάτες τους, του είπε ότι οι ευχές των Χριστουγέννων έχουν αλλάξει και θα γράψει στις κάρτες “Make Merry”…
ΕΤΣΙ, αναγκάστηκε να τηλεφωνήσει ο ίδιος στον τυπογράφο και να του πει ότι θέλει να γράφουν οι κάρτες “Merry Christmas”, και όχι “Make Merry”.
Ο τυπογράφος επέμενε στο δικό του και, τελικά, υποχώρησε, όταν ο Τζιμ του είπε ότι θα αλλάξει τυπογράφο, αλλά και τότε, πριν κλείσει το τηλέφωνο, του τόνισε: “Εγώ θα σε συμβούλευα να το ξανασκεφθείς, γιατί αυτό που κάνεις είναι λάθος”!
ΤΟ “Make Merry”, είναι μια ακόμα… καινοτόμα και εμβληματική αμερικανιά, προς την “σωστή κατεύθυνση”, που στοχεύει στην αλλαγή λέξεων, εννοιών και, κατ’ επέκταση, κοινωνικών αξιών, που έως ένα βαθμό, καθορίζουν τον τρόπο που σκεπτόμαστε και την ζωή μας.
ΟΙ λέξεις και η γλώσσα ήταν και ο στόχος του “Μεγάλου Αδελφού”, με τον οποίο ασχολήθηκε ο George Orwell, γράφοντας το 1948 την πολυδιαβασμένη δυστοπική νουβέλα του “1984”, δηλαδή, για έναν κόσμο που θα ζούσε μελλοντικά και στην προκειμένη περίπτωση, 36 χρόνια μετά…
ΝΑ θυμίσω εδώ σε όσους δεν ξέρουν (και στους αριστερούς, που δεν θέλουν να θυμούνται…), ότι ο Όργουελ, εμπνεύστηκε τον “Μεγάλο Αδελφό”, από τον σταλινικό ολοκληρωτισμό της δεκαετίας του 1930 και την αυστηρή (μέχρι θανάτου) φραστική πολιτική ορθότητα, που ακολουθούσε το Κομμουνιστικό Κόμμα της τότε Σοβιετικής Ένωσης.
ΒΕΒΑΙΑ, η αμερικανική πολιτική ορθότητα, που ξεκίνησε δειλά-δειλά στα αμερικανικά πανεπιστήμια πριν 40 χρόνια, αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1990 με την βοήθεια της νεοαριστεράς και γιγαντώθηκε μετά το 2000, πρώτα στον… προοδευτικό και προς αριστερά αλληθωρίζοντα αγγλοσαξαξωνικό κόσμο, στη συνέχεια στην Ευρώπη και αργότερα στον… αναπτυγμένο κόσμο.
ΑΣ παραμείνουμε όμως λίγο στο ίδιο θέμα. Μεταξύ των άλλων που συνάντησα την τελευταία βδομάδα που πήγα τρεις φορές στο Όκλι ήταν και ο Στράτος Καλογήρου, που έπαιζε στην μεγάλη Ελλάς Μελβούρνης όταν ήταν στον κολοφώνα της δόξας της και είχε καμιά εικοσαριά χρόνια το μεγαλύτερο σουπερμάρκετ στο Όκλι.
ΤΟΝ θυμήθηκα πάλι χθες, όταν μου τηλεφώνησε ο Σωτήρης Χατζημανώλης να μου πει, ότι ένας ακόμα μεγάλος και πασίγνωστος ποδοσφαιριστής, Τάκης Ξανθόπουλος, έφυγε από κοντά μας…
ΚΑΙ καλά θα κάνω να καταπιαστώ περισσότερο με την παροικία που αραιώνει και συρρικνώνεται και αυτούς που φεύγουν και όχι μόνο με τις εμμονές μου. Δίκιο έχει και θα το κάνω. Παράλληλα, θα κλέβω λίγο χρόνο να καλλιεργώ τις εμμονές μου…
ΠΡΙΝ συναντήσω τον Στράτο, είδα και δυο άλλους φίλους, ένας από τους οποίους μου είπε ότι, οποιαδήποτε Μαρία κουτσαίνει, επικαλούμενη την πολιτική ορθότητα, μπορεί να μου κάνει μήνυση για δυσφήμιση…
ΕΠΕΙΔΗ είχα γράψει την περασμένη βδομάδα, ότι “…εδώ με την ειρήνη στην Γάζα ασχολείται και η κουτσή Μαρία, τι απέμεινε να γράψω εγώ”. Συγγνώμη, δεν θα το ξαναγράψω και συνεχίζω:
ΔΕΝ μπορείτε να καταλάβετε, πόσο χάρηκα προχθές που διάβασα, πως ό,τι δεν κατάφερε η σαδίστρια ελληνική γραφειοκρατία τα 180 χρόνια που βασανίζει τη χώρα, θα τα καταφέρει ο υπερυπολογιστής “Δαίδαλος” τεχνολογικά σε ένα 24ωρο.
ΣΥΜΦΩΝΑ με την είδηση, την ερχόμενη βδομάδα θα δημοπρατηθεί η τεχνητή νοημοσύνη, η οποία και θα αναλάβει τα ηνία της γραφειοκρατίας και θα απαντά συνδυαστικά στους πολίτες, μέσω του γνωστού gov.gr
ΕΚ των υστέρων σκέφτηκα, ότι ενδεχομένως απαλλαγούν (επιτέλους!) εκατοντάδες συμπάροικοι, από την βασανιστική και ατελείωτη ταλαιπωρία, που υφίστανται ακόμη, για να διεκπεραιώσουν κάποια δουλειά τους στο Ελληνικό Προξενείο της Μελβούρνης.
ΑΝ, εκτός της τεχνητής νοημοσύνης (που έχει και τα καλά της), βάλει το χεράκι του και ο Χριστούλης μας με την μανούλα του, κάτι μπορεί να γίνει και να απαλλαγούν οι άνθρωποι από το προξενικό άγχος. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ…
Η τελευταία συνάντησή μου στο Όκλι, ήταν με έναν ποιητή, ο οποίος, αφού μου είπε τα… καλύτερα για τον συγγραφέα Γιάννη Βασιλακάκο -λόγια που λόγω νομικών κολλημάτων δεν μπορώ να γράψω- μου είπε ακόμα, πως του έχει λείψει η δηλητηριώδης κριτική που ασκούσα στο συνάφι του και όχι μόνο…
ΚΑΙ εμένα μου έχει λείψει παιδιά και ας όψεται η πολιτική ορθότητα και οι νομικές δαμόκλειες σπάθες, που επικρέμονται άνωθεν των σβέρκων μας, από τότε που αυξάνεται ο αριθμός αυτών, που αντί να απαντούν με επιχειρήματα σε τυχόν κριτική που τους ασκείται, απαντούν με νομικές προσφυγές…
ΚΑΙ αυτή η μέθοδος, (δηλαδή του… Litigation) και πολλές άλλες παρόμοιες, άρχισε στον… πολιτισμένο αγγλοσαξωνικό κόσμο και επεκτάθηκε, χέρι-χέρι με την πολιτική ορθότητα, και στις υπόλοιπες… δημοκρατικές χώρες της Δύσης. Πάμε πιο κάτω…
ΣΤΙΣ 15 και 22 Οκτωβρίου το ΒΗΜΑgazino, δημοσίευσε δύο διαφορετικά άρθρα, που όχι μόνο έμοιαζαν μεταξύ τους, σαν δύο σταγόνες νερού, αλλά το ένα στήριζε και συμπλήρωνε το άλλο.
ΤΟ πρώτο έφερε την υπογραφή του δρα Αντώνη Πιπέρογλου, που είναι επίκουρος καθηγητής για την Παγκόσμια Διασπορά στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης, και το δεύτερο… του καθηγητή Γιώργου Αναγνώστου, που κατέχει την Έδρα Νεοελληνικών Σπουδών στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Οχάιο στις ΗΠΑ και είχε προσκληθεί από τον δρα Πιπέρογλου στη Μελβούρνη για να δώσει μια σχετική διάλεξη για τις ευρύτερες πανεπιστημιακές συζητήσεις περί εθνότητας και διασποράς.
ΜΕ λίγα λόγια, οι δύο ακαδημαϊκοί της Διασποράς, ασχολήθηκαν πρωτίστως, για την ενδυνάμωση των σπουδών για τον απόδημο ελληνισμό, μέσω παγκόσμιων ακαδημαϊκών συνεργασιών. Αποκλειστικά δηλαδή με το αντικείμενο που τους ενδιαφέρει και προσωπικά.
ΚΑΙ για όσους συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν, γιατί γίνονται όλα αυτά να πώς το εξηγεί ο δρ. Πιπέρογλου στο άρθρο του στο ΒΗΜΑgazino, τονίζοντας:
“Η δημιουργία χώρων για την ανταλλαγή γνώσεων με μελετητές που εργάζονται στις σπουδές της ελληνικής Διασποράς αποτελεί μέρος της εντολής μου”. Δηλαδή, “το νά ‘χουμε να λέμε” είναι ένα από τα εργασιακά καθήκοντά του, για να παράγει έργο…
ΤΟ… ακαδημαϊκό ζητούμενο, βέβαια, είναι τι “έργο” παράγουν, αυτού του είδους οι ακαδημαϊκές συνεργασίες, τα συνέδρια, οι διαλέξεις και οι ατελείωτες συζητήσεις και τι τελικά αφήνουν πίσω τους…
ΚΑΤΑ τη γνώμη μου, όχι πολλά και, σε ορισμένες περιπτώσεις, απολύτως τίποτα. Με όλα αυτά, όμως, βοηθούνται ορισμένοι προσοντούχοι με μεταπτυχιακές σπουδές και διδακτορικά να κάνουν ακαδημαϊκή καριέρα.
ΕΠΕΙΔΗ το θέμα της ανάδειξης της παροικίας μας “ως το πρώτο… παγκόσμιο διασπορικό κέντρο” έχει από μόνο του “ψωμί” και ενδιαφέρον, όπως ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει το τι ουσιαστικό (και χειροπιαστό) θα αφήσει πίσω της μια ακόμα παγκόσμια πρωτιά της παροικίας μας και, κατ’ επέκταση, της Κοινότητας Μελβούρνης, όπως δεν παρέλειψαν να τονίσουν και οι δύο προαναφερόμενοι ακαδημαϊκοί, ίσως χρειαστεί να ξαναμιλήσουμε…
Μπ. Στ.