ΒΛΕΠΩ διάφορους/ες που γράφουν από εδώ κι από εκεί, ότι ο Λάνθιμος δοξάζει την Ελλάδα και διάφορα τέτοια παράξενα..

ΕΓΩ πιστεύω ότι ο Λάνθιμος, με την ταινία “Poor Thinks” πρωτίστως, δοξάζει τον εαυτό του και την ομάδα των ηθοποιών και τεχνικών που συνεργάζεται μαζί του. Αυτή είναι η αλήθεια και καμιά άλλη…

ΟΠΟΙΟΣ/Α έχει διαφορετική άποψη δεν έχω καμία αντίρρηση να το συζητήσουμε… Αρκεί να αφήσει κατά μέρος τις όποιες εθνικιστικές κορώνες περί δόξας της πατρίδας μας κ.λπ., κ.λπ.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι αυτήν τη στιγμή ο Λάνθιμος σαρώνει όλα τα βραβεία με μια ταινία που αποτελεί “απόλυτη γροθιά” στην πατριαρχία. Μια ταινία που, από πολλούς, θεωρείται ως η πιο φεμινιστική μεταξύ των φεμινιστικών ταινιών των τελευταίων ετών.

ΚΑΙ αν υπολογίσουμε το όλο αρνητικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί στη γενέτειρα τα τελευταία χρόνια με τον αριθμό-ρεκόρ γυναικοκτονιών, τότε η όλη υπόθεση αποκτά σημαντικές διαστάσεις.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ δηλαδή για μια πολύ απολαυστική ταινία που ξεπλένει διεθνώς ενώ δεν θα έπρεπε…

ΚΑΙ, όπως το λέω, έχουν αρχίσει πάλι και όλοι αυτοί που ασχολούνται με τα επιτεύγματα της Ελλάδας να μας λένε ότι βραβεύτηκε η Ελλάδα, και…, και…

ΑΛΛΑ, έλεος… Ποια Ελλάδα βραβεύεται; Αυτή που κατεβάζει έργα τέχνης και κλείνει εμβληματικές κινηματογραφικές αίθουσες, όπως το “Ιντεάλ” στο κέντρο της Αθηνας, για να γίνουν ξενοδοχείο;”

ΟΣΟΝ αφορά το “Ιντεάλ”, πώς γίνεται τη στιγμή που κατεβαίνουν τόσες χιλιάδες άνθρωποι στο δρόμο για να παραμείνει ένα δημόσιο κτήριο, με τόσο μεγάλη επισκεψιμότητα, κινηματογράφος, αυτό να γίνεται ξενοδοχείο…

ΦΥΣΙΚΑ, υπάρχουν και αυτοί που λένε ότι να αγαπάς την πατρίδα σου και να έχεις ως πρότυπο, να εμπνέεσαι από αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους γι’ αυτήν είναι καλό. Σεβαστό.

ΤΟ αρνητικοό είναι όταν την μειώνεις. Και αυτό σεβαστό. Ωστόσο, ο Λάνθιμος δεν μπορεί παρά να δοξάζει αυτή τη χώρα, έστω και από μόνος του.

ΣΑΛΟΣ, αν το πήρατε χαμπάρι, έχει ξεσηκωθεί από την εντολή του υπουργού Εξωτερικών κυρίου Γεραπετρίτη, να κατέβει ο πίνακας με την ελληνική ροζ σημαία από την Έκθεση που διοργανώνεται στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη. Δημιοσιεύσαμε σχετικά και στην έκδοσή μας, προχθές Πέμπτη, 21 Δεκεμβρίου.

 

Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ μας, Θεόδωρος Μάρκος, θέλοντας να σχολιάσει το σχετικό άρθρο γνώμης του Κώστα Καραμάρκου (που δημοσιεύσαμε στη σελίδα 4 της εν λόγω έκδοσής μας και που αναρτήθηκε και στο Facebook του αρθοργράφου), λέει τα παρακάτω:

“ΓΕΙΑ σου Κωστή.

Κάποια φίλη μου έστειλε την ανάρτησή σου στο FB και επειδή δεν έχω πρόσβαση, σου στέλνω το παρακάτω σαν σχόλιο.

Συμφωνώ απολύτως ότι τα Προξενεία μας πρέπει να γίνουν και γκαλερί που να προωθούν και να προβάλλουν την τέχνη ομογενών καλλιτεχνών.

Προφανώς, μπράβο στο Προξενείο της Ν. Υόρκης, που παρουσίασε αυτό το καταπληκτικό έργο τέχνης, την ροζ σημαία της Τζώρτζιας Λαλέ, που κάθε άλλο παρά υπονομεύει το εθνικό μας σύμβολο. Η καλλιτέχνιδα δημιουργεί τη ‘δική της’ ελληνική σημαία που συμβολίζει τον αγώνα της Ελληνίδας γυναίκας ενάντια στη βία.

Και χαίρομαι που και το δικό μας Προξενείο αυτές τις μέρες φιλοξενεί μερικούς πίνακες-κομμάτι του σημαντικού έργου της δικής μας Κριστέλλας Δημητρίου, μιας καλής μας φίλης που, δυστυχώς, χάθηκε πολύ νωρίς…

Είμαστε με την Τζώρτζια, είμαστε και με την Κριστέλλα, είμαστε με την ελεύθερη έκφραση.

Με το καλό να δούμε και τη ροζ σημαία στην Μελβούρνη”.

Δ.Τ.

Η ΚΥΠΡΟΣ είναι Ελλάδα γράφει ο φίλος Βλάσης Μαυραγάνης (“Ν.Κ.”, 14/12/2023). Και αυτό με αφορμή τα λεγόμενα μια κοπελίτσας από το Σίδνεϊ, ότι “ο πατέρας μου είναι Κύπριος και η μητέρα μου Ελληνίδα”.

ΥΠΟΘΕΤΩ ότι το κορίτσι το είπε, γιατί το άκουσε και χωρίς να εννοεί ή να υπονοεί αυτό που ενδεχομένως νομίζει ο Βλάσης Μαυραγάνης. Συμφωνώ για τους αγώνες της ελλαδικής μαθητιώσας νεολαίας την περίοδο του επαναστατικού αγώνα της ΕΟΚΑ με στόχο την ένωση με την Ελλάδα, τους οποίους παραθέτει στην επιστολή του και προσθέτω.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ και για άλλους ευτυχώς, οι Συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου που υπογράφηκαν το 1959 μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας, της Ελλάδας, της Τουρκίας, και των Ελληνοκυπριακών και Τουρκοκυπριακών Κοινοτήτων, τερμάτισαν την Βρετανική κυριαρχία και εγκαθίδρυσαν το ανεξάρτητο Κυπριακό Κράτος. Κάτι σαν τον στίχο που λέει “εμείς για αλλού ξεκινήσαμε και αλλού η ζωή… μάς πάει”.

ΑΠΟ τις 16 Αυγούστου 1960, λοιπόν, η Κύπρος γράφει την δική της Ιστορία ως ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία.

ΘΥΜΙΖΩ ότι το 2004, εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και βαδίζει ως ισότιμη χώρα πλάι στην Ελλάδα και όλες τις άλλες χώρες-μέλη. Οπότε έχουμε δύο ελληνικές ψήφους στην Ε.Ε και δύο, στον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών. Γεγονός που λειτουργεί υπέρ μας.

ΣΙΓΟΥΡΑ όταν αναφερόμαστε σε Μακεδόνες, Κρητικούς, Πόντιους κ.οκ. δεν υπονοούμε ότι δεν είναι Έλληνες, έτσι κύριε Μαυραγάνη;

ΑΛΛΩΣΤΕ, η Κύπρος από χιλιάδες χρόνια ήταν και είναι ελληνική. Μια μελέτη στην πολύχρονη και πολυσέλιδη Ιστορία της, τα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης και ακόμα ένα ταξίδι στο νησί, φανερώνει του λόγου το αληθές.

ΧΡΟΝΙΑ τώρα περνώ τακτικά από ένα σταυροδρόμι πέντε δρόμων, τον πεντάδρομο, σε εσωτερικό, ανατολικό προάστειο, όπου γύρω-τριγύρω υπάρχουν καλοκτισμένα σπίτια, άλλα που διατηρούν τον παραδοσιακό τους χαρακτήρα και άλλα σε μοντέρνο, σύγχρονο σχεδιασμό, που διαθέτουν καλοφτιαγμένους κήπους και πολλά πανύψηλα δέντρα ένθεν και ένθεν των στενών, κατά τα άλλα, δρόμων.

ΑΙΩΝΟΒΙΑ δέντρα τα χαρακτηρίζει, χαριτολογώντας, η 96χρονη Γερμανίδα γειτόνισσά μου, η οποία λέει ότι τα θυμάται από παιδούλα, όταν εγκαταστάθηκε με τους γονείς της στην περιοχή, να μεγαλώνουν μαζί της.

ΟΝΤΩΣ πολλά από τα σπίτια είναι διατηρητέα, οπότε απαγορεύεται διά νόμου η οποιαδήποτε μετατροπή της εξωτερικής κατασκευής τους. Μερικά διατηρούν ακόμα στην είσοδο τις πέργκολες με τις κτιστές κεραμιδένιες σκεπές και στο πλάι των κήπων, υπάρχουν τα αλογοστάσια. Οι στάβλοι, όπως εμείς τους αποκαλούμε, τους οποίους φυσικά έχουν μετατρέψει σε ωραιότατες καμπάνες.

ΓΙΑΤΙ ο μακροσκελής πρόλογος, θα αναρωτιέστε; Εκεί λοιπόν, στον πεντάδρομο, «υπήρχε» στην άκρη ενός οικοπέδου που χρησιμοποιείται για στάθμευση αυτοκινήτων, ένα εγκαταλελειμμένο ας πούμε 3×5 μέτρα κτίσμα. Υπολογίζω ότι παλαιότερα, μετά το 1885 όπου λειτούργησαν στην Πολιτεία μας τα τραμ, να χρησιμοποιείτο ενδεχομένως σαν παράθυρο έκδοσης εισιτηρίων, ή τόπος πληρωμής ναύλων ή ακόμα και ξεκούρασης των οδηγών. Δεν ξέρω, υπολογίζω.

ΣΗΜΕΙΩΝΩ ότι το εν λόγω «τούβλινο μικροσκοπικό κτίσμα», αμαυρώνει την γύρω εικόνα, αφού αγκαλιάζεται από πολυώροφα κτήρια, χοτέλ, ποτοπωλείο, εστιατόρια, take away food, κ.λπ.

ΟΛΑ αυτά, έως πρόσφατα. Γιατί η εικόνα του σήμερα απέχει παρασάγγες από αυτή του χθες. Σίγουρα, οι επιχειρηματίες που το τόλμησαν, εκτίμησαν την στρατηγική τοποθεσία, και, αφρού εξασφάλισαν την σχετική άδεια από τον Δήμο, άρχισαν να το λειτουργούν ως café/take away.

ΟΥΡΑ τις Κυριακές οι πελάτες, ιδιαίτερα αυτοί που κάνουν το πρωινό τους περπάτημα, οι οποίοι σταματούν για ένα ζεστό ρόφημα και κάτι για το κολατσιό τους. Το ίδιο και τα πρωινά των καθημερινών γιατί είπαμε, είναι στο σταυροδρόμι πέντε δρόμων από όπου περνούν τραμ με διαφορετικούς προορισμούς.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ από ό,τι φαίνεται και πάντα με τις ευλογίες του Δήμου, το καφέ μεγάλωσε. Στήθηκε σκεπαστός και υπαίθριος χώρος με τραπεζάκια, παρακαλώ, για καλύτερη εξυπηρέτηση των πελατών.

ΤΙ ΝΑ σας πω, εντυπωσιάστηκα! Θαυμάζω το πώς ένας «νεκρός τόπος» που ήταν για χρόνια αχρησιμοποίητος και περιφρονημένος, μετατράπηκε σε μια μικρή όαση για εξυπηρέτηση των πολιτών. Υποθέτω προσωρινά. Γιατί το οικόπεδο στο οποίο βρίσκεται σίγουρα θα παζαρεύεται για μεγάλο, πολυτελές και πολυώροφο οικοδόμημα.

ΜΗΠΩΣ έχετε ακούσει για τον φιλανθρωπικό μη κερδοσκοπικό οργανισμό NICU Cheers? Ούτε και εγώ. Τον γνώρισα πριν ένα μήνα, και μιας και βαδίζουμε στις μέρες αγάπης με τα προεόρτια της Γέννησης του Χριστού, σάς τον συστήνω.

ΕΝΤΕΛΩΣ τυχαία έμαθα από ένα γνωστό μου κορίτσι, ότι τέλος Νοεμβρίου, επισκέφθηκε το ίδρυμα με τα δυο της παιδιά και άφησαν μερικά δωράκια για βρέφη. Ναι. Όλα τα δωράκια προορίζονται για βρέφη που γεννήθηκαν πρόωρα σε τέσσερα νοσοκομεία της πόλης μας και τα οποία δίνουν τον δικό τους αγώνα επιβίωσης. Άλλα τα καταφέρνουν και άλλα…

ΑΣ πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Πριν 8 χρόνια, το κορίτσι, όπως μου είπε, γέννησε πρόωρα το δεύτερο παιδάκι της. Οι γιατροί αποφάσισαν ότι ήταν πολύ μικρό για να το πάει στο σπίτι, οπότε το κράτησαν στην θερμοκοιτίδα/humidity box, μέχρι που πήρε τα κιλά του και έσμιξαν ως οικογένεια στο σπίτι τους.

ΣΤΟ ίδιο νοσοκομείο τότε, είχε γεννήσει πρόωρα και η Maddie Francis, δικηγόρος στο επάγγελμα. Το δικό της παιδί, αν και έζησε, είναι σήμερα 8 ετών, αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα υγείας. Οπότε, η γλυκιά μανούλα, άφησε τη δικηγορία και αφοσιώθηκε στο παιδί της και τη φιλανθρωπία. Με τη συμπαράσταση του συζύγου της, ίδρυσε το NICU Cheers, αναγνωρισμένο από το Κράτος και έθεσε ως στόχο να μοιράζει χαμόγελα αισιοδοξίας, χαρά και πολλές αγκαλιές στις μητέρες, που βρίσκονται στην δοκιμασία «του περίμενε», όπως η ίδια την έζησε πριν οκτώ χρόνια.

ΟΙ εκατοντάδες σακούλες που συγκεντρώθηκαν από διάφορες ομάδες, φίλους και υποστηρικτές, ήταν έτοιμες προς παράδοση με φορεματάκια, κουστουμάκια, παπουτσάκια και καπελάκια, που σίγουρα θα ζωγραφίσουν πολλά χαμόγελα στα πρόσωπα των μητέρων που περιμένουν εναγωνίως να πάνε τα νεογέννητα στο σπίτι τους.

Η ιστορία με λύγισε. Να λοιπόν που υπάρχει ανάμεσά μας και ανθρωπιά και φιλότιμο. Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε την ιστοσελίδα: nicucheer.com.au

ΣTΟΥΣ καλούς μας αναγνώστες και στις οικογένειές σας, εύχομαι υγεία και μαζί όλου του κόσμου τα καλά και του Θεού τα αγαθά! ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Κ.Γ.