31 Δεκεμβρίου 1953. Η γη εξακολουθούσε να ταρακουνιέται. Ο Εγκέλαδος δεν έλεγε να ξεχάσει τα ταλαίπωρα νησιά του Ιονίου, την Κεφαλονιά, τη Ζάκυνθο και την Ιθάκη, που συνέχιζαν να μετρούν τις πληγές τους. Είχαν περάσει 141 μέρες από το μεγάλο σεισμό της 12ης Αυγούστου που μετέτρεψε ό,τι στεκόταν σε ερείπια θάβοντας ανάμεσά τους κάθε όνειρο για ένα καλύτερο αύριο…
Παρ’ ότι πολύ μικρός θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τα όσα διαδραματίστηκαν τις μέρες του ολέθρου. Ο πόνος και η απόγνωση καταγράφουν με ανεξίτηλο μελάνι τις σκηνές που ζει ένα παιδί…
Ήταν Κυριακή πρωί της 9ης Αυγούστου. Η γιαγιά μου, η μητέρα του πατέρα μου, είχε πάει στην εκκλησία με τον μόλις έξη μηνών αδελφό μου, ενώ η μητέρα μου ετοίμαζε το κυριακάτικο τραπέζι. Εγώ έπαιζα αμέριμνα στο μεγάλο μπαλκόνι έχοντας μόλις αναρρώσει από κάποια παιδική ασθένεια.
Και ενώ όλα ήταν ήρεμα, όπως κάθε Κυριακή πρωί στο προσεισμικό Αργοστόλι, ακούστηκε μια βοή και μετά άρχισαν τα σκαμπανεβάσματα της πρώτης ισχυρής δόνησης. Ήταν η αρχή μιας τραγωδίας με απίστευτες συνέπειες για τους κατοίκους των νησιών.
Η μητέρα μου έτρεξε πανικόβλητη στο μπαλκόνι να με βρει. Λίγα λεπτά αργότερα έφτασε η γιαγιά μου λαχανιασμένη έχοντας στην αγκαλιά της τον αδελφό μου. «Άνοιξε ο ένας τοίχος του Άγιου Σπυρίδωνα… Η εκκλησιά άδειασε σε λίγα δευτερόλεπτα» μας είπε.
Το γεύμα που ακολούθησε δεν έμοιαζε σε τίποτα με το συνηθισμένο κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι. Όλοι σκεπτικοί και ανήσυχοι συζητούσαν για το τί έπρεπε να κάνουμε. Τελικά επικράτησε η άποψη της προληπτικής εγκατάλειψης των σπιτιών μας, απόφαση που αποδείχτηκε σωτήρια. Ο τρομερός σεισμός της 12ης Αυγούστου μας βρήκε κάτω από ένα δένδρο στο λόφο του Φαραώ πάνω στον οποίο ήταν κτισμένο το Αργοστόλι… Τα αποτελέσματα της μανίας του Εγκέλαδου γνωστά. Η συνέχεια τραγική…
Οι ώρες περνούσαν αργά, βασανιστικά αργά. Έφτασαν τα πρώτα ισραηλινά, βρετανικά και ελληνικά πολεμικά πλοία προσφέροντας ό,τι μπορούσαν σε ένα νησί που είχε βυθιστεί στο χάος, στη δυστυχία, στο θρήνο.
Θυμάμαι τα μεταγωγικά αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας μάς πετούσαν κονσέρβες και τις πρώτες σκηνές. Οι σκηνές αυτές έγιναν το καταφύγιό μας μόνο που αυτό το καταφύγιο ήταν ευάλωτο στα στοιχεία της φύσης αφού ήταν καλοκαιρινές, δηλαδή δεν ήταν αδιάβροχες – ή τουλάχιστον η σκηνή που δόθηκε σε μας δεν ήταν αδιάβροχη.
Έτσι άρχισε το μαρτύριο της βροχής. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα μετακομίσαμε – οι γονείς μου, ο αδελφός μου και εγώ – από τη σκηνή σε μια παράγκα της συμφοράς. Μια κάμαρα όλη και όλη που μας προστάτευε μόνο από τον αέρα γιατί το κρύο τη διαπερνούσε όπως και η βροχή.
Η στέγη ήταν από πισσόχαρτο που οι πρόκες στερέωσής του το είχαν κάνει… σουρωτήρι! Ο πατέρας μου την επιδιόρθωνε συνέχεια αλλά η βροχή εύρισκε πάντα τρόπο να μας κάνει τη ζωή δύσκολη όπως το βράδυ της πρώτης μετασεισμικής Παραμονής Πρωτοχρονιάς.
Το φως της λάμπας πετρελαίου τρεμόσβηνε ρίχνοντας αμυδρό φως στο «χριστουγεννιάτικο δένδρο», ένα κλωνάρι ελιάς που η μητέρα μου είχε διακοσμήσει με πάνινα στολίδια. Ο αδελφός μου κοιμόταν και οι γονείς μου μιλούσαν για θέματα που δεν κέντριζαν το παιδικό μου ενδιαφέρον. Έξω έβρεχε ασταμάτητα.
Η οροφή έσταζε και πάλι. Οι σταγόνες έπεφταν σε ένα ντενεκέ που ήταν ένα πολύτιμο τότε περιουσιακό στοιχείο της οικογένειας για κρίσιμες στιγμές όπως αυτές, δυο-τρείς ώρες πριν υποδεχτούμε το 1954.
Και εγώ εκεί, καθισμένος πάνω σε μια σεισμόπληκτη καρέκλα τρομαγμένος, χωρίς παιγνίδια, χωρίς δώρα, μετρούσα τις σταγόνες της βροχής που έπεφταν στο ντενεκέ…
Ντουπ, ντουπ, ντουπ…
Μία, δύο, τρεις…, δέκα… και πάλι από την αρχή αφού μέχρι εκεί ήξερα να μετράω…
Ξύπνησα από το σκούντημα της μητέρας μου. «Ξύπνα παιδί μου, είναι Πρωτοχρονιά…» μου είπε. Ξύπνησα ενώ οι σταγόνες εξακολουθούσαν να πέφτουν από την οροφή της παράγκας…
Ντουπ, ντουπ, ντουπ…
Μία, δύο, τρεις…, δέκα… και πάλι από την αρχή… αμέτρητες δεκάδες όπως αμέτρητες ήταν εκείνες τις ώρες και οι δυσκολίες της ζωής…
Σας εύχομαι καλή χρονιά!
*Οποιοδήποτε σχόλιό σας μπορείτε να το στείλετε στο ΜΜΕ που φιλοξενεί το δημοσίευμα ή στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση και εγώ θα το μεταβιβάσω: georgemessaris@gmail.com
** Οι τελευταίες παραγωγές ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ του Γιώργου Μεσσάρη: 1: «Σκιές Του Χθες» – Ένα οδοιπορικό στα εγκαταλελειμμένα χωριά της Κεφαλλονιάς και της Ιθάκης. Στα ελληνικά με αγγλικούς υπότιτλους. Διατίθεται σε μέμορι στικ. 2: ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗ – ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ. Διατίθεται σε DVD σε τέσσερις γλώσσες. Για να τα αποκτήσετε επικοινωνήσετε με τον ίδιο στην ηλεκτρονική διεύθυνση georgemessaris@gmail.com