“ΟΤΑΝ ασπρίσει ο κόρακας και γίνει περιστέρι”, είναι η μόνη απάντηση, που μπορεί να δώσει κανείς, στη βασανιστική ερώτηση “ώς πότε θα ταλαιπωρεί την παροικία μας το ελληνικό Προξενείο”.
Ή -για να ακριβολογώ- πότε επιτέλους θα πάψει η αγαπημένη μας πατρίδα, να μας ταλαιπωρεί και να μας βασανίζει… Με το παράπονο αυτό, θα φύγουμε όλοι εμείς της πρώτης γενιάς και οι περισσότεροι από τους ταλαίπωρους εργαζόμενους του Προξενείου.
Η αναμονή να εξυπηρετηθεί κάποιος, από την εδώ Αρχή που εκπροσωπεί την Ελλάδα, από ώρες που διαρκούσε πριν 40 χρόνια, έγιναν μέρες, οι μέρες εβδομάδες, οι εβδομάδες μήνες και οι μήνες, δύο και πλέον χρόνια! Ως εκ τούτου…
ΓΙΑ να κάνει κάποιος τη δουλειά του, εκτός από γαϊδουρινή υπομονή (που και αυτή εξαντλείται), πρέπει να έχει και… χρόνια μπροστά του (!) γιατί αν είναι ηλικιωμένος, προλαβαίνει δεν προλαβαίνει να την κάνει, όσο ακόμα ζει…
ΕΤΣΙ όμως και υγεία του φθίνει ραγδαία, θα πρέπει να κλείσει ραντεβού αυθημερόν μα τον Θεούλη και να ζητήσει (από τον δημιουργό του) κάποια παράταση ζωής, για να προλάβει το προξενικό του ραντεβού…
ΓΙΑΤΙ έτσι και δεν προλάβει (έστω και στο πάρα πέντε…), να τακτοποιήσει την κληρονομιά του, λίγο το κακό για τον θανόντα, μιας και θα απαλλαχθεί από τον προξενικό μπελά (!), αλλά, αλίμονο και τρις αλίμονό!…, στους κληρονόμους του…
ΜΠΟΡΕΙ να χρειαστεί να περιμένουν οι άνθρωποι καμιά δεκαριά χρόνια να πάρουν και να μοιραστούν την κληρονομιά του μακαρίτη. Και να γιατί:
ΤΟ Προξενείο, ούτε την βεβαίωση θανάτου δεν μπορεί να καταχωρήσει (για να τεθεί σε ισχύ η διαθήκη), γιατί η Μητσοτακική κυβέρνηση του “ότι να ‘ναι”, να τα προλάβουμε όλα, κατάργησε και το Γενικό Ληξιαρχείο, που καταχωρούνταν όλα αυτά.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ εκ του μηδενός για τους απόδημους, ένα ακόμα γραφεοικρατικό πρόβημα, σπάζοντας την ήδη προβληματική και χρονοβόρα αλυσίδα, που συνέδεε τις διάφορες κρατικές υπηρεσίες που υποτίθεται ότι “συνεργάζονται”, για την καλύτερη εξυπηρέτησή μας…
“ΗΜΟΥΝ νιός και γέρασα” όταν το 1975 άρχισα να γράφω για τα μύρια όσα προβλήματα του ελληνικού Προξενείου και τις μαραθώνιες αναμονές…
ΔΕΝ υπήρχε βδομάδα που ο “Νέος Κόσμος” να μην λάμβανε δυο-τρία τηλεφωνήματα από αναγνώστες, που παραπονούνταν ότι περίμεναν με τις ώρες, στο μαρτυρικό θάλαμο αναμονής να εξυπηρετηθούν.
ΤΑ παλιά εκείνα χρόνια, της ζώσας αναμονής (παρέα με άλλους…), δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα τα τηλεφωνικά ραντεβού. Πήγαινες εκεί και έπιανες σειρά στην ουρά! Τόσο απλά, νευροσπαστικά και απολαυστικά…
ΔΕΝ ήταν μάλιστα και λίγες οι φορές, που κλασικές “ουρές”, έφταναν και μέχρι τις σκάλες των πιο κάτω ορόφων.
Ακόμα θυμάμαι την… εύθυμη πλευρά της αναμονής, που την συνόδευαν πολλά νεύρα, βρισιές, βλαστήμιες και άγριοι καυγάδες, όταν κάποιος προσπαθούσε να παρακάμψει την ουρά…
ΤΑ χρόνια όμως κύλησαν και πέρασαν ανεπιστρεπτί και έκτοτε η κατάσταση, όχι μόνο δεν βελτιώθηκε, αλλά χρόνο με το χρόνο, χειροτέρευε μιας και οι ανάγκες της παροικίας αυξάνονταν, ενώ τον ίδιο καιρό ο αριθμός των υπαλλήλων συνέχιζε να μειώνεται…
ΤΟΤΕ έβρισκες επιτόπου πολλούς συμπάσχοντες και κανέναν χριστιανό, που ήθελε να μοιραστεί μαζί σου τον πόνο του και να ακούσει (ήθελε δεν ήθελε) και τον δικό σου…
ΤΩΡΑ, όμως, που η πρώτη γενιά φεύγει μόνη και αβοήθητη με γοργό ρυθμό και οι εναπομείναντες προσπαθούν να τακτοποιήσουν τις εκκρεμότητες που έχουν στην πατρίδα, για λογαριασμό των παιδιών τους, το Προξενείο τους ταλαιπωρεί ακόμα, για να μην πω τους “εγκαταλείπει” τώρα που το έχουν περισσότερο ανάγκη…
ΕΔΩ, ακόμα και όταν το Προξενείο είχε 15 υπαλλήλους, υπήρχαν μεγάλα προβλήματα εξυπηρέτησης, που σημαίνει: είναι αδύνατον η ελληνική κυβέρνηση να μην γνώριζε… Τα γνώριζε.
ΔΕΚΑΔΕΣ εκθέσεις και αναφορές διπλωματών θα πρέπει να είχε λάβει το Υπουργείο Εξωτερικών για τα προβλήματα. Και ερωτώ: να συνεχίζει να πιστεύει η κυβέρνηση ότι μπορεί να εξυπηρετηθεί σήμερα, η μεγαλύτερη ελληνική παροικία του εξωτερικού, από τέσσερις υπαλλήλους. Έλεος ρε παιδιά…
ΝΑΙ, τέσσερις όλοι και όλοι (!) και, μάλιστα, εξαντλημένοι και αυτοί από το τσουνάμι της μεγάλης πίεσης, υποθέτω ότι θα είναι πιο εξοργισμένοι και από εμάς, από την εγκατάλειψη των εργοδοτών τους…
ΑΠΟ τότε που άρχισα να γράφω στην εφημερίδα, κανένα άλλο θέμα δεν με είχε απασχολήσει τόσο όσο η έλλειψη επαρκούς εξυπηρέτησης της παροικίας από το Προξενείο…
ΕΓΩ, όμως, τα έγραφα και αυτά, όπως και τόσα άλλα (στα οποία και αναφέρθηκα την περασμένη εβδομάδα) και εγώ τα άκουγα διαβάζοντάς τα. Οι τότε ηγέτες της παροικίας μας αγρόν αγόραζαν…
ΕΙΧΑΝ άλλες προτεραιότητες, ρε παιδί μου, οι άνθρωποι και η πρώτη εξ αυτών ήταν να εξασφαλίσουν την προσωπική τους προβολή, το προεδριλίκι τους, να κάνουν δημόσιες σχέσεις για την επανεκλογή τους και, κυρίως…
ΝΑ φωτογραφίζονται και να φροντίζουν οι φωτογραφίες τους να δημοσιεύονται στον “Νέο Κόσμο”! Όπως πολλές φορές έχω γράψει: για μια φωτογραφία στον Ν.Κ γίνονται όλα στην παροικία μας…
Ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας, με τον οποίο για πολλά χρόνια μοιραζόμαστε το ίδιο γραφείο, ασφαλώς θα θυμάται, προέδρους και… παράγοντες της παροικίας που μας επισκέπτονταν…
ΓΙΑ να μας δώσουν προσωπικά φωτογραφίες τους από εκδηλώσεις Κοινοτήτων, Συλλόγων, Αδελφοτήτων και άλλων Οργανισμών. Προκειμένου, μάλιστα, να εξασφαλίσουν τη δημοσίευσή τους, έδιναν μία στο Σωτήρη και μία σε μένα!
Η αιτία που έφτασε η προξενική εξυπηρέτηση στο ναδίρ της αποστολής της, εδρεύει “στην καρδιά του σκότους”: στο ελληνικό Κράτος! Το Κράτος και οι κυβερνήσεις που το υπηρέτησαν για μισό και πλέον αιώνα, φέρουν την ευθύνη για την σημερινή κατάντια…
ΔΕΝ λέω, βοηθήσαμε και εμείς, κάναμε ό,τι μπορούσαμε: μπορεί να τα λέγαμε και να γκρινιάζαμε μεταξύ μας για το χάλι του Προξενείο, να στέλναμε, πού και πού και κάποιο γράμμα στον “Ν.Κ.”, αλλά, μέχρι εκεί…
ΚΑΠΩΣ έτσι, είχαμε ελεύθερα τα χέρια μας, να θερμοχειροκροτούμε τους Προέδρους της Ελληνικής Δημοκρατίας, υπουργούς, βουλευτές και άλλους αξιωματούχους της πατρίδας που μας επισκέπτονταν κατά καιρούς…
ΚΑΙ χειροκροτώντας και… κλαίγοντας από πατριωτικό ενθουσιασμό, τους χειροκροτούσαμε, πιο θερμά και παρατεταμένα όταν μας έλεγαν ΟΛΟΙ, ότι είμαστε “πιο Έλληνες από τους Έλληνες!”…
ΠΟΙΟΣ θα μπορούσε να μην διπλοχειροκροτήσει μια τέτοια πρωτόγνωρη… πρωτιά! Εδώ με τις καραμέλες της πρωτιάς μεγαλώσαμε και πορευτήκαμε…
ΑΠΟ κανενός, βέβαια, το μυαλό δεν πέρασε, ούτε ως υποψία, ότι μας ψιλοδούλευαν, γιατί επί της ουσίας εννοούσαν: πιο εκολόπιστοι Έλληνες…
ΚΑΙ το κακόπιστο και άκρως… επικοινωνιακό δούλεμα για τους απόδημους, αποκλειστικά για τη δημιουργία καλών εντυπώσεων, ανάγαγε σε επιστήμη η κυβέρνηση Μητσοτάκη…
ΑΝ δείχνει κάτι, το τεχνητό ενδιαφέρον και ο τρόπος που χειρίζεται την ψήφο των αποδήμων είναι: είτε μας δουλεύει ξεδιάντροπα είτε δεν έχει ιδέα για τα πραγματικά μας προβλήματα, πράγμα που με κάνει να αναρωτιέμαι:
ΕΛΑΒΕ υπόψη της, για παράδειγμα: πόσοι Ελληνοαυστραλοί ενδιαφέρθηκαν (ή κατάφεραν…) να ψηφίσουν, στις τελευταίες εκλογές; Και αν ναι, τι νόημα είχε, να αναγγείλει ότι στις επόμενες εκλογές της Ευρωβουλής, ίσως το κόμμα επιλέξει και έναν “δικό μας” υποψήφιο…
ΤΙ θα κάνει δηλαδή από τις Βρυξέλλες, ο… ευρωβουλευτής μας (1) για να… λυτρώσει την παροικία από την διαχρονική ταλαιπωρία του ελληνικού Κράτους…
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, η κάψα της παροικίας για να δοθεί μια λύση στη βασανιστική προξενική κρίση είναι καμιά τριανταριά χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από την “κάψα” της επιστολικής ψήφου. Και επειδή…
ΑΡΚΕΤΟΙ αναγνώστες, συγγενείς και καλοί φίλοι με προέτρεπαν εδώ και καρό, να γράψω κάτι για τον προξενικό Γολγοθά, θα επανέλθω και την ερχόμενη βδομάδα με ένα ρεπορτάζ, μέσα από το Προξενείο μας…
Μπ. Στ.