Η Παμμακεδονική Ένωση Μελβούρνης και Βικτώριας, ένας από τους πιο σημαντικούς παροικιακούς Οργανισμούς, εισέρχεται σε ένα νέο σημαντικό κεφάλαιο της ιστορίας της, μετά από την αποχώρηση του επί δύο δεκαετίες προέδρου της, Δημήτρη Μηνά.
Ο κ. Μηνάς μιλά στον «Νέο Κόσμο» για τα επιτεύγματα, τις προκλήσεις και τις στιγμές που έζησε κατά τη διάρκεια της θητείας του και αποκαλύπτει τις σκέψεις του σχετικά με την επόμενη ημέρα της Παμμακεδονικής και των άλλων παροικιακών Οργανισμών.
Η διαδρομή του κ. Μηνά στην Παμμακεδονική ξεκίνησε το 1996 ως αντιπρόεδρος, μεταπηδώντας στην προεδρία την επόμενη χρονιά και παραμένοντας σε αυτό το αξίωμα μέχρι το 2016, που βίωσε μια προσωπική τραγωδία, η οποία τον οδήγησε στην απόφαση να τα παρατήσει, όπως ο ίδιος λέει χαρακτηριστικά.
Ωστόσο, η αφοσίωσή του στην ελληνική κοινότητα τον επανέφερε στην προεδρία της Ένωσης το 2022 και τον κράτησε μάχιμο μέχρι πριν από λίγες ημέρες.
Το κίνητρό του για να αφιερώσει τόσα χρόνια στην Παμμακεδονική ήταν η ανάγκη να διατηρήσει ζωντανούς τους δεσμούς με την πατρίδα και τον πολιτισμό της ιδιαίτερης πατρίδας του.
Όπως περιγράφει ο ίδιος κατά τη διάρκεια της θητείας του, η Παμμακεδονική υπήρξε εξαιρετικά δραστήρια, ενισχύοντας το αίσθημα κοινότητας και εθνικής ταυτότητας των μελών της.
Ο κ. Μηνάς αναφέρει προκλήσεις και αντιξοότητες που αντιμετώπισε αλλά, παρά τις δυσκολίες, παρέμεινε πιστός στην αποστολή του. Μιλώντας για τον χρόνο που αφιέρωσε στις υποχρεώσεις του, αναγνωρίζει ότι κάθε στιγμή ήταν καθοδηγούμενη από το πάθος και τον σεβασμό προς την κοινότητά του.
Στο τέλος, καθώς κλείνει αυτό το κεφάλαιο της ζωής του, ο κ. Μηνάς αναγνωρίζει ότι η πιο σημαντική ανταμοιβή για το έργο του είναι οι «μικρές μεγάλες» στιγμές που μοιράστηκε με τους άλλους, οι σχέσεις που δημιούργησε και οι συμβολή του στη διατήρηση της μακεδονικής κουλτούρας στην Αυστραλία.
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
– Kύριε Μηνά, μόλις έκλεισε ένας κύκλος για σας όσον αφορά την Παμμακεδονική, της οποίας υπήρξατε πρόεδρος επί δύο δεκαετίες. Πότε ξεκίνησε η συμπόρευσή σας με την Ένωση;
Δ.Μ.: Μπήκα ως αντιπρόεδρος το 1996 και το 1997 έγινα πρόεδρος μέχρι το 2016. Ακολούθησε μια δύσκολη περίοδος, έχασα το γιο μου στα 45 του και είπα να τα παρατήσω… Επέστρεψα το 2022 και έμεινα μέχρι προχθές.
– Τι ήταν αυτό που σας κράτησε δεμένο με την Παμμακεδονική τόσα χρόνια;
Δ.Μ.: Είχα το μικρόβιο από την Ελλάδα ακόμα, όπου ήμουν αναμειγμένος με τα πολιτικά και με ποδοσφαιρικές ομάδες, οπότε το πρώτο που έκανα όταν ήρθα εδώ ήταν να ιδρύσω τον Σύλλογο Σερραίων. Ήρθα το ’73 και το ’75 είχα ιδρύσει το Σύλλογο Σερραίων, τότε μπήκε και ο συγχωρεμένος ο Στέργιος Λιούσιας και κάναμε έναν καλό σύλλογο, ο οποίος υπάρχει ακόμη.
Όταν ήρθα εδώ ήμουν 2-27 ετών και στην Ελλάδα δεν υπήρχε αυτό που υπήρχε εδώ στην Αυστραλία, στον Καναδά, στην Αμερική. Εννοώ ότι υπάρχουν και άλλοι Μακεδόνες εκτός από μας.
Μπαίνοντας μέσα σιγά-σιγά, μπορώ να πω φανατίζεσαι, σε πνίγει και λίγο το δίκιο, ας το πούμε. Το ξέρουμε, η Μακεδονία είναι ελληνική.
Αυτό ήταν το κίνητρο για να αναμειχθώ και σιγά-σιγά έγιναν τα συλλαλητήρια […] μετά επί προεδρίας μου κάναμε και το ’97 (συλλαλητήριο), το οποίο εγώ θεωρώ ένα από τα καλύτερα συλλαλητήρια, γιατί, από ό,τι είπε η Αστυνομία της Μελβούρνης, ήταν γύρω στις 50.000 συμμετέχοντες. Από αυτούς το 80% ήταν νέα παιδιά.
– Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίσατε κατά τη διάρκεια της θητείας σας;
Δ.Μ.: Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να ανεβάσουμε την Παμμακεδονική. Η Παμμακεδονική επί προεδρίας μου έφτασε στα ύψη. Μπορώ να πω ήταν ένας από τους πιο δραστήριους Οργανισμούς. Να φανταστείς, διοργάνωνε το Φεστιβάλ «Δημήτρια» που διαρκούσε δύο μήνες. Κάναμε αθλητικούς αγώνες, εκθέσεις, πάρα πολλές εκδηλώσεις. Ήταν σε έξαρση και το Μακεδονικό τότε και ο κόσμος έτσι ήταν πιο ζεστός, ερχόταν πιο κοντά στην Παμμακεδονική … και παραμένει … τώρα διαπίστωσα, ότι όντως ακόμα ο κόσμος αγαπάει την Παμμακεδονική. Είναι ένα εθνικό θέμα το οποίο μας πονάει όλους.
Θυμάμαι επίσης ότι το τρίτο συλλαλητήριο το 2007 δεν το ήθελε ούτε το Προξενείο ούτε η Ελλάδα ούτε η Εκκλησία ούτε ο Τύπος, κανένας δεν το ήθελε. Παρ’ όλα αυτά είχε τεράστια επιτυχία και, όπως είπα, νέα παιδιά ήταν τα περισσότερα … και ήταν μια προσωπική μου υπόθεση. Ουσιαστικά εγώ και οι νέοι οργανώσαμε αυτό το συλλαλητήριο. Υπήρχε και ένα άλλο που έγινε τελευταία στο Προξενείο.
Όλα αυτά είναι προκλήσεις, είναι αγώνες … προσωπικά έξοδα, χρόνος… Εκείνο που κανείς δεν μπορεί να μου πληρώσει με τίποτα είναι, όχι τα λεφτά, αλλά τον χρόνο που έχασα. Χρόνο που έπρεπε να διαθέσω στην οικογένειά μου και ο οποίος δεν αναπληρώνεται.
– Τελικά, κάνοντας έναν απολογισμό, άξιζε τον κόπο;
Δ.Μ.: Δεν κρύβω ότι υπήρξαν πολλές φορές που αναρωτήθηκα αν αξίζει τον κόπο. Αλλά όταν κερδίσαμε το πανευρωπαϊκό κύπελλο και κατέβηκα στο Lonsdale Street όπου ούτε σε μισή ώρα βρέθηκαν εκεί πάνω από 20.000 μικρά παιδιά και νέοι από 15 έως 25-30 χρόνων, εκεί είπα μέσα μου ότι δεν πήγε χαμένος ο κόπος μας.
Και κάτι ακόμα: Η Παμμακεδονική, ως γνωστόν, είχε 3-4 χορευτικά συγκροτήματα και να σου πω ότι μέσα εκεί έχουν γνωριστεί πάνω από 100 ζευγάρια στα 20 χρόνια που είμαι εγώ και έχουν παντρευτεί και δημιουργήσει οικογένειες, πράγμα που σημαίνει ότι αν δεν υπήρχε η Παμμακεδονική δεν θα υπήρχαν οι γνωριμίες.
Επομένως, το κέρδος μου βρίσκεται περισσότερο σε αυτά τα μικρά και ταυτόχρονα μεγάλα πράγματα.
– Ως πρόεδρος της Παμμακεδονικής κάνατε εχθρούς;
Δ.Μ.: Όταν ασχολείσαι με τα κοινά, είναι φυσικό να κάνεις εχθρούς, να κάνεις και λάθη … βέβαια. Κανείς δεν είναι αλάνθαστος. Εγώ προσωπικά δεν εχθρεύομαι κανέναν, δεν μισώ κανέναν. Έχω ξεπεράσει το να μπλέκω τα κοινά με τα προσωπικά μου. Όσο είσαι νέος εξάπτεσαι εύκολα, νευριάζεις εύκολα, κρατάς μίσος, κακία, αλλά στην πορεία ωριμάζεις. Έτσι, σιγά-σιγά άρχισα να τα ξεπερνάω αυτά και αυτοί που ήταν για παράδειγμα ενάντια σε μένα, που δεν με ψήφιζαν, γίνανε οι πιο στενοί μου συνεργάτες.
– Μιλήσατε για λάθη, υπάρχει κάτι που κοιτώντας πίσω πιστεύετε ότι θα μπορούσατε να το είχατε κάνει διαφορετικά;
Δ.Μ.: Προσωπικά όταν τοποθετούμε για κάποιο θέμα, το πάω μέχρι τέρμα. Ωστόσο, το ψάχνω και έχω αυτό το καλό ότι στο τέλος της μέρας σκέφτομαι αν αυτά που έκανα ήταν σωστά ή όχι. Πολλές φορές έχω συζητήσει συγγνώμη, για κάποια πράγματα. Αλλά συνήθως τα γεγονότα στην πορεία με δικαίωναν.
Για παράδειγμα, όταν ανέλαβα ήταν μια περίοδος για την Παμμακεδονική που κάθε χρόνο άλλαζαν πρόεδρο, συχνά δύο και τρεις προέδρους μέσα σε ένα χρόνο. Όταν, λοιπόν, ανέλαβα εγώ, μου λέει ο συγχωρεμένος ο μπαμπάς μου: «Πού πας ρε παιδί μου μες στη φωτιά;». Του λέω, «θα δοκιμάσω ρε μπαμπά». «Μου φαίνεται ότι θα μείνεις για πολύ καιρό εκεί πέρα, γιατί σε γνωρίζω, σε ξέρω καλά ποιος είσαι», μου απάντησε εκείνος και δεν είχε άδικο.
Αναλαμβάνοντας, χρειάστηκε να διαγράψουμε 6-7 Συλλόγους-μέλη και πάνω από 10 αντιπροσώπους. Μας χτυπούσαν οι εφημερίδες, τα ραδιόφωνα αυτά όλα, αλλά μπήκε σειρά στην Παμμακεδονική. Πηγαίναμε να κάνουμε συνεδρίαση και έφτανε 03:00 το πρωί και αποτέλεσμα κανένα. Δεν παίρναμε καμία απόφαση. Και αναγκάστηκα να κάνω έναν εσωτερικό κανονισμό. […] Διαγράψουμε αρκετούς, έγινε μεγάλη φασαρία.
Αλλά μετά από αυτό πήρε τα πάνω της η Παμμακεδονική. Έπρεπε να γίνει.
Το γεγονός ότι εκλεγόμουν επί 20 χρόνια πρόεδρος της Παμμακεδονικής δεν είναι τυχαίο. Ούτε η 13χρονη θητεία μου παναυστραλιανά και η οκταετία από το 2001 έως το 2009 στην Παγκόσμια Ομοσπονδία σε όλα τα αξιώματα.
– Ποιο, λοιπόν, είναι το μυστικό;
Δ.Μ.: Το μυστικό είναι να λες την αλήθεια, όποια και αν είναι αυτή, καλή ή κακή, να μην κοροϊδεύεις τον κόσμο και να μην λες άλλα και μετά να κάνεις άλλα.
– Με βάση την εμπειρία σας, ποια συμβουλή θα δίνατε στους νέους που ανέλαβαν την Παμμακεδονική;
Δ.Μ.: Το καινούριο Συμβούλιο αποτελείται από αξιόλογους ανθρώπους που οι περισσότεροι έχουν εμπειρία. Ο πρόεδρος, ο Παναγιώτης Στεφανίδης, έχει ασχοληθεί πάρα πολλά χρόνια με τα κοινά, ο ταμίας είναι δικηγόρος, οπότε το μέλλον το βλέπω αρκετά αισιόδοξο.
Αυτό που τους είπα μετά τις εκλογές, ως συμβουλή ήταν: «Λάθη θα κάνετε, αλλά να μην τα παρατάτε. Το βασικό είναι να είστε σταθεροί στις αποφάσεις σας, να μην σας επηρεάζει κανένας, να μην σας επηρεάζει ο Τύπος, να μην σας επηρεάζει το Προξενείο, να συζητάτε μεταξύ σας. Θα υπάρξουν διαφωνίες, αλλά όταν θα βγαίνετε προς τα έξω ή στις μηνιαίες συνεδριάσεις θα είστε μια συμπαγής ομάδα και θα στηρίζετε την απόφαση που έχετε πάρει όλοι μαζί».
– Πώς βλέπετε το μέλλον των παροικιακών Οργανισμών;
Δ.Μ.: Αυτή τη στιγμή αν με ρωτούσες αν ένας Οργανισμός έχει πετύχει, θα σου έλεγα όχι. Έχουμε αποτύχει όλοι. Με λίγα λόγια, δεν προετοιμάσαμε το έδαφος για τις επόμενες γενιές. Είχα πει πριν χρόνια να αγοράσουμε μια φάρμα όπου εκεί μέσα θα μπορούσαμε να κάνουμε πισίνες, γήπεδα, ιατρεία, καφενείο που θέλαμε εμείς από την Ελλάδα. Με κατηγορούσαν τότε τα ΜΜΕ ότι στρουθοκαμηλίζω και άλλα τέτοια. Αν εξετάσουμε τι έχει συμβεί σήμερα, θα δούμε ότι οι Σύλλογοί μας έχουν χρήματα που δεν ξέρουν τι να τα κάνουν. Μαλώνουμε τι να κάνουμε τα λεφτά. Λοιπόν, θέλω να πω ότι δεν προετοιμάσαμε το έδαφος τότε που έπρεπε και όταν το καταλάβαμε ήταν πλέον αργά. Και μιλώ για όλους τους παροικιακούς Πργανισμούς.
Ωστόσο, παραμένω αισιόδοξος γιατί ο πιλότος υπάρχει. Στα χορευτικά γκρουπ, στις ποδοσφαιρικές ομάδες, στην παρέλαση, όπου υπάρχει νεολαία. Εκεί θα πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειές μας για να κρατήσουμε τα παιδιά αυτά και να τους παρέχουμε ό,τι μας ζητήσουν.
Αυτό είπα στα παιδιά που ανέλαβαν την Παμμακεδονική: «εγώ έχω ιδέες, αλλά έχουμε μια διαφορά 40-50 χρόνια. Έτσι, θέλω να ακούσω τις δικές σας ιδέες. Και λάθος να είναι, θα τις στηρίξω. Ό,τι κι αν χρειαστείτε θα είμαι δίπλα σας». Και οι νέοι θα τραβήξουν νέους. Είναι άξιοι αυτοί που ανέλαβαν, έχουν πείρα.
ΠΡΟΤΥΠΟ ΑΦΟΣΙΩΣΗΣ
Η πορεία του Δημήτρη Μηνά στην Παμμακεδονική Ένωση αποτελεί πρότυπο αφοσίωσης στην κοινότητα. Με την προσωπική του διαδρομή, αποδεικνύει το πώς οι απλοί άνθρωποι μπορούν να κάνουν μεγάλες διαφορές στη ζωή των άλλων. Με την επιμονή, το πάθος και τον σεβασμό προς την κοινότητά του, κατάφερε να διαμορφώσει ένα περιβάλλον όπου οι Μακεδόνες της Αυστραλίας μπορούν να συναντιούνται, να συνεργάζονται και να ενισχύουν την εθνική τους ταυτότητα.