Μελένιες μα και δυναμικές μελωδίες στη Μελβούρνη ακούστηκαν το Σαββατόβραδο.
Μας ταξίδεψαν, αλλά και άγγιξαν τα σωθικά και το χρόνο όλων εκείνων που παρευρέθηκαν, που επισκέφθηκαν το εφετινό φλεβαρένιο Φεστιβάλ «Αντίποδες».
Με τη φωνή της, την επιλογή των τραγουδιών, αλλά τη σκηνική της παρουσίας, η Μελίνα Ασλανίδου στην κεντρική εξέδρα του Φεστιβάλ, έκανε το κοινό να χειροκροτεί, να συμμετάσχει και να γίνουν ένα σώμα και μια ψυχή, κάνοντας την όλη γιορτή της εκδήλωσης-συναυλίας να απογειωθεί σε ποικίλα λαϊκά μονοπάτια και εξαίσιους ρυθμούς.
Στο ταξίδι αυτό και η Πανσέληνος του Χιονιού στον ουρανό, τα πολλά λαμπιόνια-φωτάκια του Δήμου που θυμίζουν και πάλκο και διάδρομο απογείωσης, αλλά και με το κτήριο της Ελληνικής Κοινότητας όλα αυτά να τα θωρεί, έκαναν την πάλαι ποτέ γνώριμη ελληνική γωνία των Ελλήνων να παίρνει άλλη δυναμική. Αλλά και η καλοκαιρία της εποχής συνέπραξε τα μέγιστα στην επιτυχία της όλης εκδήλωσης.
Φυσικά, η τσίκνα υπήρχε, φυσικά η αίσθηση του πανηγυριού… αιθεροβατούσε, οι σύλλογοι με τα χορευτικά τους συγκροτήματα, αλλά και οι ντόπιες, αξιολογότατες φωνές είχαν κέφι, χαρακτήρα, ενώ οι διάφορες ηλικίες και γενιές συμπαροίκων που γυρόφερναν στο δρόμο και στα περίπτερα των συλλόγων, των επιχειρήσεων ή των υπηρεσιών, συνυπήρχαν σε αυτό το κράμα πολιτισμού, αρμονικά δεμένα σαν κρίκοι και στιγμές παράλληλων εποχών μιας γιορτής κεφιού και πολιτισμού.
Όλα αυτά σε αυτό το Φεστιβάλ έγιναν πραγματικότητα. Μαζί βέβαια και με τους κατοίκους του κέντρου της πόλης όλων των γλωσσών και φυλών του τόπου που απολάμβαναν και την καθιερωμένη σαββατιανή τους βόλτα.
Μέσα σε όλα αυτά και η γλυκόλαλη μελένια χροιά της φωνής της αγαπημένης ερμηνεύτριας Μελίνας Ασλανίδου, που έδωσε τον καλύτερό της εαυτό επίς σκηνής, με ορχήστρα ντόπιων, δικών μας μουσικών, και που είναι αξιολογότατοι και καταπληκτικοί, κατέστησαν το Φεστιβάλ-γιορτή «Αντίποδες» μέθεξη ψυχής.
Με δικές της, αλλά και παλιές λαϊκές δημιουργίες ξεσήκωσε τον παλμό και την αγάπη του κόσμου από το πρώτο κιόλας τραγούδι. Ένα σεργιάνι με το μπρίο της φωνής της σε αγαπημένες μελωδίες των Βασίλη Τσιτσάνη, Δημήτρη Μητροπάνου, Διονύση Τσακνή, Χρήστου Νικολόπουλου, Παντελή Θαλασσινού, Νίκου Παπάζογλου, Αντώνη Βαρδή και άλλων, καθώς και με τα παραδοσιακά ακούσματα, που με το νταραβέρι και αλισβερίσι τους επί σκηνής με το κοινό, ήταν το κάτι άλλο που θα μείνει στην παροικιακή, ψυχαγωγική και πολυπολιτισμική μας ιστορία, αλλά και στο ημερολόγιο των θετικών επιτυχιών και επιλογών των πεπραγμένων του Φεστιβάλ «Αντίποδες» και της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, αλλά κυρίως και στη μνήμη της παροικίας που έδωσε το βροντερό παρών.
Κάπως ενορατικά, καλλιτεχνικά, η γη, το χώμα, η ιστορία και η γωνία των οδών Lonsdale και Russell, απογειώθηκαν σε άλλους ουρανούς και σε άλλα μαγικά πέρατα του χωροχρόνου. Εκεί όπου δεν υπάρχουν όρια μα και συντεταγμένες, μα μόνο η κοινή λαλιά, η ίδια αλφαβήτα.
Γιατί και η μουσική, η διά ζώσης, που ενώνει τους ανθρώπους, που λαλεί μια κοινή γλώσσα, κάνει τα σώματα και τις καρδιές (αρκετές φορές) να πάλλονται σε έναν κοινό ρυθμό, μιας και υπάρχει αποδέκτης και παραλήπτης. Και όχι μόνο.
Επειδή υπάρχει και η κλίμακα των αισθήσεων και των συγκινήσεων και έχει τον τρόπο της με την αμεσότητα σε ακαριαίο χρόνο, υποδόρια και κατευθείαν, να τους προσδίδει μια ακόμη διάσταση. Τρόπο τινά πάει να πει ότι το μήνυμά της περνάει.
Και τότε αρχίζει και η μνήμη και η καρδιά να ξυπνούν αλλιώς, συντονίζονται και… μπαρκάρουν και μελωδούν στίχους, η ίδια λικνίζεται, επιφωνεί, χάνεται, νιώθει διπλά ότι ζει αυτό το σύμπαν του τώρα, μα και σε ένα άλλο πεδίο σημαινόμενων νιώθει την στιγμή, αλλά και τον παλμό της.
Το Φεστιβάλ «Αντίποδες» πετυχαίνει διάνα μέχρι τώρα στην επιλογή τραγουδοποιού-ερμηνεύτριας από την μακρινή ή κοντινή μας πατρίδα.
Κάτι σαν τα γλυκόπιοτα γραντζουνίσματα των χορδών της επαφής, της συγκίνησης και του πάθους από των ανθρώπων τα δρώμενα και τις επαφές που από το χτες τους, ενώ ήρθαν στο σήμερα, σαν ηχώ και παραλήρημα, τα μεταφέρουν σε ένα αύριο. Και η Μελίνα Ασλανίδου, από τότε μετράει στο ενεργητικό της εκλεκτά ποπ, έντεχνα, λαϊκά μαλάματα, τόσο σε προσωπικά άλμπουμ όσο και σε συνεργασίες επί σκηνής εντός και εκτός Ελλάδας, με άλλους δημιουργούς όπως ο Νταλάρας, η Γλυκερία, ο Βαρδής, ο Ρέμος, η Βιτάλη και άλλοι.
Ας γυρίσουμε σε στιγμές της δισκογραφίας της και σε κάποιες πινελιές στίχων και μελωδίας.
Η Μελίνα και με το βελούδο της φωνής της, εικάζω ότι παίρνει το νερό και το χώμα της, όπως είναι και ο τίτλος ενός σχετικά πρόσφατου τραγουδιού και μας το κέρασε και συνεχίζει να μας το κερνάει απλόχερα και μαγικά. Και στον αέρα της Μελβούρνης, αλλά και στη στιγμή μας, αφού μας συναντά με έξοχη και άνετη αυθορμησία, μα και με πολύ τρυφερότητα κάνει τις αισθήσεις όλες να ζουν διπλά. Ξέροντας και νιώθοντας τις ρίζες της και τιμώντας την καταγωγή της, που δεν είναι και λίγες οι φορές που στα προγράμματά της βάζει τραγούδια του Πόντου και της Θράκης, αναδεικνύοντας και μια άλλη πτυχή του είναι της και της τραγουδοποιίας της.
Έτσι, όπως και ένα άλλο της τραγούδι σε στίχους Κ. Ντούμου και μουσική Γ. Παπαδόπουλου, το «Μελίνα δεν σε φοβάμαι», γραμμένο για την Μελίνα Μερκούρη, προχωράει την ζωή, στέκεται με παρρησία και ενσυναίσθηση απέναντι στις δυσκολίες της, αφού ο Γκάτσος και η «Αμοργός» του, οι στίχοι του Σεφέρη, η κυρά της Ρω, ο Υμηττός, ο Όλυμπος, με την “Ελλάδα που κοιμάμαι και ξυπνάω” κ.ο.κ., είναι εν δυνάμει και τα μετερίζια της, μα είναι εντός της. Αλλά είναι και συνέχειά της και κυρίως μια κατάθεση ψυχής της – όλη της η ψυχή.
Και το έπραξε και εδώ στη Μελβούρνη, επί σκηνής και διά ζώσης, η Μελίνα Ασλανίδου, που με το κύμα της, την τονικότητα, το χαμόγελό της, το μέταλλο της φωνής της πάνω σε έντεχνα και λαϊκά μονοπάτια, άνοιξε το βράδυ του Σαββάτου, μα και το καλοκαίρι του εδώ ημισφαιρίου, μια μεγάλη, μελένια αγκαλιά διαρκείας.
