ΓΙΑ τη σημερινή στήλη, είχα μισογράψει ένα άλλο κείμενο το οποίο και φλερτάριζε με τη δαμόκλεο σπάθη της γλωσσικής μας πολιτικής ορθότητας…
ΘΥΜΙΖΕ, έως ένα βαθμό, τις αιθεροβαμώνιες σατυρικές μου αναφορές, στον φεστιβαλικό παροξυσμό της παροικίας μας, κάθε χρόνο τέτοια εποχή…
ΤΟΤΕ, που εκτός από το Φεστιβάλ “Αντίποδες”, γίνονταν και καμιά δεκαπενταριά άλλα, μέχρι να εξουθενώσουν όλους τους φεστιβαλιστές!
ΤΩΡΑ, ένα-ένα τα δευτερεύοντα Φεστιβάλ, κατεβάζουν ρολά, οπότε άνθρωποι σαν εμένα δεν χρειάζονται πια. Άσε που κανείς δεν μπορεί να γράψει “κακή” κουβέντα για κανένα Φεστιβάλ. Ούτε για το χειρότερο…
ΟΥΤΕ για τους “Αντίποδες”, που έγινε πριν δύο εβδομάδες ούτε για το κυπριακό Φεστιβάλ Χαλουμιού, που έγινε μαζι με το Φεστιβάλ Χωριών της Φλώρινας για την “Πιπεριά” την περασμένη Κυριακή. Και το χαλούμι ήταν καλό και οι φλωρινιώτικες πιπεριές ισάξιες. Και οι “Αντίποδες” καλύτεροι…
ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΙ, λοιπόν, για να σας πω ότι, για την ιντερνετική έκδοση της εφημερίδας, προκειμένου να είμαι μέσα στη μόδα της εποχής και του ευρύτερου… concept των… “Αντιπόδων”, είχα δώσει τιτλάκι: “Δύο Φεστιβάλ σε ένα”! Δηλαδή…
“ΕΜ, πολυπολιτιστικό, εμ, πολυπολιτισμικό”! Το πιο πάνω σλόγκαν, που άφησε εποχή, δηλαδή το:”Εμ σαμπουάν, εμ κοντίσιονερ”, το χρησιμοποίησε πριν πολλά χρόνια, μια τουρκική διαφημιστική εταιρία και τους πήρε όλα τα λεφτά…
Ο λόγος, που δεν έστειλα αυτό το το κείμενο είναι γιατί επηρεάστηκα από όσα μου είπε στο ενδιάμεσο ένας φίλος.
ΑΝ κατάλαβα, λοιπόν, κάτι, από την πεντάλεπτη συζήτηση που είχαμε είναι δύο πράγματα:
ΠΡΩΤΟΝ, οι άνθρωποι πηγαίνουν στα Φεστιβάλ για να περνούν καλά και δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο και, δεύτερον, δεν πιολυενδιαφέρονται, ούτε…
ΓΙΑ την καλή ποιότητα των καλλιτεχνών ούτε για την ένταση της μουσικής και των τραγουδιών ούτε για την γεύση των φασφουντάδικων φαγητών που σερβίρονται.
ΜΟΥ είπε ακόμα -και έως ένα βαθμό είχε δίκιο- ότι “οι γκρινιάρηδες και οι επιλεκτικοί σαν εσένα, καλό θα είναι να κάθονται στο σπίτι τους”.
ΚΑΙ αφού, λοιπόν, αυτό που ζητούν οι μάζες, είναι να περνούν καλά, ποιος είμαι εγώ, που θα τους χαλάω τη διάθεση; Δεν είπα τίποτα. Σκέφτηκα όμως πως…
ΟΣΟ περνούν τα χρόνια, διαπιστώνω όλο και πιο συχνά, ότι μειώνεται με γεωμετρική πρόοδο ο αριθμός των ανθρώπων που ξέρω και μπορώ ακόμα να κάνω μια συζήτηση μαζί τους…
ΤΗΝ τελευταία δεκαετία, επίσης, άρχισα να αποκωδικοποιώ και ορισμένες παροιμίες, που μου έλεγε ο παππούς μου ο Γεροπανάγος, ακουμπισμένος στη μαγκούρα του που τον συνόδευε καθημερινά, μέχρι που ξάπλωνε στο κρεβάτι…
ΚΑΙ να θυμάμαι, λίγες από αυτές που μου έλεγε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, όταν τον ρωτούσα γιατί δεν μιλάει…
“ΣΟΥ το έχω πει πολλές φορές, Μπάμπη, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια”, και άλλοτε πάλι: “Περισσότερα μαθαίνεις όταν ακούς, παρά όταν μιλάς”.
“ΝΑΙ”, του απαντώ, “αλλά τώρα εσύ δεν μιλάς, τι να μάθω; “Εντάξει, θα σου μιλήσω για να σου πω ότι τα λίγα λόγια είναι ζάχαρη και τα καθόλου μέλι” και συνεχίζει…
“ΝΑ θυμάσαι, επίσης, Μπάμπη, όταν μεγαλώσεις και αυτό που λέει ‘ασημένια μου λαλιά χρυσή μου βουβαμάρα…'”
ΝΑ προσθέσω εδώ, ότι στις στήλες που έγραφα, συχνά ναφερόμουν σε ρήσεις του παπου μου, παρ’ όλα αυτά, πολλές τις έχω ξεχάσει και τις ξαναθυμάμαι, όταν τις ξαναδιαβάζω σε κάποιο κείμενο…
ΕΚΤΟΣ βέβαια από τις παροιμίες του παππού και τα σοφά του λόγια, έχω ξεχάσει παλιούς καλούς φίλους και… έρωτες – που έρωτες δεν τους λες πια…
ΑΠΟ τη στιγμή που σβήνει η φλόγα, μοιάζουν περισσότερο με πυγολαμπίδες και αποκαΐδια, από κάτι ξεχασμένες αναμνήσεις που έχουν εδώ πολλά χρόνια αρχειοθετηθει και ξεχαστεί…
ΕΝΑΣ τέτοιος ξεχασμένος “έρωτας”, με θυμήθηκε ξαφνικά και με προσκάλεσε να δούμε, τον Stewart D’ Arrietta, που θα τραγουδούσε τραγούδια του Tom Waits…
ΕΤΣΙ βρεθήκαμε το περασμένο Σάββατο το βράδυ στο “Bird’s Basement” και παρακολουθήσαμε το πρόγραμμα “TOM WAITS FOR NO MAN” του Stewart D’Arrietta…
Ο D’ARRIETTA, εκτός από ποιητής, μουσικοσυνθέτης και τραγουδιστής (με μπάσα φωνή), είναι και ένας εκπληκτικός πιανίστας με φοβερό καυστικό και σατυρικό χιούμορ…
ΚΑΙ για να είμαι ειλικρινής, το χιούμορ του, μου άρεσε περισσότερο από τα τραγούδια του Waits που τραγούδησε. Ο D’Arrietta, που έχει μεγάλη διεθνή καριέρα, είναι μεταξύ 65 και 70 χρόνων και είναι Αυστραλός…
ΚΑΙ από τα Φεστιβάλ μας, τον παππού μου, τον Tom Waits, και τον D’Arrietta, θα κάνουμε μια βόλτα μέχρι τα ορεινά χωριά της Μεσσηνίας και να πούμε δυό λόγια, για την Νέδουσα και την Αρτεμισία…
ΑΠΟ τη Νέδουσα, όπως έγραψα και την περασμένη βδομάδα, ήταν ο αείμνηστος Βασίλης Οικονομόπουλος και από την Αρτεμισία, η νύφη του Σταυρούλα, που παντρεύτηκε τον γιό του Λεωνίδα…
Η καταγραμμένη ιστορία των χωριών αυτών, καθώς και άλλων χωρών της περιοχής, άρχισε το 735 π.Χ, με τον πρώτο Μεσσηνακό Πόλεμο μεταξύ Μεσσηνίων και Σπαρτιατών…
ΕΠΕΙΔΗ τα χωριά αυτά βρίσκονται περίπου του ορεινού περάσματος μεταξύ Σπάρτης και Μεσσηνίας, έγιναν πολλές μάχες και στους δύο πολέμους που έγιναν μεταξύ τους και τελείωσαν μετά 65 χρόνια το 668π.χ.,με νίκη των Σπαρτιατών…
Ο καυγάς μεταξύ τους άρχισε το 764π.χ. κατά τη διάρκεια της 3ης Ολυμπιάδας, σε μια γιορτή στο πασίγνωστο ναό της Θεάς Αρτέμιδας, που βρισκόταν εκεί που βρίσκεται σήμερα το χωριό Αρτεμισία…
ΟΙ Σπαρτιάτες, ισχυρίστηκαν ότι οι Μεσσήνιοι σκότωσαν τρεις Σπαρτιάτισες ιέρειες του ναού και οι Μεσσήνιοι ότι, ότι οι Σπαρτιάτες ήταν αυτοί, που έστειλαν τρεις κομάντος μεραμφιεσμένους σε γυναίκες να σκοτώσουν τους τον βασιλιά τους…
Ο Παυσανίας δέχεται την εκδοχή των Μεσσηνίων και όλα δείχνουν ότι έχει δίκιο, μιας και η Σπάρτη τότε ήταν το πιο ισχυρή ελληνική πόλη της Πελοποννήσου…
ΕΤΣΙ κύλησαν 12 ολόκληροι αιώνες σε εκείνο τον τόπο, μέχρι που το 7ο αιώνα κατέβηκαν από το Βορρά στο Νότο οι Σλάβοι, που σιγά-σιγά, τα χρόνια του Βυζαντίου έφτασαν και στην Πελοπόννησο…
ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ κυριολεκτικά την άνθρωπογεωγραφία της… Σε ορισμένες μάλιστα περιοχές, πήραν με τη βοήθεια των κοινωνικών αλλαγών και του… έρωτα (επιμειξία), το πάνω χέρι και έδωσαν σε πολλά χωριά σλαβικά ονόματα…
ΤΕΤΟΙΑ χωριά ήταν η Νέδουσα και η Αρτεμισία. Η πρώτη έγινε από Μεγάλη Αναστάσοβα, Νέδουσα, και η δεύτερη, από Τσέρνιτσα, επέστρεψε στις θεϊκές ρίζες της και έγινε Αρτεμισία…
ΤΑ χωριά αυτά, αποτελούν έναν γαλαξία μικρότερων οικισμών, που από τα χρόνια του Βυζαντίου ακόμα, που ανήκαν στον Πύργο του Μυστρά ήταν γνωστά ως “Πισινά Χωριά”…
ΚΑΙ η ονομασία αυτή τους δόθηκε γιατί βρίσκονταν στη δυτική πλευρά του Ταΰγετου (δηλαδή, στην πλευρά που δύει ο ήλιος) και ο Μυστράς στο ανατολικό άκρο, που ανατέλλει…
ΤΟ όνομα αυτό διατήρησε και η Οθωμανική Αυτοκρατορία και το Πασαλίκι του Μυστρά ήταν το πλουσιότερο του Μωριά. Τα Πίσω Χωριά, όπως και η Μάνη, είχαν κερδίσει από τους Τούρκους μια ημιαυτονομία, το λεγόμενο “κοινοτικό προνόμιο”. Πλήρωναν ελάχιστο φόρο…
ΓΙΑ τους πιο πάνω λόγους, κατάφευγαν εκεί, όχι μόνο πελοποννήσιοι, αλλά μέχρι και Κρητικοί όταν επικράτησαν οι Τούρκοι των Ενετών το 1669…
ΝΑ προσθέσω εδώ, ότι στην Νέδουσα γεννήθηκε ο Νικηταράς και από το κοντινό μοναστήρι της Βελανιδιάς, ξεκίνησε στις 23 Μάρτη του 1821…
ΜΑΖΙ με τα παλικάρια του Κολοκοτρώνη, του Παπαφλέσσα και τους Μαυρομηχαλέους, από την Μάνη, να απελεθερώσουν την Καλαμάτα. Χωριά με ρίζες και ιστορία, τα “Πίσω Χωριά”, της παλιάς Λακεδαιμωνίας…
Μπ. Στ.