Η Παναγιώτα Κοτσακινού δεν είχε μεγάλη σχέση με την κηπουρική. Σχεδόν καθόλου θα έλεγε κανείς εάν και ήξερε τα βασικά από τη γιαγιά και από τον παππού της που έμεναν στις Σέρρες και τους οποίους επισκεπτόταν συχνά. Εκεί τους έβλεπε να καλλιεργούν τα δικά τους λαχανικά όπως πιπεριές, αγγουράκια και ντομάτες. Ωστόσο, όπως ομολογεί, η κηπουρική δεν την έλκυε.
«Εκτιμούσα ότι έτρωγα φρέσκα λαχανικά αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να συμμετέχω στην διαδικασία του φυτέματος ή της καλλιέργειας. Δεν ξέρω εάν έφταιγε που είχα γεννηθεί και μεγαλώσει σε μία πόλη αλλά τα ενδιαφέροντά μου ήταν πολύ διαφορετικά».
Το 2011 η Παναγιώτα μαζί με το σύζυγο και την μονάκριβή τους κόρη παίρνουν τη μεγάλη απόφαση και μεταναστεύουν στη Μελβούρνη, τόπο καταγωγής του συζύγου της. Εδώ η Παναγιώτα αρχίζει και βλέπει τα πεθερικά της να κάνουν αυτό που έκαναν οι παππούδες της όχι όμως σε κάποιο χωράφι, αλλά στον κήπο τους.
«Όπως σχεδόν όλοι οι Έλληνες που ήρθαν στους Αντίποδες, έτσι και τα πεθερικά μου φύτευαν στον κήπο τους λαχανικά ανάλογα την εποχή- αγγούρια, ντομάτες και πιπεριές το καλοκαίρι, μαρούλι και λάχανο το χειμώνα, αλλά και πολλά άλλα. Αλλά αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν ότι ένα μεγάλο μέρος της σοδειάς τους το μοίραζαν στη γειτονιά. Έτσι είχε δημιουργηθεί μία κοινότητα στη γειτονιά και όλοι είχαν σχέσεις μεταξύ τους. Ο κήπος τους έφερνε πιο κοντά».
Η σχέση της ωστόσο με τον κήπο άλλαξε τα τελευταία χρόνια και αυτό λόγω…… της «Φροντίδας». Η Παναγιώτα εργάζεται εδώ και χρόνια στον Οργανισμό συγκεκριμένα στα κεντρικά γραφεία του Οργανισμού στο Mulgrave.
Να σας υπενθυμίσουμε ότι πριν από λίγα χρόνια, δίπλα από τα κεντρικά γραφεία στο Mulgrave δημιουργήθηκε ένας πανέμορφος κοινοτικός κήπος όπου οι ηλικιωμένοι των Ομάδων Κοινωνικής Υποστήριξης, τον χρησιμοποιούν για ψυχαγωγικές δραστηριότητες, να απολαύσουν τις ηλιόλουστες ημέρες αλλά και να φυτέψουν τα αγαπημένα τους λαχανικά.
«Έβλεπα τους ηλικιωμένους μας όχι μόνο να σκάβουν και να καλλιεργούν τον κήπο, αλλά και να ανταλλάσσουν απόψεις και μυστικά. Αυτό νομίζω ήταν που με εξίταρε παράλληλα με τους διαλόγους που άκουγα για τα χρόνια που ζούσαν στην Ελλάδα.
Έτσι νοερά ταξίδευα στην Ελλάδα, και σιγά σιγά άρχισα και εγώ να τους βοηθάω και να ασχολούμαι. Παράλληλα με τις ρίζες που έβγαζαν τα φυτά μας, συζητούσαμε και για τις δικές μας ρίζες, συγκινούμασταν και γελούσαμε παράλληλα».
Οι συμμετέχοντες στις Ομάδες Κοινωνικών Δραστηριοτήτων της «Φροντίδας» απολαμβάνουν τον κήπο, όποτε τους το επιτρέπει ο καιρός και τον φροντίζουν. Μαζί τους τώρα πια είναι και η Παναγιώτα την οποία και αφήνουν στο πόστο τους, όταν αυτοί δεν βρίσκονται εκεί.
«Η κηπουρική είναι μία δημιουργική και πολύ επικερδής δραστηριότητα, γιατί γεμίζεις χαρά όταν βλέπεις τους κόπους σου κυριολεκτικά να σου δίνουν καρπούς.
Αλλά είναι σημαντικό κυρίως για τις νέες γενιές να καταλαβαίνουν και να εκτιμάνε πως γίνεται το κάθε λαχανικό. Να δουν ότι αυτό που κάνει η φύση είναι μαγικό, και πρέπει να την προστατεύουμε για να συνεχίσει να μας το δίνει».
Σύμφωνα με τον γνωστό ιατρικό συντάκτη στην Αυστραλία, Norman Swan, οι Έλληνες της Αυστραλίας έχουν το δεύτερο υψηλότερο προσδόκιμο ζωής στον Κόσμο, μετά τους Ιάπωνες που ζουν στη Χαβάη. Ένας από τους βασικούς παράγοντες που παίζουν ρόλο στην μακροημέρευσή τους είναι και ο κήπος τους. «Έχουν τον δικό τους βοτανόκηπο και λαχανόκηπο, μαγειρεύουν με φρέσκα υλικά, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για τη διατήρηση της υγείας τους» εξήγησε. «Έτσι, ασκούνται στον καθαρό αέρα, διαχειρίζονται το καθημερινό άγχος και αποκτούν μια δημιουργική ενασχόληση που αποτελεί πηγή καθημερινών στόχων και ικανοποίησης».
Και η Παναγιώτα συμφωνεί. «Το μόνο που μετανιώνω είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια εάν και είχα την ευκαιρία, δεν ασχολήθηκα με την κηπουρική νωρίτερα. Ωστόσο, ποτέ δεν είναι αργά και χαίρομαι που το κάνω τώρα, και κυρίως που έχω για παρέα ανθρώπους γεμάτους εμπειρίες, γνώση και συμβουλές που με βοηθάνε».