ΓΙΑ την πενηντάχρονη ιστορία μιας τετραμελούς παρέας θα γράψω σήμερα δυό κουβέντες και, μάλιστα, χωρίς την άδεια των τριών εξ αυτών…
ΓΙΑ τέσσερεις άγνωστους μεταξύ τους (τότε) νεαρούς, από διαφορετικους τόπους καταγωγής, που συναντήθηκαν τυχαία στη Μελβούρνη όταν έφτασαν εδώ, γύρω στο 1970…
Ο… Βενιαμίν, ήταν το τέταρτο μέλος της και όταν μπήκε στην παρέα ήταν μόλις 18 χρόνων και ήρθε λίγο αργότερα από τους άλλους οικογενειακώς, εγώ ήμουν 23 ετών και είχα έλθει (με εισιτήριο επιστροφής στην τσέπη) για να επισκεφθώ τη μητέρα μου και να φύγω…
Ο τρίτος είχε έρθει ένα χρόνο πριν από μένα, για δουλειές της εταιρίας στην οποία εργαζόταν στην Αθήνα και ο τέταρτος (και μεγαλύτερος στη ηλικία), τον ίδιο καιρό για να δει την αδελφή του, που ήταν παντρεμένη εδώ, και να βρει κάποια καλή δουλειά – και βρήκε την καλύτερη…
ΜΕ λίγα λόγια, είμαστε (σχεδόν…) συνομήλικοι, μιας και ο τότε… Βενιαμίν, έφτασε πρόσφατα τα 70! (ποιος να το περίμενε…), εγώ σε λίγο τα 77, ο τρίτος τα 78 και ο μεγαλύτερος τα 80…!
ΝΑΙ. Ακολούθησα κατά πόδας τον ρυθμό της Σάττι. Και προσπάθησα με μια ζαριά και τέσσερα τα τα τα τα, να αναφερθώ στις ηλικίες μας, που τις χωρίζει ένα τσιγάρο δρόμος…
ΠΡΙΝ 50 χρόνια, βέβαια, εμείς -όπως και πολλοί από εσάς- είμαστε “άλλοι” άνθρωποι: πιο νέοι, πιο ωραίοι και πιο ανυπόμονοι. Όλα ήταν διαφορετικά τότε…
ΣΤΑ χρόνια που πέρασαν εμείς γεράσαμε, η Μελβούρνη ομόρφυνε και μεγάλωσε, όπως άλλωστε και πολλές άλλες πόλεις, συμπεριλαμβανομένης και της Αθήνας. Τίποτα δεν έμεινε ίδιο. Κόσμος πάει και έρχεται…
ΓΟΝΕΙΣ, αδέλφια, συγγενείς, φίλοι και γνωστοί “έφυγαν” (και φεύγουν…), εμείς περιμένουμε τη σειρά μας. Παιδιά, ανίψια, εγγόνια και δισέγγονα, πήραν τη θέση τους και μεγαλώνουν δίπλα μας και η ζωή συνεχίζεται…
ΕΜΕΙΣ συνεχίζουμε ακόμα να συναντιόμαστε και να βλεπόμαστε, όχι πια καθημερινά και συχνά, όπως παλιά, αλλά κάθε πέντε-έξι βδομάδες…
ΚΑΙ αυτό, μοιάζει με μικρό θαύμα, μιας και στις μεγαλουπόλεις, όπως η Μελβούρνη, ακόμα και τους γείτονές σου, δύσκολα τους συναντάς, σε τούτο τον πολυάσχολο και πάντα βιαστικό κόσμο, που τρέχει με την ψυχή στο στόμα…
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά και παρά το γεγονός, ότι όλα συνεχίζουν να δείχνουν ότι τίποτα δεν άλλαξε και, μεταξύ μας, στην τελευταία συνάντησή πριν μια βδομάδα, διαπίστωσα μεταξύ άλλων, ότι…
Η τετραμελής παρέα των 50χρονων, είναι ένας μικρόκοσμος, των μεγάλων κοινωνικών ρευμάτων και νοοτροπιών, που γιγαντώθηκαν με τη βοήθεια της τεχνολογίας…
ΤΟΥ “ορθού λόγου”, που επινόησε -και ήδη νομοθέτησε σε πολλές χώρες- η “πολιτική ορθότητα” και των νέων ανατρεπτικών κινημάτων, όπως αυτό της “αφύπνισης” (woke) που θέλουν να αλλάξουν τις παγιωμένες για πολλούς αιώνες κοινωνικές συμπεριφορές…
ΚΑΙ εδώ, βέβαια, μιλάμε, για κινήματα και συμπεριφορές που γεννήθηκαν και ανατράφηκαν στα αμερικανικά πανεπιστήμια και αφού ευδοκίμησαν στις ΗΠΑ (όπως ο Κασσελάκης) στη συνέχεια εξήχθησαν και στις υπόλοιπες “πολιτισμένες” χώρες της Δύσης…
ΚΑΙ επειδή η παρέα που αναφέρομαι, ζει για περίσσοτερο από μισό αιώνα στην Αυστραλία, που δεν διαφέρει σε τίποτα από το Τέξας, την Φλόριντα και την Αριζόνα (χωρίς Grand Canyon), δεν ήταν δυνατόν να παραμείνει ανεπηρέαστη…
ΟΛΟ και κάποιο αγγλοσαξαξωνικό κουσούρι έχουμε και εμείς κληρονομήσει (υποσυνείδητα), που αλλοιώνει “το ελληνικό αίμα τον Αγίων και Ηρώων, που κυλάει στις φλέβες μας”, όπως είπε προχθές ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος στο μήνυμά του για την 25η Μαρτίου…
ΩΣ εκ τούτου, παρατηρώ, ότι η μεταξύ μας συμπεριφορά άλλαξε και οι διαφωνίες πυκνώνουν για νέα θέματα, που μέχρι καμιά δεκαριά χρόνια, δεν υπήρχαν καν σε καμιά ατζέντα των συζητήσεών μας…
ΜΕΧΡΙ πριν λίγους μήνες πίστευα, ότι η αιτία των διαφωνιών μας σχετίζεται με την αναμενόμενη “κόπωση” της παρέας. Ότι με το πέρασμα τόσων δεκαετιών, η παρέα άρχισε (ίσως;) να “βαριέται” τον εαυτό της…
ΕΔΩ και τα μικρά παιδιά ξέρουν ότι η επανάληψη της ρουτίνας, μπορεί να “σκοτώσει” με τα χρόνια ακόμα και τον παθιασμένο έρωτα.Θα άφηνε να της ξεφύγει η παρέα μας; Μόνο οι Ιάπωνες, λατρεύουν τη ρουτίνα, γιατί τη θεωρούν ιερή…
ΣΤΗΝ τελετουργική σχεδόν σύναξη της παρέας την περασμένη Τρίτη, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η αιτία δεν προέρχεται ούτε από την ρουτίνα τέτοιων συνάξεων ούτε από την έλλειψη θεμάτων προς συζήτηση, αλλά σχετίζεται…
ΜΕ τον γενικότερο κοινωνικό διχασμό, που προκαλούν στο Δυτικό Κόσμο τα νέα κινήματα της… πολιτικής ορθότητας που προανέφερα, το συνεχιζόμενο και πάντα βιαστικό τεχνολογικό τσουνάμι, που…
ΚΑΘΕ τόσο αλλάζει τα πάντα, και δεν ανέχεται να παραμένουν ίδια, ακόμα και τα απλά πράγματα. Και αν κοντά σε αυτά προσθέσετε και τον ανελέητο βομβαρδισμό της τεχνητής νοημοσύνης, για το… καλό μας, θα χάσουμε ό,τι έχει απομείνει από το μυαλό μας…
ΑΛΛΑ για να πάρετε μια ιδέα τι περίπου συμβαίνει αυτό τον καιρό στον Δυτικό (κυρίως) Κόσμο, θα σας θα σας πω με δύο λόγια τι συνέβη στην παρέα μας…
ΟΛΑ άρχισαν, όταν ο Βενιαμίν αναφέρθηκε στα όσα έγραψα εγώ την περασμένη εβδομάδα, για την ταινία “Poor Things” του Λάνθιμου και με ρώτησε, “τι πρόβλημα έχεις με τον Λάνθιμο”;
ΕΓΩ, πάνω που είχα αρχίσει να συμπληρώνω, τα όσα ήδη είχα ιστορίσει στη στήλη, με διέκοψε ο μεγάλος της παρέας, που “αρρωσταίνει” μόνο που ακούσει το όνομα του Λάνθιμου και τα όσα είπε, ούτε γράφονται…
Ο Βενιαμίν του απάντησε, προσθέτοντας, ότι πριν έλθει στο εστιατόριο, πέρασε μπρος από ένα κινηματογράφο στο Camberwell, που έπαιζε το “Poor Things” και είδε να περιμένουν 500 άτομα να δουν την ταινία…
Ο τέταρτος της παρέας είπε ότι συμπαθεί τον Λάνθιμο και μόνο καλά λόγια είχε να πει, γιατί γνώριζε πολύ καλά τον πατέρα του..
ΚΑΙ από εκεί, μόλις που προλάβαμε να “πηδήξουμε” πριν “σκοτωθούμε”, σε δύο παραπλήσια και ακόμα πιο καυτά θέματα: στον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και τις δρακόντειες απαγορεύσεις της… πολιτικής ορθότητας…
ΓΙΑ όλα αυτά όμως και τις νέες νομοθετικές απαγορεύσεις, που έχουν εξαγριώσει τον αντι-λανθιμικό φίλο μας, θα αναφερθούμε την άλλη εβδομάδα. Έχω συγκεντρώσει πολλές αναφορές και γραπτά…
Μπ. Στ.