Επιστολή προς Μενοικέα. Μέρος Γ’

Ήταν η πρώτη φορά από το 1985 (αν θυμάμαι καλά) που παραβρέθηκα σε παροικιακό χορό

Πληρεξούσιο στο Προξενείο για ανίκανο προς δικαιοπραξία

“Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου”

Ο Μανώλης, τα οπάλια και τα κουρασμένα όνειρα

Κοινωνία και Society

Δι’ αρχαρίους

Η συνέχεια; Μηδέν!!

Δεκάρα τσακιστή (σας λέω, για άλλη μια φορά…) δεν δίνω για το πώς το κείμενο αυτό θα ερμηνευτεί

Διορίστε αντίκλητο στην Ελλάδα αμέσως!