Τελικά δεν έχουν άδικο όσοι λένε ότι οι γονείς θέλουν να δημιουργήσουν ένα παιδί ατσαλάκωτο, αλλά αντί αυτού, καταφέρνουν να το κάνουν πιο φοβισμένο.

Όσο και να δείχνω δυνατή με όσα πέρασα μόνο εγώ ξέρω πόσο φοβάμαι. Ναι, πέρασα μια ζωή μέσα στο άγχος και το φόβο.

Να μη χωρίσουν οι γονείς μου γιατί αισθανόμουν ότι θα γίνω δακτυλοδεικτούμενη στον κόσμο. Και δεν το ήθελα αυτό. Και ήρθαν στιγμές που με έκαναν να αλλάξω γνώμη. Να παρακαλάω, έως και να ζητάω αυτό το χωρισμό.

Πίστευα ότι θα βρω λίγη γαλήνη. Δεν θα με κυνηγάνε οι άσχημες καταστάσεις στον ύπνο μου ή στη διάρκεια της ημέρας. Δεν θα σκέφτομαι πλέον το πώς θα γυρίσω στο σπίτι και τι θα συναντήσω. Ότι θα σταματήσουν όλα αυτά.

Και, φυσικά, ήρθε η στιγμή που δεν πήγαιναν άλλο τα πράγματα. Ήρθε το αναπόφευκτο.

Μόνο που μαζί με αυτό δεν έφυγαν οι φόβοι μου, αλλά αυξήθηκαν. Όχι δεν ήταν βιοποριστικοί, αλλά συναισθηματικοί. Αυτά που σαν παιδί είχα πάρει συνεχίζονταν.

Το ότι άλλαξε μια κατάσταση αυτό δεν σήμαινε απαραίτητα ότι θα αλλάξει και εμένα. Και όλα αυτά γιατί ποτέ σαν παιδί δεν ένιωσα την αποδοχή από τους δικούς μου. Ίσως αν είχα νιώσει μια στάλα αγάπη να μπορούσα να εξαλείψω όλους τους φόβους μου. Αλλά ξέχασα…, εγώ ήμουν πάντα η πιο δυνατή. Αυτή που δεν είχα ανάγκη. Τα κατάφερνα και μόνη μου. Μα τι να έκανα!!! Έπρεπε κι εγώ κάπως να νιώθω πιο σίγουρη και ασφαλής για τον εαυτό μου. 

Τι καλύτερο λοιπόν από το να δείχνω δυνατή ώστε να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να με πονέσουν, ότι κι αν κάνουν. Έτσι, λοιπόν, χτίστηκε και αυτό το τοίχος μέσα μου. Και δεν άφηνε τίποτα να μπει.

Και όμως μπορούσε όχι μόνο να μπει αλλά και να το γκρεμίσει. Αυτό ήταν η «αγάπη» ή «τρυφερότητα».

Αλλά τι να ζητάω από ανθρώπους που πραγματικά δεν ξέρω αν την είχαν πάρει και οι ίδιοι από τη ζωή τους. Αν ήξεραν ότι υπάρχει και ότι πρέπει να τη δίνουμε. Δεν θα έπρεπε να τους κατηγορούμε. Αλλά και αυτοί θα έπρεπε πολύ, να το σκεφτούν πριν πάρουν την απόφαση και γίνουν γονείς.

Τι φταίω εγώ και ο υπόλοιπος κόσμος για αυτά που αυτοί δεν έκαναν ή δεν έζησαν;

Καταλαβαίνετε τώρα γιατί με τρομάζει η ιδέα του γονιού στη ζωή μου. Το να δίνεις τη ζωή σε έναν άνθρωπο είναι ευλογία. Και εγώ είμαι ευγνώμων σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Αλλά μέχρι εκεί. Όμως δεν είναι μόνο αυτό «γονέας».

Έχεις το καθήκον να το μεγαλώσεις μέσα σε ένα υγιές περιβάλλον. Και δεν εννοώ μόνο βιοποριστικά, αλλά και ψυχικά. Να έχεις τη δυνατότητα να παραβλέψεις τα πάντα και να του δώσεις να καταλάβει ότι είναι το πιο πολύτιμο για σένα. Να σταθείς δίπλα του σε κάθε ανησυχία και φόβο. Και όχι να του δημιουργείς τα αντίθετα.

Αλλιώς θα έρθει η ώρα που αυτό το παιδί θα θελήσει να φύγει απ’ ό,τι τον πονάει και τον πληγώνει πιο πολύ. Δεν ξέρω αν το θεωρείτε παραίτηση ή υποχώρηση. Εγώ το βλέπω ότι από τη στιγμή που δεν σε θέλουν κάπου, φεύγεις. «Λάθος ή Σωστό», δεν ξέρω. Μη με ρωτάτε.

Αν ποτέ ο Θεός με αξιώσει να γίνω γονέας, θέλω να είμαι πολύ σίγουρη με τον εαυτό μου. Και βασικά το ίδιο να νιώθει και ο άνθρωπος που θα είναι δίπλα μου. Για κανένα λόγο δεν θα ήθελα να αισθανθεί κάποιος όπως εγώ. Και περισσότερο να τον έχω φέρει εγώ σ’ αυτόν τον κόσμο, και να του έχω δημιουργήσει φοβίες.

Ας μη μιλήσω για την παιδική κακοποίηση, που κάποιοι έχουν την εντύπωση ότι μόνο το ξύλο θεωρείται τέτοια. Υπάρχουν και τρόποι που δεν έχουν ως αντικείμενο τη βία. Αλλά, πιστέψτε, με πονούν περισσότερο. 

Αν όμως ο γονέας μεγάλωσε έτσι; Πώς να το αποβάλει; Κι αν αυτός πιστεύει ότι κάνει το σωστό με αυτόν τον τρόπο; Θα σας πω κάτι.

Μόλις δει τη συμπεριφορά του παιδιού θα ξέρει αν λειτούργησε σωστά. Αν δηλαδή αρχίσει να απομακρύνεται το παιδί σίγουρα πάντως δεν φταίει αυτό. Γιατί πιστέψτε με ότι το παιδί αποδέχεται μια συμπεριφορά έντονη, όταν έχει κάνει κάτι. Αλλά όπως είπα «να υπάρχει λόγος».

Μη με ρωτάς αν οι γονείς μου έχουν αποδεχτεί τον εαυτό τους έτσι όπως είναι ή αν αυτό ήθελαν. Γιατί με βλέπω να σου γράφω έως το πρωί και το τετράδιο να μη μου φτάνει. Θα σου πω αυτό και ό,τι καταλάβεις. Αν ήταν ευτυχισμένοι από τη ζωή τους, εγώ θα ήμουν τώρα εδώ να μιλάω μαζί σου; 

Αν ήθελα να είμαι ίδια με τον υπόλοιπο κόσμο τότε δεν θα ‘μουν εδώ. Να ψάχνω τον εαυτό μου μέσα από τις σκέψεις μου. Να αναζητώ τις καλύτερες μέρες. Να πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα της γνώμης του και της επιλογής του. Θα ήμουν κάπου όπου όλα θα τα έκρυβα «κάτω από το χαλί». 

*Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής, πτυχιούχος Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος. τέως συνεργάτης του Ευγενιδείου Νοσοκομείου και επιστημονικός υπεύθυνος του Κέντρου Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή». Ιστοσελίδες: www.xidaras.gr και www.psychologistnow.gr