Όλα ξεκίνησαν τον περασμένο Νοέμβριο, όταν ο 87χρονος πατέρας μου Σπύρος πήγε στα επείγοντα δημόσιου νοσοκομείου για σιδηροπενική αναιμία.

Την επομένη, Σάββατο 28 Νοεμβρίου, βγήκε από το νοσοκομείο με καθετήρα.

Με την αναιμία όλα καλά, για τον καθετήρα θα περιμέναμε να κλείσει τα 88 προτού τον βγάλει.

Παρένθεση. Ο μπαμπάς έβλεπε έναν ουρολόγο από το 2015 για πάθηση με τον προστάτη, που παλιότερα αντιμετωπιζόταν με διουρηθρική Προστατεκτομή (χειρουργική επέμβαση όπου δια μέσου της ουρήθρας αφαιρείται το μεγαλύτερο μέρος του προστάτη αδένα χωρίς τομή). Πιο πρόσφατα η επικρατούσα προσέγγιση ήταν χάπια και ενέσεις.

Πίσω στο νοσοκομείο, μετά από 9 ώρες αναμονής τελικά έγινε εισαγωγή του πατέρα μου στο νοσκομείο. Ο διερμηνέας του εξήγησε πώς ο καθετήρας θα βοηθούσε με τα προβλήματα ούρησης.

Την επομένη, όταν πήγα να πάρω τον μπαμπά από το νοσοκομείο, μου είπαν για την αλλαγή σακούλας καθετήρα κάθε πέντε με επτά μέρες, μου δώσανε δύο, μία από αυτές που δένουν στο πόδι και μία μεγαλύτερη για τα βράδια, μου έδειξαν πώς να τις αλλάζω.

Θα επικοινωνούσαν για επόμενο ραντεβού.

Στην αρχή όλα έδειχαν να δουλεύουν, έκανα την αλλαγή, ήταν απλό , κανένα πρόβλημα.

Έλα όμως που μετά από 12ωρο άρχισαν οι περιπέτειες. Ήταν 5 το πρωί. Η αδερφή μου και η κουνιάδα μου είδαν ότι η σακούλα είχε διαρροή και με κάλεσαν. Άρον-άρον έτρεξα από το διαμέρισμα στο Richmond στο πατρικό μου στο Oakleigh για να βρω τον μπαμπά με τα πόδια μέσα σε κουβά. Εκεί έσταζε ο καθετήρας.

Επόμενη στάση στον GP του μπαμπά που μας έστειλε σε ειδικό νοσοκόμο. Μου εξήγησαν ευγενικά ότι είχα βάλει τη σακούλα λάθος, τη διόρθωσαν και πήρα τον μπαμπά σπίτι.

Το κακό που μας βρήκε και… δεν μας άφηνε

“Τί κακό μας βρήκε;” αναφώνησε τότε αυτός, και το ίδιο σκεφτόμουν κι εγώ.

Έκανε ντουζ, ντύθηκε, και πάλι τα ίδια, η σακούλα βρεγμένη απ’ έξω. Ήταν ελαττωματική.

Πίσω στον νοσοκόμο για αλλαγή και για εφοδιασμό με σακούλες, με τη λυπητερή στα $200.

Πήρα όρκο από μέσα μου να μην ξαναλλάξω σακούλα και να απευθυνθώ σε ειδικό για βοήθεια.

Εξέτασαν τον πατέρα, κάνανε δοκιμή κενού (ToV) μια διαδικασία που ελέγχει τη ροή των ούρων, αλλάξανε τη σακούλα και με τα πολλά τον βάλανε στη λίστα αναμονής προτεραιότητας για ακόμη μία διουρηθρική Προστατεκτομή

Κάθε τέσσερις πέντες μέρες, ο GP άλλαζε τη σακούλα καθετήρα του μπαμπά. Την προτελευταία την κάναμε λίγες Παραμονή Χριστουγέννων. Μετά Παραμονή Πρωτοχρονιάς για αλλαγή ξανά και για τη δοκιμή ToV. Νομίζαμε πως θα έβγαζε τον καθετήρα.

Δεν την πέρασε τη δοκιμή κενού, αλλά έκανε έναν φίλο, τον κ. Δημήτρη από το Clayton. Ο πληθυντικός ευγενείας είχε την πλάκα του.

“Από ποιο μέρος της Ελλάδας είστε, αν επιτρέπεται;” τον ρώτησε.

“Σέρρες,” είπε ο μπαμπάς. “Και εσείς;”

“Koζάνη,” απάντησε ο κ. Δημήτρης.

Κατόπιν ήπιαν τα νεράκια τους, περπάτησαν στον διάδρομο αγκαζέ και περίμεναν τα αποτελέσματα.

Πέρασαν ώρες, ο μπαμπάς τελικά δεν πέρασε το τεστ, φύγαμε από το νοσοκομείο παρέα με τον καθετήρα.

Πάμε για άλλα. Τεστ. Κυστεοσκόπηση στις 20 του Γενάρη.

Τρίτο τεστ ToV την άλλη βδομάδα, ο μπαμπάς “μετεξεταστέος”. Ειδικευμένος νοσηλευτής του έδειξε πώς να κάνει διαλείποντα αυτοκαθετηριασμό, χωρίς όμως να πετυχαίνει το “πείραμα”.

Ο μπαμπάς εκδήλωσε ουρολοίμωξη μετά, χρειάστηκε να νοσηλευτεί μερικές μέρες και πήρε εξιτήριο μόλις πριν το σύντομο lockdown στη Βικτώρια τον Φεβρουάριο.

Είχαν περάσει δυόμιση μήνες από τότε που ο μπαμπάς έβαλε καθετήρα. Μίλησα με έναν παλιό φίλο από το σχολείο ελληνικής καταγωγής.

“Ξέρεις κανέναν στην αγορά για καθετήρες από δεύτερο χέρι;”, τον ρώτησα.

Γέλασε αλλά με καθησύχασε ότι οι μέρες του καθετήρα έφταναν στο τέλος τους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ: Συνταξιοδοτικό Αυστραλίας: ‘Eνα άριστο πρότυπο για Ελλάδα και Ευρώπη

Επιτέλους…τέλος
Περιμέναμε στωικά το χειρουργείο και στο ενδιάμεσο αλλάζαμε σακούλες στον GP. Οι άτιμες έσπαζαν η μία μετά την άλλη.

Μετά την τρίτη διαρροή, πανικοβληθήκαμε. Την επομένη, Σάββατο 27 Φεβρουαρίου ήταν ο αρραβώνας της ανιψιάς μου.

Τη σακούλα καθετήρα την είχε βάλει ο GP την Παρασκευή και υποτίθεται έπρεπε να κρατήσει 36 ώρες. Προληπτικά μου έδειξε κι αυτός πώς να αλλάζω αυτήν που δένει στον μηρό για εναλλακτική.

Έβγαλα φωτογραφίες, έκανα μία δοκιμαστικά και μου είπε ότι έχω ταλέντο και ότι νομίζει πρέπει να γίνω νοσοκόμα.

Εγώ πάλι νόμιζα ότι έπρεπε να προσευχηθώ και πέρασα από την εκκλησία το απόγευμα.

“Πρέπει απλά να τη ‘βγάλουμε καθαρη’ μέχρι τα μεσάνυχτα του Σαββάτου”, είπα στον μπαμπά “για να προλάβουμε τον αρραβώνα της εγγονής σου”.

Ήταν ο GP, ήταν η προσευχή; Ποιος ξέρει. Το σημαντικό είναι ότι όντως τη βγάλαμε καθαρή μέχρι εκείνο το βράδυ και μια μέρα έξτρα μάλιστα.

Όταν έσπασε τελικά η σακούλα και πήγαμε ξανά σε GP, μας είπαν ότι αυτή η παρτίδα των $200 ήταν κακής ποιότητας.

Άλλαξα προμηθευτή, όλα καλά, αλλά αδημονώντας ακόμη για την εγχείρηση.

Τελικά ο μπαμπάς έκανε τη διουρηθρική Προστατεκτομή στις 30 Μαρτίου και έμεινε μερικές μέρες νοσηλευμένος. Αλλά με τους περιορισμούς COVID-19 δεν μπορούσαμε πάντα να είμαστε εκεί και αναρωτιόμασταν πώς θα κατάφερνε να επικοινωνήσει.

Ευκολάκι για τον κ. Σπύρο. Κάλεσαν από το νοσοκομείο διερμηνέα, γράψανε σε ένα χαρτί τις δύο λέξεις κλειδιά ‘πόνος’ και ‘τουαλέτα’ στις δύο γλώσσες και όλα δούλεψαν ρολόι.

Είχε πλάκα όταν η φυσικοθεραπεύτρια του ζήτησε να περπατήσει με το μπαστούνι για δει πώς πάει. Ο μπαμπάς της έδειξε πώς κλωτσούσε τη μπάλα όταν έπαιζε ποδόσφαιρο με την ομάδα του στο χωριό, στα Νέα Κερδύλλια Σερρών.

Ο καθετήρας βγήκε την 1η του Απρίλη και ευτυχώς δεν ήταν πρωταπριλιάτικο αστείο. Τέσσερις μήνες και τέσσερις μέρες από τότε που του τον έβαλαν είχαν περάσει, και από 87 και κάτι που ήταν πρόλαβε να πατήσει τα 88.
Έστειλα μήνυμα για τα χαρμόσυνα στον φίλο GP ελληνικής καταγωγής.

“¨Οταν αναρρώσει, θα κατουρά σαν 20χρονος” μου είπε αισιόδοξος.

“Θα συμβιβαστώ με κατούρημα σαν 60χρονος” του απάντησα.

“Αρκεί να μην έχουμε καθετήρα και αυτές τις σακούλες στα πόδια”.